Connect with us

Σχέσεις

Με στοιχειώνεις, μα εγώ δε γουστάρω να ‘χω απωθημένα.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Μου την έδωσε πάλι, έτσι ξαφνικά, κι ήθελα να σου γράψω. Ήθελα να σου γράψω και γι’ αυτά που ξέρεις, αλλά και για ‘κείνα τ’ άλλα που τα κρατάω μόνο για τις κόλλες μου. Οι κόλλες μου με ξέρουν καλύτερα απ’ ό,τι με ξέρεις εσύ τελικά. Τους έχω πει τα πάντα και δείχνουν τη συμπόνια τους. Είσαι δειλός, λένε. Φοβάσαι να δείξεις όσα νιώθεις. Μη με κατηγορείς, οι κόλλες μου το λένε, όχι εγώ. Οι κόλλες μου που είναι εδώ κάθε φορά που εσύ λείπεις.

Πόσο καιρό να ‘χουμε άραγε να βρεθούμε; Σίγουρα πολύ, δε θυμάμαι καλά. Θυμάμαι βέβαια ότι δεν ήταν επιλογή μου. Ούτε και δική σου, θα πεις. Φυσικά. Τις δύσκολες αποφάσεις δεν τις παίρνεις ποτέ εσύ. Καλά κάνουν οι κόλλες μου και σε λένε δειλό. Δεν ξέρεις, όμως, ότι ακούω τις σκέψεις σου. Δεν ξέρεις ότι καταλαβαίνω κι αυτά που δεν έχεις προλάβει ούτε εσύ καλά-καλά να συνειδητοποιήσεις. Σε διαβάζω μάτια μου, καλύτερα κι από τις κόλλες μου.

Μη σε φοβίζει. Είναι που εμείς οι δυο γνωριστήκαμε με κάθε τρόπο. Σε ξέρω και σαν φίλο και σαν ταίρι και σαν γκόμενο. Σε μαθαίνω τώρα και σαν απωθημένο. Κάθε κίνησή σου, κάθε έκφρασή σου, κάθε μορφασμός είναι για μένα μήνυμα. Και τρέχω να το αποκωδικοποιήσω, να δω τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά που αφήνεις να φαίνονται. Αφαιρώ κάθε λέξη σου και κρατάω ό,τι μένει. Κι αυτό, να ξέρεις, λέει πάντα τα περισσότερα.

Με στοιχειώνεις, μα εγώ καθόλου δε γουστάρω να ‘χω απωθημένα. Δε θέλω τίποτα να με δένει με το παρελθόν, αλλά εσύ με κρατάς ακόμη εκεί. Μόλις πάω να κάνω ένα βήμα, κάθε φορά που παίρνω μια ανάσα, έρχεσαι πάλι εσύ και μου κόβεις τη φόρα. Με θες εκεί, μόνο δική σου, χωρίς όμως να είσαι μαζί μου. Εγωίσταρε. Μ’ έχεις κουράσει και δεν ξέρω πώς να σου ξεφύγω.

Με φοβάσαι και με θες ταυτόχρονα. Δε σ’ αδικώ, ξέρεις ότι είμαι η καταστροφή σου. Πρόλαβες, όμως, να με αποφύγεις. Σήκωσες τα τείχη σου, ενίσχυσες τις άμυνές σου και με κρατάς έξω απ’ το κάστρο σου. Με φωνάζεις μόνο όταν θες εσύ κι εγώ τρέχω. Με φωνάζεις μόνο όταν εσύ είσαι αρκετά δυνατός να μ’ αντιμετωπίσεις. Και δεν το κάνεις πια συχνά γιατί ξέρεις ότι δεν έχεις άλλες αντοχές. Βρήκα πάλι τα κουμπιά σου, δεν αντικρούεις την επίθεση μου.

Μα εγώ δεν είμαι σαν εσένα. Εγώ δεν έχω άμυνες. Εγώ κατάλαβα απ’ τη πρώτη στιγμή ότι είσαι κι η δική μου καταστροφή και πριν καλά-καλά προλάβεις να με διαλύσεις εσύ, αυτοκαταστράφηκα. Εγώ, μωρό μου, δίνομαι σ’ ό,τι με τραβάει, δεν κάνω πίσω. Εγώ είμαι άνθρωπος παρορμητικός, το πάθος μ’ οδηγεί. Δε με νοιάζει αν πληγωθώ μετά. Εγώ θέλω να σου δώσω όλα αυτά που έχω να σου δώσω κι ύστερα, ποιος ξέρει, θα επιβιώσω όπως επιβιώνουν όλοι μετά από ένα μεγάλο έρωτα.

Εσύ προτίμησες την ησυχία σου κι έτσι μένω τώρα εγώ με τη μοναξιά μου. Βλέπεις πόσο ξεκάθαρα φαίνεται τώρα το δίκιο που έχουν οι κόλλες μου; Δεν πέφτουν ποτέ έξω. Δειλός, λοιπόν. Κι αυτό με πονάει περισσότερο. Γιατί θα μπορούσαμε, αν είχες τα κότσια, να ήμασταν μαζί. Και ξέρουμε κι οι δύο ότι το μαζί θα ήταν κόλαση και παράδεισος ταυτόχρονα. Και με πονάει διπλά, γιατί εγώ δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι για ένα δειλό.

Δε θα σου πω τι νιώθω, γιατί αυτά στα ‘χω ξαναπεί. Αυτή τη φορά θα σου πω τι νιώθεις εσύ για μένα. Γράφω για να σου πω ότι μ’ αγαπάς. Και μάλιστα πολύ. Μπορεί και να μην αγαπήσεις ξανά καμία τόσο, όσο αγάπησες εμένα. Γράφω για να σου πω, επίσης, ότι είμαι ανεκτίμητη για εσένα. Ξέρω ότι δε με βάζεις ίσα μ’ όλες τις άλλες. Με είχες ξεχωρίσει, αλλιώς δε θα δείλιαζες τόσο. Γράφω και για να σου πω ότι θα ‘σαι πάντα δίπλα μου. Κάθε φορά που θα σε χρειαστώ, με το δικό σου τρόπο.

Και τώρα είναι σαν να βλέπω αυτό το γέλιο που δειλά-δειλά σκάει στο πρόσωπό σου. Γιατί αυτές είναι οι αλήθειες σου που ίσως τελικά και να ήθελες να διαβάσω. Και πάλι, όμως, δεν μπόρεσες να μου τις πεις. Αρκεί, έστω, που εγώ τις είδα. Τις είδα στο βλέμμα σου, τις ένιωσα στ’ άγγιγμα σου κι από τότε κοιμάμαι μαζί τους κάθε βραδύ. Μοιράζομαι τις αλήθειες σου με τις κόλλες μου κι οι δυο τους παλεύουν ν’ αναπληρώσουν το κενό που δημιουργεί η απουσία σου.

Μακάρι να μη σε ήξερα τόσο καλά και να μπορούσα να πιστέψω ότι απλώς δε με θες. Τότε ίσως και να το δεχόμουν και να προχωρούσα. Το να ξέρω, όμως, ότι φοβάσαι με σκοτώνει. Δε μ’ αφήνει να φύγω μακριά σου. Μένω να προσπαθώ ν’ αποδείξω ότι αξίζει αυτή η καταστροφή.

Μα κι απόψε, καίγομαι μόνη μου.

Γράφει η Νίκη.

Πηγή

What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
6 Comments

6 Comments

  1. best tweezers

    23 January 2022 at 5:24 am

    I’d must talk to you here. Which is not some thing Which i do! I like reading an article that can make people believe. Also, thank you for permitting me to comment!

  2. kitchen scales buying guide

    23 January 2022 at 9:50 am

    Hey I was just looking at your site in Firefox and the image at the top of the link cant show up correctly. Just thought I would let you know.

  3. how to grow organic raspberries

    4 February 2022 at 4:04 pm

    Only wanna tell that this is very helpful , Thanks for taking your time to write this.

  4. novaทุกรุ่น

    11 February 2022 at 5:19 pm

    124988 697987This really is actually fascinating, Ill have a look at your other posts! 771047

  5. buy henry guns

    10 September 2022 at 4:02 am

    293413 195100I saw lots of internet site but I believe this one has got something particular in it in it 793206

  6. 56277 995058I conceive this site contains some rattling superb info for every person : D. 978915

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending