Ο χρόνος είναι ο χρόνος. Μεγαλώνοντας θέλω να είναι φίλος μου. Να μαθαίνω μαζί του να γίνομαι σοφότερη. Να εκτιμώ ότι αξίζει να διώχνω ότι με βασανίζει. Να κρατώ στην αγκαλιά μου ότι αγαπώ σφιχτά όπως κάνουν τα παιδιά. Να πέφτω, να σηκώνομαι χωρίς να ματαιώνομαι. Τη θλίψη όταν εμφανίζεται στα μάτια να κοιτάω, κάτι θέλει να μου πει για αυτό και είναι εκεί. Είμαι αισιόδοξη κατά βάθος, κατά πλάτος, κατά μήκος μα ίσως και να είναι μύθος...
