Connect with us

Σχέσεις

Και εγώ στο ξημέρωμα γράφω για σένα μόνο.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Περίεργο πράγμα η μνήμη. Εγώ την αποκαλώ, το σατανικότερο όπλο όλων των εποχών.

Αν σκεφτεί κανείς πως η μνήμη μας ειναι μία τεράστια σακούλα, όπου αυτόματα τοποθετούνται όλες μας οι εμπειρίες, οι εικόνες και οι στιγμές μα αυτή η πανούργα σακούλα -εκτός απο ότι ζει σε ένα πατάρι τόσο ψηλό που καμία σκάλα δεν το φτάνει- έχει άπειρο, άφθονο χώρο για να φιλοξενήσει το κάθε τι, χωρίς ποτέ εσύ να ερωτηθείς εαν θες να αποθηκευτεί η οποιαδήποτε αναμνηση η’ οχι. Γιατί ό,τι μπαίνει εκεί, δεν βγαίνει ποτέ ξανά!
Έτσι λοιπόν, υπάρχουν φορές που προσπαθώ -με όλο το είναι μου να θυμηθώ- και το μυαλό μου απλά αντιστέκεται, μα υπάρχουν και αυτές οι φορές πού από το πουθενά, την ώρα που τρέχω να προλάβω το μετρό, παίζει ένα τραγούδι στα ακουστικά που είναι αρκετό να στήσει μπροστά στα μάτια μου μία καλοσχεδιασμένη παράσταση απ’τα παλιά και να με κολλήσει με φόρα στον τοίχο.

Για την ακρίβεια, την ώρα που με κολλά στον τοίχο, κάποιος με όλη του την δύναμη, μου κλείνει το στόμα με ένα τεράστιο αφράτο μαξιλάρι και το πιέζει με τόση δύναμη που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Έτσι λοιπόν, αρκούν λίγα δεύτερα για να καρφωθείς για ώρες ξανά μέσα στο μυαλό μου.

Αυτές οι ώρες συνήθως κυλούν δύσκολα, το άδειο μου δωμάτιο βυθίζεται στο κρύο, με την αγρυπνία συντροφιά να αντηχά σα κακόφωνο όργανο. Είναι οι ίδιες ώρες που οι αναμνήσεις, μου φέρνουν ημικρανία και δεν υπάρχει κανένα χάπι στον κόσμο, να πάρει τον πόνο μακρυά.
Χθές λοιπόν είχα μια τέτοια εμπειρία και θυμήθηκα την μέρα ή μάλλον την νύχτα που επάνω στην μηχανή, μου φώναξες «όλα πολύ». Πολλές φορές την έχω ονειρευτεί αυτήν μας τη στιγμή. Κι ας είναι η κάθε μας ανάμνηση, μαχαίρι στα σωθικά μου, κι ας ήταν τελικά σπατάλη τα ταξίδια μας στα αστέρια, εμένα η θύμιση της και μόνο μου προκαλεί μια μυστήρια ταραχή.
Θυμάμαι με περίσσια ακρίβεια τα ρούχα σου εκείνο το βράδυ, το αστείο σου κράνος, τόσο που σχεδόν ζωντανεύεις δίπλα μου και μπορώ να σε μυρίσω -μεγάλο θέμα η μυρωδιά και το πως μπορεί να αποτυπωθεί μέσα μας- όταν φέρνω στο μυαλό τις δύο αυτές, κατα τα άλλα τόσο απλές, λέξεις. Ολα.

Μία μόνο λέξη ταυτόχρονα τόσο μεγάλη, που όλα τα χέρια της γης μαζί, δεν μπορούν να την αγκαλιάσουν. Πολύ. Σε όποια λέξη βάλεις αυτό το επίρρημα, κατευθείαν την στοιχειώνεις.
Έμεινα καιρό με αυτές τις δύο λέξεις συντροφιά. Περάσαμε μαζί πολλά άγρυπνα βράδυα και ακόμα περισσότερα ξημερώματα. Τα γρανάζια του μυαλού μου, αυτής της ηλίθιας μηχανής που καιρό τώρα δε δουλεύει σωστά, να ήξερες πόσα παιχνίδια πονηρά και βρώμικα έχουν παίξει κατα καιρούς.

Άραγε πόσα έχω στο νού μου να σου πώ; Ύπαρχουν φορές που φοβάμαι μην ξεχάσω. Φοβάμαι γιατί δε ξέρω. Δε ξέρω που πηγαίνουν άραγε οι σκέψεις όταν κουράζομαι και τις χάνω. Κάποιος απο τους δύο πρέπει να τις κρατήσει ζωντανές -και αυτή που είχε αυτόν τον ρόλο- ήμουν πάντα εγώ. Μεγάλο φορτίο στις πλάτες ο ρόλος αυτός.
Κλείνω τα μάτια για μια στιγμή και σε βλέπω πάλι. Εκεί, στον τελευταίο φάρο δίπλα στο αγαπημένο μου παγκάκι, στο πιο όμορφο και σκοτεινό σημείο του νησιού (έτσι το αποκαλούσες) να στέκεσαι μπροστά μου με το σοβάρο σου ύφος, που σπάνια έπαιρνες! Δεν μίλησες για ώρα. Θυμάμαι να σου διαβάζω αυτά που είχα γράψει την προηγούμενη μέρα στην θάλασσα.
Έμεινες για ώρα να με ακούς σιωπηλός. «Δυο ψυχές είμαστε που συγχρονίστηκαν σε τούτο το μίζερο κοσμο, σπάνια το σύμπαν συμφωνεί σε τέτοιου είδους συνωμοσίες»
Για εμάς το είχα γράψει.
Θυμάμαι να με παίρνεις μέσα στην αγκαλιά σου και να με σφίγγεις δυνατά. Σταθήκαμε εκεί για μια στιγμή αλλα για εμένα ήταν αρκετή να ευγνωμονώ, μέχρι και τώρα, την μοίρα που σε έφερε στο διάβα μου. Για ένα λεπτό σχεδόν ένιωσα τον αέρα που με έκανε να ανατριχιάσω την ώρα που φώναξες πάνω στην μηχανή αυτές τις δύο λέξεις.
Δε θέλω να ανοίξω τα μάτια. Με εκνευρίζει που η φωνή σου όσο πάει και εξασθενεί. Εγώ βλέπεις, πίστευα πως βρεθήκαμε για να καταλήξουμε συνοδοιπόροι. Απλά είναι θλιβερό.
Η βενζίνη μας, μας έφτασε στα μισά του ταξιδιού.

«Άλλοι ξημερώνονται και άλλοι εξημερώνονται
Και εγώ στο ξημέρωμα γράφω για σένα μόνο»…

Γράφει η Λίνα Καλογερέα.

Πηγή

What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
6 Comments

6 Comments

  1. 866520 112262Remarkable! This blog looks just like my old 1! Its on a entirely different subject but it has pretty significantly exactly the same layout and design. Wonderful choice of colors! 620537

  2. Escorts Aviles

    2 June 2022 at 9:14 am

    532319 711271Woh I like your weblog posts, saved to fav! . 619927

  3. psilocybin mushroom shop near me Texas

    21 June 2022 at 8:26 pm

    791435 103531I relish, result in I found just what I used to be looking for. 795521

  4. 281466 925197Cool post thanks! We believe your articles are wonderful and hope much more soon. We adore anything to do with word games/word play. 490927

  5. nova88

    5 July 2022 at 2:06 am

    92624 643962I enjoy your writing style truly enjoying this web website . 611472

  6. คลิปหลุด

    28 October 2022 at 1:33 am

    263312 190745Wow, incredible blog structure! How lengthy have you ever been blogging for? you made running a blog look effortless. The full look of your website is great, effectively the content! 140363

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending