Connect with us

Σχέσεις

Ίσως κάποτε να προχωρήσω χωρίς να σε κουβαλάω μέσα μου.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Δε λέω. Ήμασταν λίγο μαζί, αλλά ήταν όμορφα. Παραδέξου!

Ατελείωτα μηνύματα, τηλέφωνα, συζητήσεις, σχέδια για το μέλλον μας και χίλια δυο μικροπραγματάκια που δε θα μ᾽ αφήσουν να σε ξεχάσω.

Για όλα φταίει η Κατερίνα. Ήθελε σώνει και ντε, να έρθω μαζί της εκείνο το τριήμερο ώστε να είμαστε και στο πάρτι των γενεθλίων σου.

Στο πάρτι του κολλητού της που είχε να δει δυο χρόνια. Ήσουν βλέπεις και κολλητός της κολλητής μου. Είχε μεγάλη ανυπομονησία να σε δει.

Εγώ, όμως; Ήταν μόλις δυο μήνες που είχα χωρίσει και όπως καταλαβαίνεις καμιά μα καμία όρεξη για πάρτι και τριήμερα δεν είχα, πόσο μάλλον για πάρτι σ᾽ ένα χωριό, 4,5 ώρες μακριά απ᾽ την Αθήνα.

Είμαι όμως και πραγματική φίλη και έχω μάθει να είμαι εκεί όταν ο άλλος με χρειάζεται. Έτσι χωρίς πολλά «μα» και «μου», βρέθηκα στο αυτοκίνητο με την Κατερίνα και μετά από λίγες ώρες στο αγαπημένο χωριουδάκι σου.

Περιμέναμε τουλάχιστον δεκαπέντε λεπτά στο σημείο που είχατε δώσει ραντεβού.

Κόσμος πήγαινε κι έρχονταν και η Κατερίνα γύριζε σαν τρελή, πότε εδώ και πότε εκεί, το μικρό της κεφαλάκι ελπίζοντας πως θα φανείς από στιγμή σε στιγμή..

«Να τος», της είπα ξαφνικά και σε κοίταξα στα μάτια. Με κοίταξες και εσύ απορημένος.

«Μα πώς;», ρώτησε η Κατερίνα, «αφού εσύ δεν τον ξέρεις τον Ερμή!».

Κι όμως είχε άδικο. Σε ήξερα! Ήταν σαν να σε ήξερα από πάντα. Τα μάτια σου, το πρόσωπό σου, τα υπέροχα χείλη σου, το χαμόγελο σου. Λες και τα είχα δει εκατό χιλιάδες φορές.

Όλα απ᾽ την αρχή, ήταν τόσο αμήχανα μεταξύ μας. Πόσο μου άρεσε αυτό.

Πόσο μου άρεσε όταν με κοιτούσες και χαμήλωνες το βλέμμα, και έπειτα χαμήλωνα και εγώ το δικό μου.

Και κάπως έτσι, δειλά-δειλά ξεκινήσαμε.

Μέσα σε τρεις μέρες, έζησα μια αιωνιότητα. Θυμάμαι κάθε κλεφτή ματιά, κάθε υπονοούμενο, κάθε πείραγμα, κάθε χαμόγελο. Ήσουν αυτό ακριβώς που ήθελα στην ιδανική ποσότητα συστατικών.

Το φιλί σου, μεθυστικό. Τόσο που με έπιαναν ρίγη όταν τα χείλη σου ξεκούμπωναν απ᾽ τα δικά μου. Ποτέ δεν το χόρτασα.

Κι όταν τα δάχτυλά σου άγγιξαν για πρώτη φορά το κορμί μου και η ανάσα σου γινόταν βαριά πάνω στον λαιμό μου, ένα πράγμα μόνο ήθελα ˙ να γίνουμε ένα και να μην ξεκολλήσουμε ποτέ ξανά.. Να μείνουμε έτσι, εκεί, για όσο…

Ήρθες τέσσερις φορές στην Αθήνα μέσα σ᾽ αυτό το μικρό διάστημα που ήμασταν μαζί, και άλλες δυο εγώ. Όλα έδειχναν υπερβολικά τέλεια μέχρι την τελευταία φορά που βρεθήκαμε.

Κάπου εκεί, είχαν αρχίσει ν᾽ αραιώνουν τα τηλεφωνήματά μας, είχε αρχίσει ν᾽ αλλάζει ο τρόπος σου, απέναντι μου… Ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ήρθα εγώ να σε βρω νωρίτερα απ᾽ ό,τι είχαμε συμφωνήσει. Από κοντά είδα ξεκάθαρα αυτό που φοβόμουν. Τίποτα δεν ήταν όπως πριν.

Ακόμη κι ο τρόπος που με φιλούσες είχε αλλάξει. Εκείνο το φιλί που ήταν για μένα τόσο σημαντικό, εκείνο το φιλί μέσα απ᾽ το οποίο μου έλεγες τόσα, τώρα είχε μείνει βουβό. Είχε γίνει κρύο, ψυχρό και απόμακρο.

Όλα είχαν αλλάξει. Όμως ποτέ δε σε ρώτησα το γιατί και εσύ ποτέ δεν μου είπες. Προτιμήσαμε να κρυφτούμε και οι δυο πίσω απ᾽ ανούσιες δικαιολογίες.

Έτσι έκανα την επώδυνη αρχή να κλείσω έναν τόσο ιδιαίτερο κύκλο.

Ξεκίνησα να σου λέω πως μου τελείωσε, πως δεν νιώθω πράγματα πια, πως δε θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, πως σε βλέπω πλέον φιλικά και χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες, με στόχο να μη ζήσω τη στιγμή του τέλους του παραμυθιού μου που τόσο όμορφα είχαμε αρχίσει να γράφουμε μαζί. Εκείνου του παραμυθιού που ποτέ δεν καταφέραμε να γράψουμε ένα όμορφο κι ευτυχισμένο τέλος.

«Κουράστηκα, έγιναν διάφορα, είναι καλύτερα έτσι», είπες.

Έκανα πως άκουσα κάτι φυσιολογικό, κάτι ασήμαντο και αδιάφορο κι αυτό σου έδειξα. Τα υπόλοιπα τα κράτησα για μένα. Ούτε αυτό εδώ το άψυχο χαρτί δεν πρόκειται να τα μάθει. Η εσωτερική μου φωνή δεν τολμά να τα πει, μην τύχει και τ᾽ ακούσω. Προσπαθώ να είμαι εντάξει μ᾽ αυτό.

Επέλεξα να μπαινοβγαίνεις σαν ανάμνηση στο μυαλό μου. Επέλεξα να μείνω μακριά σου και να μη σ᾽ αναζητήσω. Επέλεξα τη σιωπή κι ας είναι αβάσταχτος ο πόνος της ψυχής μου.

Ίσως έρθει και για μένα ο καιρός που θα προχωρήσω χωρίς να σε κουβαλάω μέσα μου. Εσύ εξάλλου τα κατάφερες.

Της Ανδριάννας Γεροντή

Πηγή

What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
7 Comments

7 Comments

  1. bleepblogs

    23 February 2022 at 3:10 pm

    975351 956272Woh I enjoy your content , saved to favorites ! . 926803

  2. 389392 336856Hey there! Great post! Please do tell us when we shall see a follow up! 698705

  3. 177829 435250Thanks for the info. And a response from you. car dealers hips san jose 643340

  4. sportsbet io giriş

    23 October 2022 at 6:38 am

    186434 542510Some genuinely superb weblog posts on this website , regards for contribution. 471632

  5. sell credit card processing

    26 March 2023 at 1:41 pm

    As I web-site possessor I believe the content material here is rattling excellent , appreciate it for your efforts. You should keep it up forever! Best of luck.

  6. tlover tonet

    19 December 2023 at 2:29 pm

    What¦s Taking place i am new to this, I stumbled upon this I’ve found It absolutely helpful and it has helped me out loads. I hope to give a contribution & help other users like its aided me. Good job.

  7. agentie de turism

    27 February 2024 at 2:04 am

    I truly appreciate this post. I¦ve been looking everywhere for this! Thank goodness I found it on Bing. You have made my day! Thank you again

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending