Connect with us

Σχέσεις

Μεγάλο φορτίο τα απωθημένα κι εσύ είσαι γεμάτη με όσα δεν έζησες.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Μαρίας Σμυρνιωτάκη.

Σβήνεις τα φώτα σε ολόκληρο το σπίτι. Ανάβεις κεριά και βάζεις τη μουσική που σε χαλαρώνει! Ξέρεις, εκείνη τη γνωστή – αγαπημένη σου μπαλάντα που παίζει σε επανάληψη εδώ και μέρες!

Αράζεις στο κρεβάτι αγκαλιά με τον τροφαντό σου σκύλο κι ένα ποτήρι κρασί και μονολογείς πως είναι ωραία τελικά η μοναξιά! Το σκέφτεσαι από εδώ, το ψάχνεις από εκεί και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως πιο καλή η μοναξιά από εκείνον που δε φτάνεις!

Και γιατί δεν τον φτάνεις, σε ρωτώ;

Γιατί όλα εκείνα που επιθυμούμε ειλικρινά και με όλο μας το είναι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τους νόμους του Μέρφι και του σύμπαντος, οπότε τελικά μένουμε γεμάτοι ανικανοποίητα συναισθήματα αλλά και με απωθημένα!

Παίρνεις αγκαλιά το μαξιλάρι του –εκείνο στο οποίο έχει μείνει ακόμα ο κόκκινος λεκές από το κρασί που ρίξατε μαζί κατά τη διάρκεια μιας ερωτικής νύχτας– το σφίγγεις πάνω στο στήθος σου, λες και με αυτόν τον τρόπο καλύπτεις το κενό της αγκαλιάς σου και εισπνέεις, με μανία ναρκομανή, τη μυρωδιά του.

Σε καλύπτει αυτό Μυρτώ;

Σε ζεσταίνει αυτό το υποκατάστατο αγκαλιάς τις κρύες και κενές σου νύχτες;

«Όχι», μου απαντάς και ξεσπάς σε δάκρυα με λυγμούς κι αναφιλητά, γιατί ακόμα τον θέλεις, ακόμα τον ποθείς, ακόμα καίει τα σωθικά σου το δικό του άρωμα.

Αρχίζεις να μονολογείς και μου εξιστορείς την ιστορία σας απ’ την αρχή και το πρόσωπό σου φωτίζεται με μικρές δόσεις ατέρμονης νοσταλγίας, αλλά κι οδύνης που καταλήξατε χαμένοι στον κόσμο του έρωτα και της παραφροσύνης!

Ήταν ένας έρωτας δυνατός, από εκείνους που βλέπουμε στις ταινίες! Τόσο γλυκός, τόσο όμορφος, τόσο ζεστός κι αυθεντικός που σε έκανε να τον εξιδανικεύσεις τόσο ώστε να θεωρείς πως δεν υπήρχε έρωτας αντάξιος του δικού σας.

Είχες αρχίσει να συνηθίζεις την ιδέα της μονογαμίας, την ιδέα του γάμου, της οικογένειας αλλά κι εκείνης της μικρής «αιωνιότητας» που προσδίδεται σε τέτοιου είδους σχέσεις. Εσύ όμως δεν έμεινες μόνο στη συνήθεια της ιδέας, αλλά έτρεφες κι έναν εσωτερικό διακαή πόθο για να ζήσεις όλες εκείνες τις στιγμές που λαχταρά κάθε γυναίκα.

Ξεφύλλιζες περιοδικά γάμου με αργές και εξονυχιστικές κινήσεις, εφόσον είχες πρώτα παρατηρήσει κάθε λεπτομέρεια στο περιεχόμενό τους κι έκρινες ποιες ήταν για εσένα και ποιες όχι. Χαμογελούσες τόσο συχνά που παρακαλούσα να μη φύγει ποτέ το χαμόγελο αυτό από τα χείλη σου, γιατί σου ταίριαζε τόσο που σε έκανε να ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος!

Μια ωραία πρωία όμως, σου εξηγεί πως δεν είναι από εκείνους που μπορούν να εγκλωβιστούν στα δεσμά ενός γάμου και μιας οικογένειας και καταλήγει στη γνωστή εκείνη ηλίθια ατάκα «ας μείνουμε καλύτερα φίλοι».

Τα συναισθήματά σου, σίγουρα απαρηγόρητα! Καταστρέφεται όλος σου ο κόσμος, όλη σου η ευτυχία μέσα σε μόνο τέσσερις λέξεις κι εσύ έχεις μείνει εκεί αποσβολωμένη να τον κοιτάζεις σα μικρό παιδί που του έκλεψαν το παγωτό!

Πώς να γίνεις φίλη με τον άνθρωπο που μέχρι πρότινος σχεδίαζες το κοινό σας μέλλον;

Πώς να περιορίσεις στη λέξη «φιλία» μία ολόκληρη ζωή γεμάτη πάθος κι έρωτα;

Ήταν έρωτας; Ήταν αγάπη;

Αρχίζεις μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να σκηνοθετείς σενάρια καταδίωξης, μίσους, εκμετάλλευσης, απιστίας, συμβιβασμού, ψεύδους και συνήθειας! Αναρωτιέσαι τι να πήγε λάθος, τι να έφταιξε και τι δεν έκανες σωστά για να οδηγηθεί αυτή η σχέση ζωής σε αυτό εδώ το τέλμα.

Όμως οι σχέσεις είναι σαν τα τραίνα… Υπάρχει εισιτήριο μετ’ επιστροφής, αλλά κι εισιτήριο για διαρκή παραμονή! Ο Πέτρος όμως επέλεξε εκείνος της μετ’ επιστροφής και σε άφησε μόνη σου σε ένα γνώριμο για σένα μέρος, που είναι γεμάτο από σκιές και αγκάθια, να μετράς ένα – ένα τα βήματά σου, μία – μία τις κινήσεις σου και να ψάχνεις τους χιλιάδες λόγους που συνωμότησαν εναντίον σας.

Πώς νιώθεις τώρα Μυρτώ;

«Μισή», μου απαντάς και σκύβεις το κεφάλι πιο βαθιά στο μαξιλάρι του.

Ξαφνικά κάποιος σε καλεί στο κινητό σου κι ενώ δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις σε κανέναν, βλέπεις το όνομά του να φιγουράρει στην οθόνη του κινητού σου, μαζί με τον ξεχωριστό εκείνο ήχο κλήσης που του είχες προσθέσει.

Η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά που ακόμα κι εγώ μπορώ να την ακούσω. Οι φλέβες στα χέρια σου πετάγονται σα να είναι έτοιμες να εκραγούν κι εσύ προσπαθείς να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου για να μη δείξεις σε εκείνον πως ακόμα νιώθεις τόσα πολλά, τόσο δυνατά συναισθήματα κι αφού πάρεις μια μεγάλη ανάσα του απαντάς.

Μιλάς ελάχιστα μαζί του, καθώς ποτέ δε μιλούσατε ιδιαίτερα με τα χείλη, αλλά με τις σιωπές σας. «Μου ζήτησε να βγούμε», μου λες και τρέχεις αμέσως στο μπάνιο να ετοιμαστείς.

Αφού δοκιμάσεις όλα τα ρούχα που χωράνε στις ντουλάπες σου, καταλήγεις σε κάτι απλό, για να μη φαίνεται πως το προσπάθησες κι ιδιαίτερα να φαίνεσαι εντυπωσιακή! Θέλεις να τον κάνεις να πιστέψει, πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο ή αξιόλογο στη ζωή σου, όσο κι αν εσύ θεωρείς το ακριβώς αντίθετο από αυτό!

Θέλεις να είσαι άνετη και να δείχνεις πάνω απ’ όλα πως περνάς υπέροχα, πως τον έχεις ξεπεράσει και πως η ζωή σου δεν κρέμεται από εκείνον πλέον! Είσαι κύρια του εαυτού σου μέσα σε αυτό το στενό τζιν και τη μαύρη εκείνη μπλούζα που αφήνει τον ένα σου ώμο ακάλυπτο!

Πηγαίνεις τρέχοντας στο σημείο όπου δώσατε ραντεβού, το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο σημείο όπου συναντηθήκατε πρώτη φορά και τον βλέπεις να κάθεται στο ίδιο τραπέζι που καθόταν και τότε!

Μελαχρινός, γοητευτικός, να κοιτάζει το ρολόι και να περιμένει να φανείς!

Τον πλησιάζεις με ανάμεικτα συναισθήματα, μη γνωρίζοντας αν πρέπει να χαμογελάσεις ή να φανείς τυπική κι αποφασίζεις πως η καλύτερη λύση, είναι να είσαι ο εαυτός σου.

Κάθεσαι απέναντί του και αναλύετε διαφορετικά θέματα συζήτησης, πέραν εκείνου του χωρισμού σας και ψάχνεις να βρεις τον λόγο για τον οποίο σου πρότεινε να βρεθείτε.

Καταλήγεις στο σπίτι του και τα πρώτα λεπτά της παραμονής σου εκεί, τα χαραμίζεις ψάχνοντας να βρεις ενδείξεις και ίχνη πως μία άλλη γυναίκα έχει υπάρξει στον ίδιο χώρο που εσύ πάλεψες τόσο για να ανακαινίσεις και να διακοσμήσεις! Τελικά συνειδητοποιείς πως όλα είναι όπως τα άφησες και αφήνεσαι στα χάδια του και στα φιλιά του!

Ξυπνάς το πρωί και αντιλαμβάνεσαι πως τα μάτια σου λάμπουν από ευτυχία και νιώθεις τόσο τυχερή και ευτυχισμένη που ανησυχείς!

Ο Πέτρος είναι στην δουλειά και το κινητό σου χτυπάει με τον ήχο του μηνύματος…

Φυσικά και είναι εκείνος, ο οποίος σου εξηγεί μέσω ενός μηνύματος πως η χθεσινή νύχτα δεν έπρεπε να συμβεί και πως δε χρειάζεται να περιπλέξετε τόσο τα πράγματα! Δεν απαντάς στο μήνυμά του και διαλυμένη ντύνεσαι και φεύγεις!

Αφού πάρεις έναν καφέ κι αράξεις σε μία παραλία να σκεφτείς, ανάβεις ένα τσιγάρο και  σκέφτεσαι την επική εκείνη ατάκα που σου είχε πει τότε: “καλύτερα να μείνουμε φίλοι” και αντιλαμβάνεσαι πως εχθές ήσουν η γυναίκα που ποθούσε με πάθος, αλλά σήμερα είσαι εκείνη που θέλει να αποκαλεί φίλη!

Για κάποιον λόγο όμως συνηθίζεις την ιδέα αυτή κι αφήνεις τα χρόνια να περνάνε μένοντας κολλημένη στο κοινό σας παρελθόν και σε όλα εκείνα που ένιωσες για εκείνον, επιτρέποντας έτσι, να δημιουργηθεί ένα συναισθηματικό κενό μέσα σου!

“Τον θέλεις απόψε;”, σε ρωτάω!

“Θα τον θέλω για κάθε απόψε”, μου λες και μου εξηγείς πως οι νύχτες σας θέλεις να φορούν το ερωτικό πέπλο που τους προσδίδετε οι δυό σας, αλλά τα πρωινά, είναι εκείνα που σας επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού σας.

Είναι σχέση;

Είναι μήπως ελεύθερη σχέση;

Όχι!

Είναι η ανάγκη να νιώσεις πως εκείνος που αγαπάς, σου ανήκει – έστω και για λίγο – κι ας συμβιβάζεσαι το πρωί με τα αναπάντητα ερωτήματα και με τη σκληρή πραγματικότητα του χωρισμού σας.

Και κάπως έτσι, γυρνάς ξανά σ’ εκείνη τη νύχτα όπου έσφιγγες δυνατά το μαξιλάρι του στο στήθος σου κι ανακαλύπτεις πως δεν απέχει καθόλου η μοναξιά που βίωνες τότε, απ’ αυτή τη μοναξιά που βιώνεις τώρα!

Η μόνη διαφορά είναι πως τότε, η νύχτα αυτή απείχε μήνες απ’ την ημέρα που χωρίσατε, ενώ απόψε απέχει χρόνια!

Καλύτερα φίλοι,nλοιπόν;

Καλύτερα ξένοι, μήπως;

“Καλύτερα δύο άνθρωποι που δε μπόρεσαν να συνυπάρξουν”, μου απαντάς και πίνεις απ’ το κρασί που εκείνος σου έμαθε να πίνεις.

“Προχωράμε”, μου λες κι αυτή τη φορά όσο κι αν θέλω να σε πιστέψω δε μπορώ!

Είναι τα απωθημένα μεγάλο φορτίο στη ζωή κι εσύ γλυκιά μου είσαι γεμάτη με όλα εκείνα που δεν έζησες μαζί του!

Μαρία Σμυρνιωτάκη

Ένας ιχθύς με τα όλα του!
Αυτό μου λένε όλοι όσοι με γνωρίζουν από την παιδική μου ηλικία!
Μοναχική & κοινωνική, σοβαρή & αστεία, μίζερη & διασκεδαστική! Το σίγουρο είναι πως πάντα βρίσκω λόγους να γκρινιάζω!
Πιστεύω στην καλή πλευρά των ανθρώπων και δίνω άπειρες ευκαιρίες για να με γοητεύσουν, αρκεί να μην δω την αχάριστη πλευρά τους!
Ανήσυχο πνεύμα, με καλλιτεχνικές τάσεις, τις οποίες προσπαθώ μέχρι και σήμερα να τις κατευνάσω! Δε χωράω στα τετριμμένα του κόσμου και το κελί της μονοτονίας δε μπόρεσε ποτέ να με εγκλωβίσει!
Προτιμώ την ελευθερία της ψυχής με όσα ιδανικά την κυριεύουν. Αν δεν απολαύσω μία ελεύθερη πνευματική “διαδρομή”, τότε τι νόημα θα έχει η ζωή χωρίς μικρές νοθείες;

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
2 Comments

2 Comments

  1. Alquiler de trasteros

    19 October 2022 at 10:14 am

    795223 977471An attention-grabbing discussion is worth comment. I believe that you should write more on this matter, it wont be a taboo topic however normally persons are not sufficient to speak on such topics. To the next. Cheers 877170

  2. jet ski martinique

    27 March 2023 at 12:06 am

    Hi there, I found your site via Google while searching for a related topic, your website came up, it looks great. I have bookmarked it in my google bookmarks.

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending