Connect with us

feautured

Για εκείνα τα παιδιά που δοκιμάζονται με τον καρκίνο.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Με το βλέμμα σκοτεινιασμένο και το πρόσωπο σκυθρωπό, κάλεσε το ασανσέρ…
Στην αγκαλιά της είχε το μικρό της κοριτσάκι. Θα ‘ταν δε θα ΄ταν 3 χρονών με τα χεράκια του τυλιγμένα σφιχτά στο λαιμό της.
Πρόσεξα ότι ήταν έγκυος…

Το κορμάκι της μικρής αφημένο πάνω στην κοιλιά της…
Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε. Με το δάχτυλό της πίεσε το 5…
5ος! O πιο εφιαλτικός όροφος κι ο φόβος και τρόμος κάθε γονιού…
Οι πιο “δύσκολες πόρτες”, η πιο στενάχωρη (ίσως!) πτέρυγα.
Για μια στιγμή τα ματάκια της μικρής με κοίταξαν, σχεδόν ικετευτικά, το προσωπάκι της χλωμό, τα χειλάκια της άχρωμα.
Της χαμογέλασα αμήχανα και τη ρώτησα πως την λένε.
“Αννούλα”, είπε ξέπνοα κι έγειρε πάλι στον ώμο της μαμάς της…
Το κεφαλάκι της απογυμνωμένο μ’ έκανε να ριγήσω από φόβο και χαμήλωσα το βλέμμα μου η δειλή.
Λες και το «θέμα» δε μπορούσε να αφορά κι εμένα. Τρόμαξα και μόνο στην ιδέα…
Τόσα δα μικρά παιδάκια…Πώς μπορεί να τα βάλουν με το θεριό και να το νικήσουν;..σκέφτηκα και τρόμαξα με την επόμενη σκέψη μου…
Ποιός Θεός το επιτρέπει; κι αμέσως έστρεψα τα μάτια μου ψηλά ζητώντας συγχώρεση για τη βλασφημία και την αχαριστία μου…

Ένιωσα πανευτυχής που κατεβαίνω στον 4ο

Βγήκα  τροχαδόν, απ’ το ασανσέρ, νιώθοντας πολύ τυχερή για το λόγο που εμείς βρισκόμασταν στο Παίδων…
Δεν ησύχασα από κείνη τη στιγμή. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στον απέναντι όροφο…Τον 5ο! Του Ογκολογικού…
Τι να γίνεται εκεί;;;

Ένας κόσμος ολόκληρος, ζωσμένος με την όποια πανοπλία του έδωσε η φύση, δίνει τον αγώνα του όπως μπορεί…
Τον  πόνο, τον σπαραγμό  και  τη θλίψη διαδέχονται κάποιες φορές η χαρά κι η αισιοδοξία, όταν αχνοφαίνεται η ελπίδα…

ή και το αντίθετο, όταν αυτή χάνεται…
Πόσοι απελπισμένοι γονείς ελπίζουν σ’ ένα θαύμα!

Πόσα παιδάκια  μαχητές παλεύουν σε μια άδικη κι άνιση μάχη…

Πόσα κερδίζουν τη ζωούλα  τους τελικά; και πόσα άλλα γίνονται αγγελάκια στην αγκαλιά του Θεού;
Πόσο άδικο! Πόσο σκληρό! 

Θυμήθηκα την Κωνσταντίνα, τη συμμαθήτρια του γιου μου που δεν κατάφερε να  νικήσει  τελικά…

Πάγωσαν οι σκέψεις μου.

Τους ξεχωρίζεις αμέσως τους γονείς που θα πατήσουν το 5 στο ασανσέρ…
Απ’ το βλέμμα κυρίως… Απ’ την κούραση και την απόγνωση που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Βλέπεις αμυδρά στα μάτια τους την ελπίδα να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή, καθώς περιμένουν έξω απ’ τις πόρτες των ιατρείων και κρέμονται απ’ τα χείλη των γιατρών μήπως και ακούσουν κάποιο ενθαρρυντικό νέο.

Άλλοτε αναπτερώνονται, άλλοτε καταρρέουν… μα πάντα στέκονται βράχοι δίπλα στα βλαστάρια τους που πολεμάνε…

Γονείς ήρωες που θα έπαιρναν πολύ ευχαρίστως τη θέση των παιδιών τους που βασανίζονται απ’ τη μάστιγα…
Που βλέπουν τα μικρά τους θαύματα να δίνουν άνισες μάχες για να νικήσουν, μη μπορώντας να τα βοηθήσουν παρά μονάχα υπομένοντας μαζί τους το βασανιστήριο και κάνοντας τον καραγκιόζη μπας και ξε-γελάσουν τη λύπη…

Την Αννούλα με την μαμά της τις ξανασυνάντησα στο προαύλιο το ίδιο απόγευμα…

Κάθισαν δίπλα μου. Προσπαθώντας να πω κάτι, συμβούλεψα την μανούλα, να προσέχει λόγω εγκυμοσύνης, να μη σηκώνει τόσο βάρος κι άλλα τέτοια χαζά κι ανούσια…

Με καθήλωσε λέγοντάς μου πως από τότε που ξεκίνησε ο γολγοθάς τους, έχει δει και βιώσει τα πάντα και πως η πρώτη προτεραιότητά της είναι η Αννούλα της!

Είναι δύσκολα όταν  είσαι από μακριά… ακόμη και για τα πιο αυτονόητα δεν έχεις λύση…

Που να πλυθείς, που να ξεκουράσεις λίγο το κορμί σου, που ν’ απομονωθείς να κλάψεις και να ξεσπάσεις…

Έχει κοιμηθεί σε καρέκλες, σε ράντζα, στο αυτοκίνητο, ως και σε παγκάκι, για να είναι κοντά της… αλλά δε τη νοιάζει, αρκεί να γίνει καλά!  και πως το παιδί που έρχεται ίσως φέρνει μαζί του την μόνη ελπίδα για τη  σωτηρία της Αννούλας…

Είδα την χλωμούλα Αννούλα και τη μαμά της και το επόμενο απόγευμα…και το μεθεπόμενο…
Αγκαλιασμένες πάντα! Να χορτάσει η μια την αγκαλιά της άλλης…
Η βόλτα τους ήταν μέχρι το παρεκκλήσι του νοσοκομείου όπου άναβαν το κεράκι τους ικετεύοντας την Παναγιά να τις προσέχει και να κάνει την Αννούλα καλά για να χαρεί τον ερχομό της αδερφούλας της σε δυο μήνες…
Το τελευταίο απόγευμα πριν φύγουμε για το σπίτι μας, είδα την μανούλα μόνη, να προσεύχεται και να παρακαλάει γονατιστή μπροστά στην εκκλησιά…

Δε χωρούσαν λόγια…
Τι να πεις σε μια μάνα που σπαρακτικά οδύρεται και φιλάει το χώμα ποτίζοντάς το με τα δάκρυά της;;…
Δε τόλμησα να ρωτήσω…
Μόνο προσευχήθηκα. Ικέτεψα μαζί της να γίνει το παιδάκι της καλά, να μην υποφέρει, ούτε αυτό, ούτε κανένα άλλο παιδάκι.

Δε ξέρω τι απέγινε η Αννούλα…

Ίσως να στάθηκε  τυχερή…

Ίσως να εισακούστηκαν οι προσευχές της μαμάς της…

Ίσως να γνώρισε την αδερφή της…Ίσως κι όχι…

Ξέρω πως δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα μάτια όπως με κοίταξαν μέσα στο ασανσέρ και το ρίγος που με διαπέρασε.

Ούτε το βλέμμα της μαμάς της…

Η θλίψη σε όλο της το μεγαλείο προσωποιημένη στο πρόσωπο αυτής της νέας γυναίκας και στο πρόσωπο κάθε γονιού που το παιδί του νοσεί…

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας, δεν είναι μεταδοτικός, δεν είναι ανίατος, δεν είναι επάρατος και ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ!

 

Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια που παλεύουν με κάθε μορφής καρκίνου, και στους γονείς τους…
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι αληθινή!

αναπνοές

Χριστίνα Ζαμπούνη

Είμαι από τους ανθρώπους που όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα δε παύω να ονειρεύομαι και να ζω τα όνειρά μου! Επίμονη! Πεισματάρα! Τελειομανής! Αθεράπευτα ρομαντική... Ονειρεύομαι, έναν καλύτερο κόσμο, πιο αληθινό, πιο ειλικρινή, πιο ανθρώπινο! Ιδιαίτερα συναισθηματική με ότι αυτό συνεπάγεται... Ψάχνω πάντα να βρω στους ανθρώπους τη θετική τους πλευρά και πιστεύω πως όλοι έχουν κι απ' αυτήν! Φύσει αισιόδοξη, πιστεύω πως τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν το θέλουμε πολύ! Αγαπώ τους "καθαρούς" και "ανοιχτούς" ανθρώπους με θέληση και πείσμα για ζωή που δεν παύουν να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Λατρεύω να ταξιδεύω ακόμη και νοερά. Ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μου είναι ο ρόλος της μητέρας, κι ο μεγαλύτερος φόβος μου μην αποτύχω σ' αυτόν! Πάντα μου άρεσε να αποτυπώνω στο χαρτί τις βαθύτερες σκέψεις και τα συναισθήματά μου και νιώθω πανευτυχής που "αναπνέω" μαζί σας!

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
5 Comments

5 Comments

  1. seller dumps good

    10 January 2022 at 12:32 am

    594252 161707You designed some decent points there. I looked over the internet for your issue and discovered a lot of people will go along with together along with your internet site. 788014

  2. nova88

    4 March 2022 at 10:29 am

    696417 386848Hoping to go into business venture world-wide-web Indicates revealing your products or services furthermore companies not only to ladies locally, but nevertheless , to several prospective clients in which are online in most cases. e-wallet 693289

  3. nova88

    28 June 2022 at 10:58 am

    775213 368787Greatest fighter toasts ought to entertain and supply prize on your couples. Initially audio system next to obnoxious crowd would be wise to understand one specific gold colored strategy as to public speaking, which is private interests self. very best man jokes 609701

  4. maxbet

    2 August 2022 at 3:57 am

    570691 776988I consider something actually particular in this web site . 238389

  5. 38024 237533For anybody who is interested in enviromentally friendly things, may well possibly surprise for you the crooks to keep in mind that and earn under a holder simply because kind dissolved acquire various liters to essential oil to make. day-to-day deal livingsocial discount baltimore washington 762858

Leave a Reply

Your email address will not be published.

feautured

Άντρα σε κάνουν οι πράξεις, όχι τα λόγια

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

«Όλοι μαλάκες είναι».
Πόσο εύκολα έχουν ειπωθεί αυτές οι λέξεις. Πόσο μελάνι δεν χύθηκε, πόσες συζητήσεις έμειναν στη μέση μόνο και μόνο γιατί το συμπέρασμα ήταν το εξής ένα. «Όλοι μαλάκες είναι».

Συμφωνώ, υπάρχουν πολλών ειδών «μαλάκες». Αν, όμως, εσύ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το αγόρι απʾ τον άντρα, και τον άντρα απʾ το αρσενικό δε σου φταίει κανένας, είναι δικό σου θέμα και καθόλου δεν με ενδιαφέρει.

Κρύβεσαι πίσω από δύο αποσιωπητικά, βουτηγμένη μέσα στο δήθεν φεμινισμό σου και δεν καταλαβαίνεις πως ουσιαστικά κάνεις ζημιά μόνο σε εσένα.

Το αγόρι, ο άντρας ή το αρσενικό (αν και τα δυο τελευταία έχουν λίγο μπερδεμένο νόημα) υπάρχει πιθανότητα να μην πάψει ποτέ να έχει αυτή του την ιδιότητα μέχρι τέλους.

Υπάρχει, όμως, καλή μου, μια κατηγορία αγοριών τα οποία «μυρίζουν» από μακριά πως όταν τα μαλλιά τους ασπρίσουν, θα έχουν αποδείξει ότι είναι αρσενικά (κρατώντας το «αρσενικά» ως τον υπέρτατο χαρακτηρισμό σʾ έναν άντρα).
Θα ωριμάσει μέσα από τον αυτοσαρκασμό του και θα βάλει την εκτίμηση που έχει στη γυναίκα δίπλα του πάνω απʾ όλα.

Είναι αυτός ο άντρας που θα ήθελες να δεις δίπλα στην κόρη σου, εκείνος στον οποίο θα ήθελες να μοιάσει ο γιος σου.

Είναι αυτός που θα καταφέρει να σʾ ανεβάσει ψηλά χωρίς να έχει μπράτσα και κοιλιακούς. Ξέρει να ξεχωρίσει το γυναικάκι απʾ την γυναίκα και θα διυλίσει την κάθε σου ματιά.

Ξέρει τι θα πει ευγένεια, εκτίμηση και θα στη δείξει ακόμα και στον τρόπο που περπατάει δίπλα σου ή στον τρόπο που μιλάει για εσένα στους φίλους του.

Δεν πιστεύω να νομίζετε πως ακόμα κι αυτός ο τύπος άντρα δε θα κοιτάξει άλλη γυναίκα.
Φυσικά και θα κοιτάξει, μα το νόημα δεν είναι τι θα κοιτάξει, αλλά πού θα καταλήξει τελικά το βλέμμα του, γιατί πολύ απλά εκείνο ανήκει μόνο σʾ εσένα.

Τα υπόλοιπα απλά τα προσπερνά σαν την πρώτη ματιά που ρίχνει μπαίνοντας σʾ ένα bar προσπαθώντας να βρει ένα κενό τραπέζι να κάτσετε.
Αυτό είσαι για εκείνον, η ξεχωριστή, μοναδική γωνιά, το μοναδικό τραπέζι που ψάχνει να βρει για νʾ αράξει.

Για τον πραγματικό άντρα, το «σʾ ευχαριστώ» και το «συγγνώμη» είναι ένα σύνολο γραμμάτων τα οποία με μεγάλη ευκολία θα τα συντάξει στη σωστή σειρά, για να τους αποδώσει τις τιμές που τους αναλογούν και μαζί μʾ αυτά και σε εσένα.

Την αποδοχή σου την έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων του, μιας κι αυτό που αναζητά είναι η εκτίμηση κι ο σεβασμός σου.
Θα αποζητήσει σʾ εσένα τη γνώμη σου, την άποψή σου κι όχι ένα κοριτσάκι που θα του ψελλίζει συνεχόμενα, φοβισμένα «ναι».

Απλώνει το χέρι του να σε κρατήσει, έτσι απλά, επειδή είναι ικανός να κάνει το απλό, σημαντικό.

Είσαι η ιδανική για εκείνον, όχι επειδή συμμορφώνεσαι με κάποια πρότυπα, αλλά επειδή δεν τον ενδιαφέρει το ιδανικό και δεν το ψάχνει. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να νιώσεις ιδανική για εκείνον κι αυτό του αρκεί.

Είναι ο άντρας που δεν είναι όμορφος, αλλά θα σου αποδεικνύει καθημερινά πως μοναδικός σκοπός του είναι το να νιώθει όμορφος στα μάτια σου.

Ξέρει να ηγηθεί, και μέσα απʾ την ηγετική του υπόσταση θα καλύψει όλες σου τις ανασφάλειες, την ίδια στιγμή που στα μάτια σου θα αναζητά εκείνη που θα μείνει στα δύσκολα χωρίς πολλές φαμφάρες.

Να ξέρεις πως τα λόγια του είναι οι πράξεις του, αλλά ακόμα κι όταν τα χρησιμοποιεί, το κάνει για να μην ξεχνιέσαι, γιατί ξεχνιέστε, αγαπητή μου.

Είναι εκείνος που στο άκουσμά του θα ριγήσεις από πόθο, θα σε κάνει να τον ποθήσεις παίζοντας με το μυαλό σου κι όχι με το κορμί σου.

Στο τέλος της ημέρας, στο κρεβάτι σου, θα είναι αυτός που, κλείνοντας τα μάτια σου δίπλα του, θα σε κάνει να χαμογελάσεις με την εικόνα ενός γέρου γκριζομάλλη που σε πλησιάζει από πίσω κουτσαίνοντας, και σε παίρνει αγκαλιά, την ίδια στιγμή που φιλά τον ρυτιδιασμένο σου λαιμό.

Αυτός ο ίδιος που το πρωί δε θα ξεχάσεις ποτέ να τον αποχαιρετήσεις με μια καλημέρα και ένα φιλί.

www.loveletters.gr

What’s your Reaction?
+1
9
+1
0
+1
2
+1
0
+1
0
+1
2
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

feautured

Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Ανθής Κατερίνη.

Αποκτάς μεγαλύτερη αγάπη για τους άλλους όταν αρχίζεις να φροντίζεις τον εαυτό σου. Εάν θέλεις να τους αγαπήσεις και δεν μπορείς να το εκφράσεις, η ίδια αυτή δυσκολία υπάρχει στην σχέση σου με τον εαυτό σου. Και αν σήμερα θέλεις να τους πεις πόσο όμορφοι είναι, είναι γιατί τα λόγια και οι πράξεις σου δεν κατευθύνονται εχθρικά προς τον εαυτό σου όπως χθες. Από τις σωστές για σένα επιλογές απορρέει από μέσα σου η επιθυμία να σου πεις μπράβο και έτσι καταλήγεις να επιβραβεύεις την ύπαρξη των άλλων που υπάρχουν εκεί και στέκουν τόσο όμορφοι. Με ιδιαίτερη ομορφιά, με την φιλικότητα και τον αυθορμητισμό τους, με την επιμονή και την εργατικότητά τους, με το άγχος τους, με την ντροπαλότητά τους. Όλοι βλέπεις σου αρέσουν τέτοιες μέρες που έχεις φροντίσει τον εαυτό σου και όλους τους αγαπάς ακόμη και αν είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Αποτελούν πλευρές του εαυτού σου και τις αποδέχεσαι. Μα εάν κάποια έχεις αποκλείσει από την ταυτότητά σου και δεν την θεωρείς δική σου πλευρά καταβάθος την ζηλεύεις και την αποστρέφεσαι σαν ατελής άνθρωπος που είσαι, που δεν του αρέσει να τον βαραίνει μία αίσθηση κατωτερότητας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβάσαι να γίνεις όλα αυτά που έχεις αποκλείσει πως μπορείς να είσαι. Αυτό ήταν μέχρι χτες. Σήμερα μπορείς να επιλέξεις από την αρχή. Μια επιλογή σε κρατά και η ιδέα πως δεν ήταν τέτοια όμορφα πράγματα στο πεδίο των επιλογών σου.
Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους. Όσο πιο όμορφο σε βρίσκεις τόσο θα βλέπεις ομορφιά στους άλλους.
Σταμάτα τις πράξεις που σε οδηγούνε σε φαύλους κύκλους αρνητικών συναισθημάτων. Αν σε τρέφει αυτή η ρόδα που πάνω της τσουλάς και ταυτόχρονα στην άσφαλτο πατιέσαι, μάθε να μην φοβάσαι να μείνεις εκτεθειμένος με τον πόνο σου, αντί να τον καλύπτεις με σκουπίδια. Μάθε πως όταν σταματήσεις τα εφήμερα παυσίπονα τότε θα σε διδάξει ο πόνος σου. Πρέπει να τον κοιτάξεις και μια φορά στα μάτια. Να μην τον πνίγεις με μία κουβέρτα για να εξαφανιστεί. Αντιθέτως, να καλύψεις εσένα με την κουβέρτα αυτή, να ζεσταθείς και ό, τι άσχημο ,θα δεις, που θα φύγει σαν μικρόβιο που δεν μπόρεσε να επιζήσει μέσα σε έναν οργανισμό που οι στρατιώτες του πολέμησαν με τόλμη και δύναμη για την προστασία του παλατιού τους. Γύμνασε τους πολεμιστές της ψυχής σου και θα γίνεις ο καλύτερος προστάτης του εαυτού σου. Γιατί όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε εάν κατηγορούμε κάποιον για το κακό που μας έκανε, στην πραγματικότητα κατηγορούμε εμάς που μας φερθήκαμε με τέτοια αναισθησία και δεν μας προστατέψαμε όπως μας άξιζε. Και τέτοια ντροπή πώς να την ξεχάσεις; Με το να κάνεις τον εαυτό σου να σε εμπιστευτεί ξανά. Να πιστέψει πως εάν αφεθεί χαλαρός στα χέρια σου δεν θα βρεθεί ξανά στο πάτωμα, αλλά θα είσαι εκεί να τον αφήσεις να πέσει απαλά μέσα στην τρυφερή σου χούφτα.

αναπνοές

Ανθή Κατερίνη

Κάθε φορά που χάνομαι ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ρομαντισμό, στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία παίζω με τις λέξεις για να με ανακαλύψω. Οι σκέψεις μου χορεύουν στάζοντας μελάνι και δεν ξέρεις ποτέ τι θα σχηματίσουν τα βήματά τους. Η αδυναμία μου είναι οι όμορφες ψυχές. Μυρωδιές, μουσικές, εικόνες χρωματίζουν την καθημερινότητα μου. Στόχος μου είναι η αυτοβελτίωση γι’ αυτό συχνά αλλάζω αφήνοντας πίσω ότι στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου.

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

feautured

Η Ελλάδα πάντα από κάπου αιμορραγεί.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Δικαίας Μαραβέλια.

Αγαπητέ μου Έλληνα, ξέρεις από τότε που η Ελλαδίτσα μας θυμάται τον εαυτό της, πάντα από κάπου αιμορραγεί.
Τραβάς εσύ από την μια, τραβούν οι υπόλοιποι από την άλλη και τώρα είναι η ώρα που χρειάζεται την καλύτερη περίθαλψη γιατί αιμορραγεί στο κέντρο της.
Οι αξίες μας, ο πολιτισμός μας, η ψυχή μας, εμείς οι ίδιοι αφήσαμε να μας τα πάρουν… και τώρα απαιτείς να στα επιστρέψουν. 
Φοβάσαι να πεις δημόσια, ότι φοβάσαι για τα παιδιά σου;
Ξέρεις φοβάμαι, που φοβάσαι. Φοβάμαι που νομίζεις ότι τα θέματα που απασχολούν ολόκληρο τον πλανήτη δεν σε απασχολούν.
Ναι ζούμε στην πιο ευλογημένη χώρα στο κόσμο, στην χώρα της δημοκρατίας, στην χώρα που κάνουμε ποστ μόνο, τις σοφίες των σοφών μας, χωρίς να γνωρίζουμε το βαθύτερο νόημα τους.
Φοβάμαι… αλλά είμαι αισιόδοξη. Για τα παιδιά ρε, για τα παιδιά μας!

αναπνοές

Δικαία Μαραβέλια

Η Δικαία Μαραβέλια ζει μόνιμα στη Σύμη.
Μεγαλωμένη και κανακεμένη, στα γόνατα του παπά Τάσου, με ιερή στιγμή αυτή που την τάϊζε γλυκό σταφύλι με τόση ευλάβεια, σαν να ήταν κοινωνία.
Τον έβλεπε πάντα να γράφει όταν δεν λειτουργούσε.
Τώρα έφτασε η ώρα να ακολουθήσει τα χνάρια του, συντροφιά με τους αγγέλους της.

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending