Connect with us

Σχέσεις

Εκείνη που δεν τόλμησες να κρατήσεις κοντά σου…

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

art-woman-shapes-patterns-fantasy-gothic-red-portrait-painting-surrealism-headdress

Πόσο καιρό έχεις να ανασάνεις χωρίς προσπάθεια;
Να είσαι ήρεμος, γαλήνιος, χωρίς αυτό το σφίξιμο στα δόντια που έρχεται και μαγκώνει τους παλμούς της καρδιάς σου και τους πετάει στα ύψη, και τους αφήνει εκεί να αιωρούνται στον αέρα.

Δε θυμάσαι από πότε. Κρατιέσαι από ένα τόσο δα, λεπτό σκοινί, να μην αφεθείς. Να μην περάσεις τη διαχωριστική γραμμή, να μην χάσεις τον έλεγχο. Θέλεις να σηκωθείς και να φωνάξεις, να διαολοστείλεις καθωσπρεπισμούς και όλα όσα σε καταπιέζουν, να αποτινάξεις από πάνω σου και προπάντων από μέσα σου όσα σε βαραίνουν.

Να ανασάνεις χωρίς προσπάθεια, να μην ιδρώνουν οι παλάμες σου, να μην μουδιάζεις ολόκληρος κάθε φορά που αναφέρονται σε εκείνη.

Εκείνη. Εκείνη που δε τόλμησες να κρατήσεις, που την έδιωξες άχαρα, που προσπάθησες μάταια να σε διευκολύνει, μέχρι που οι καταστάσεις σου επέβαλλαν να φύγεις εσύ. 

Ξαπλώνεις στο γεμάτο κρεβάτι σου, και την σφιχταγκαλιάζεις. Σκρολάρεις στις φωτογραφίες της με την ελπίδα να μην έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα τη ζωή της, ερμηνεύεις τα ανεξήγητα.

Η γυναίκα σου δίπλα σου ξέρει πως είναι επίσημη αγαπημένη, μα όχι πρωταγωνίστρια στα όνειρά σου και ας ήταν αυτή που κέρδισε στον πόλεμο. Κανείς δε θα της πει ποτέ ότι έχασε την πιο σημαντική μάχη.

Μοιάζει με εκείνη, σκέφτηκες όταν την πρωτοείδες. Και αποφάσισες να αναπληρώσεις το κενό που σκόπευες να δημιουργήσεις.

Κανένα κενό δε γεμίζει με παρ’ ολίγον ευτυχίες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αναπληρώσει την απουσία κάποιου άλλου. Και εσύ δεν μπορείς να το παίζεις Θεός, τώρα το ξέρεις. 

Κάποτε μίλησες για ελευθερία. Για την ψευδαίσθηση που τρέφουμε πως είμαστε ελεύθεροι. Τώρα το ζεις. Εγκλωβισμένος σε κοινές εξόδους, σε κοινές νύχτες και μέρες, και τον χρόνο να σε βρίσκει πάντα μόνο με εκείνη. Ξαπλώνεις με ερωτηματικά, τι να κάνει, που να είναι, με ποιον, αν σε σκέφτεται ακόμη.

Παραδόξως είναι οι μόνες ώρες που ανασαίνεις με μια κάποια ευκολία. Χαμογελάς όταν σκέφτεσαι πως θα πας να την βρεις. Ναι, θα πας να την βρεις, αύριο κιόλας και θα της πεις.

Τι θα της πεις; Δεν έχει σημασία τι θα της πεις, αλλά θα ρωτήσει δε γίνεται να μην ρωτήσει, μουρμουρίζεις. Και το χαμόγελο σβήνει από τα χείλη σου.

Εκείνη ξέρει. Γνωρίζει πως δεν ήταν η μία και ανατίναξε κάθε γέφυρα επικοινωνίας. Μόνο από κάτι γνωστούς αραιά και πού μαθαίνεις νέα της και αυτά γενικά και όσα αφήνει να σου μεταφέρουν. Είναι έξυπνη εκείνη. 

Μια νύχτα ήρθε και σε βρήκε. Τότε ακόμη, είχες το περιθώριο για μια ευκαιρία, αλλά δεν ήξερες. Της τα είπες όλα σχεδόν, σου απάντησε πως βολεύεσαι και πως αν ήθελες θα μπορούσες να τα είχες κάνει όλα αλλιώς.

Αλήθεια είναι. Πώς να της πεις το αντίθετο; Μόνο που δεν είσαι καθόλου βολεμένος. Αυτό ήθελες να της φωνάξεις, να το καταλάβει, να το νιώσει μέχρι τα κόκαλά της. Μα δεν μπόρεσες.

Τι σόι βόλεμα είναι αυτό, που φεύγεις από το σπίτι και δε θέλεις να γυρίσεις; Που κάθε βράδυ περιμένεις πως και πως την ώρα να ησυχάσουν τα πάντα για να κλέψεις μια στιγμή για εσένα. Πού είναι η ελευθερία σου;

Τον έλεγχο, να μην χάσεις τον έλεγχο, θυμάσαι; Να κάνεις τις επιλογές εσύ, να μην θολώσει η λογική από το συναίσθημα, να μην περιοριστείς, να μην αφεθείς σε ότι σε ξεπερνάει.

Κάθε πράξη μας έχει και το ανάλογο τίμημα όμως. 

Το γνώριζες, μόνο που δεν ήξερες πως θα είναι τόσο ακριβό και θα το πλήρωνες με τόκο.

Δεν κατηγορείς εκείνη, ούτε την άλλη, μεταξύ μας καμιά τους δε φταίει και σε τίποτα. Τον εαυτό σου κατηγορείς και καταδικάζεις κάθε μέρα. Για εκείνη που δεν έχεις και τη ζωή που επέλεξες να συνεχίσεις. Ζωντανός νεκρός συμμέτοχος σε μια παρωδία γραμμένη από το χέρι σου.

Αναστενάζεις να κάνεις χώρο στα σπλάχνα σου. Οι αντοχές σου λιγοστεύουν, το ίδιο και η υπομονή σου.

Κοιτάς μια φωτογραφία της. Από τότε που ακόμη χαμογελούσε μόνο για εσένα. 

Μια μέρα θα πας και θα την βρεις, σκέφτεσαι. Θα τα τινάξεις όλα στον αέρα, και θα πας να την βρεις. Δεν θα την αφήσεις ποτέ ξανά. Θα ζήσεις μαζί της όσα είναι μέχρι σήμερα προθέσεις. Μόνο που αυτή η μέρα δεν είναι απόψε. Σβήσε τώρα το φως να κοιμηθείς.

Γράφει η Μαρία Κωφίδου.

Πηγή

What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
3 Comments

3 Comments

  1. บาคาร่า1688

    5 January 2022 at 2:32 pm

    264325 866219Some truly amazing articles on this website , appreciate it for contribution. 467080

  2. nova88

    6 July 2022 at 12:13 am

    64220 372126Aw, this was a truly good post. In idea I would like to put in writing like this moreover – taking time and actual effort to make a very great article but what can I say I procrastinate alot and by no indicates seem to get something done. 520649

  3. sobril fass

    12 August 2022 at 3:11 am

    493001 601671I havent checked in here for some time because I thought it was getting boring, but the last couple of posts are really great quality so I guess Ill add you back to my daily bloglist. You deserve it my friend. insurance guides 720972

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending