Connect with us

feautured

Μοναξιά τη λένε και κατοικεί στις ανθρώπινες ψυχές.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Χριστίνας Ζαμπούνη.

Αν είχε χρώμα,  θα ήταν το μαύρο του απόλυτου σκοταδιού! 
Αν είχε γεύση,  θα ήταν πικρή σαν χολή!
Αν είχε μυρωδιά,  θα ήταν της εμποτισμένης μούχλας…
Αν είχε ήχο,  θα ήταν  παρατεταμένη κραυγή!
Αν είχε αίσθηση,  θα ήταν κρύα!
Αν είχε όψη, θα ήταν τρομακτική!
Στο φόντο του μαύρου οι ανταύγειες πικρίας, δεν ξεχωρίζουν.

Τα μουχλιασμένα όνειρα που κρέμονται μετέωρα στο κενό, και τα κραυγαλέα  «γιατί»  που σέρνονται αναπάντητα στο χώμα, δεν είναι ικανά να τραβήξουν  την προσοχή…
Ποδοπατημένα τα  «επειδή» πεθαίνουν άδοξα και θάβονται χωρίς να δώσουν καμία εξήγηση!

Μοναξιά, τη λένε…είναι  «αδερφή» της κατάθλιψης  και κατοικεί στις  ανθρώπινες ψυχές.

Ντύνεται απόγνωση, τρέφεται με απελπισία και δύσκολα εγκαταλείπει όποιον «διαλέξει»…
Είναι σκληρή, ανελέητη, τρώει σωθικά.

Τρυπάει με σκέψεις κοφτερές, με αναμνήσεις που πονούν, με ερωτηματικά που δεν απαντήθηκαν στην ώρα τους κι ίσως να μην απαντηθούν και ποτέ!

Ρημάζει ζωές!
Φέρνει πυκνό σκοτάδι  στη ψυχή, θλίψη στα μάτια, οκνηρία στο σώμα, πίκρα στα χείλη, αφυδατώνει κάθε ίχνος ελπίδας…
Απορροφά κάθε αντίσταση, μεταγγίζεται σε κάθε κύτταρο καθηλώνει κι  αλλοιώνει τους  ανθρώπους!
Τους αγριεύει! Τους κάνει ανήμπορους!

Πεισματικά  τους επισκέπτεται  με τρομακτική συνέπεια, θρονιάζεται δίπλα τους,  γελά ειρωνικά και αγέρωχη τους  δικάζει…
Κυρίως για τα λάθη τους!
Γι’ αυτά που δεν βρήκαν κουράγιο να διορθώσουν όταν το μετάνιωσαν.
Γι’ αυτά που δεν μετάνιωσαν! γιατί δε τους άφησε ο εγωισμός τους.
Για όσα μετάνιωσαν και δε γίνονταν να διορθώσουν.
Πολλά τα λάθη…Λίγη η ζωή!
Τιμωρός η μοναξιά απ’ αυτήν την ζωή μέχρι την άλλη…

Στο βλέμμα των μοναχικών κατ’ ανάγκη  -κι όχι κατ’ επιλογήν-, υπάρχει  κάτι  το «απόκοσμο».
Αν τους παρατηρήσεις,  θα δεις ότι οι ώμοι τους είναι κυρτοί κι η περπατησιά τους συρτή και βαριά…
Με δικαιολογίες φτηνές προσπαθούν να ξεγελάσουν το μυαλό που όμως δε σταματά να σκέφτεται, ν’ αναρωτιέται και ν’ αναζητάει λίγο φως, λίγο χρώμα, μια άλλη γεύση, λίγη ζεστασιά…

Ανθρώπους! Παρουσίες!

Γιατί, δεν αντέχεται η αναθεματισμένη. Δε πολεμιέται!
Τα μάτια κουράζονται να μένουν καρφωμένα σε πόρτες που δεν ανοίγουν…
Τ’ αυτιά δεν αντέχουν τις σιωπές…
Τα χέρια παραδίνονται κι αλλοιώνονται οι χτύποι της καρδιάς.
Άνθρωποι μόνοι! Εγκαταλελειμμένοι στην αγκαλιά της .

Απογοητευμένοι! Απελπισμένοι! Ανυπεράσπιστοι!
Δικασμένοι να ζουν στα σκοτάδια της και ν’ αναρωτιούνται τι να γίναν οι άνθρωποι που περίμεναν να τους νοιαστούν…
Σε ποιά λαίλαπα να παρασύρθηκαν και δε τους αγγίζει η ανθρώπινη δυστυχία που σακατεύει ζωές στη διπλανή τους πόρτα.
Γιατί ν’ αποξενώνονται οι άνθρωποι, γιατί;
Είναι δυσβάσταχτη η μοναξιά αφού.
Δε ξορκίζεται με δάκρυα.
Δεν τρομάζει με ουρλιαχτά.
Δε γελιέται με σιωπές.
Πόση Απογοήτευση, πόση Θλίψη,  πόσο Πόνο, πόσο Θυμό,  μπορεί να χωρέσει μια άδεια αγκαλιά;
Πόση Απόγνωση κι Απελπισία μια αδειανή ψυχή που κρυώνει, απ’ τη παγερή αδιαφορία των ανθρώπων;
Με πόση Αξιοπρέπεια, μπορεί να οπλιστεί ένας άνθρωπος μόνος για να μην ικετέψει για λίγη παρέα;
Με πόση Αντοχή, για να παλέψει  τη σκληράδα της;

Αν ποτέ, συναντήσετε έναν άνθρωπο που κουβαλά μια μοναξιά στη ψυχή…Μην προσπεράσετε απλά…
Απλώστε του το χέρι. Χαρίστε του δυο κουβέντες.
Δώστε του λίγη σημασία. Δείξτε λίγη ανθρωπιά…
Ίσως να είστε η τελευταία του ελπίδα.
Ο τελευταίος άνθρωπος δίπλα του.

αναπνοές

Χριστίνα Ζαμπούνη

Είμαι από τους ανθρώπους που όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα δε παύω να ονειρεύομαι και να ζω τα όνειρά μου! Επίμονη! Πεισματάρα! Τελειομανής! Αθεράπευτα ρομαντική... Ονειρεύομαι, έναν καλύτερο κόσμο, πιο αληθινό, πιο ειλικρινή, πιο ανθρώπινο! Ιδιαίτερα συναισθηματική με ότι αυτό συνεπάγεται... Ψάχνω πάντα να βρω στους ανθρώπους τη θετική τους πλευρά και πιστεύω πως όλοι έχουν κι απ' αυτήν! Φύσει αισιόδοξη, πιστεύω πως τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν το θέλουμε πολύ! Αγαπώ τους "καθαρούς" και "ανοιχτούς" ανθρώπους με θέληση και πείσμα για ζωή που δεν παύουν να ονειρεύονται και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Λατρεύω να ταξιδεύω ακόμη και νοερά. Ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μου είναι ο ρόλος της μητέρας, κι ο μεγαλύτερος φόβος μου μην αποτύχω σ' αυτόν! Πάντα μου άρεσε να αποτυπώνω στο χαρτί τις βαθύτερες σκέψεις και τα συναισθήματά μου και νιώθω πανευτυχής που "αναπνέω" μαζί σας!

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
5 Comments

5 Comments

  1. www.free-porn-games-no-email.com/nl/

    18 August 2022 at 8:57 pm

    117650 269265Dude. You mind if I link to this post from my own site? This really is just too awesome. 862809

  2. 817381 562012An fascinating dialogue is value comment. I feel that its greatest to write extra on this matter, it may not be a taboo subject even so usually men and women are not enough to speak on such topics. To the next. Cheers 700638

  3. prevent screenshot

    1 December 2022 at 7:56 am

    174978 66825Echt tolle Seite. Rubbish bin eigentlich nur per Zufall hier gelandet, aber ich bin jetzt schon complete von der tremendous Seite beeindruckt. Gratuliere dazu!! Viel Erfolg noch durch der sehr guten Home-page mein Freund. 741627

  4. 토토백화점

    21 December 2022 at 4:47 pm

    393355 613535The Twitter application page will open. This is very good if youve got some thousand followers, but as you get far more and a lot more the usefulness of this tool is downgraded. 910339

  5. merchant services iso program

    26 March 2023 at 8:38 pm

    I just could not leave your web site prior to suggesting that I extremely enjoyed the usual information a person supply to your visitors? Is gonna be again steadily to investigate cross-check new posts

Leave a Reply

Your email address will not be published.

feautured

Άντρα σε κάνουν οι πράξεις, όχι τα λόγια

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

«Όλοι μαλάκες είναι».
Πόσο εύκολα έχουν ειπωθεί αυτές οι λέξεις. Πόσο μελάνι δεν χύθηκε, πόσες συζητήσεις έμειναν στη μέση μόνο και μόνο γιατί το συμπέρασμα ήταν το εξής ένα. «Όλοι μαλάκες είναι».

Συμφωνώ, υπάρχουν πολλών ειδών «μαλάκες». Αν, όμως, εσύ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το αγόρι απʾ τον άντρα, και τον άντρα απʾ το αρσενικό δε σου φταίει κανένας, είναι δικό σου θέμα και καθόλου δεν με ενδιαφέρει.

Κρύβεσαι πίσω από δύο αποσιωπητικά, βουτηγμένη μέσα στο δήθεν φεμινισμό σου και δεν καταλαβαίνεις πως ουσιαστικά κάνεις ζημιά μόνο σε εσένα.

Το αγόρι, ο άντρας ή το αρσενικό (αν και τα δυο τελευταία έχουν λίγο μπερδεμένο νόημα) υπάρχει πιθανότητα να μην πάψει ποτέ να έχει αυτή του την ιδιότητα μέχρι τέλους.

Υπάρχει, όμως, καλή μου, μια κατηγορία αγοριών τα οποία «μυρίζουν» από μακριά πως όταν τα μαλλιά τους ασπρίσουν, θα έχουν αποδείξει ότι είναι αρσενικά (κρατώντας το «αρσενικά» ως τον υπέρτατο χαρακτηρισμό σʾ έναν άντρα).
Θα ωριμάσει μέσα από τον αυτοσαρκασμό του και θα βάλει την εκτίμηση που έχει στη γυναίκα δίπλα του πάνω απʾ όλα.

Είναι αυτός ο άντρας που θα ήθελες να δεις δίπλα στην κόρη σου, εκείνος στον οποίο θα ήθελες να μοιάσει ο γιος σου.

Είναι αυτός που θα καταφέρει να σʾ ανεβάσει ψηλά χωρίς να έχει μπράτσα και κοιλιακούς. Ξέρει να ξεχωρίσει το γυναικάκι απʾ την γυναίκα και θα διυλίσει την κάθε σου ματιά.

Ξέρει τι θα πει ευγένεια, εκτίμηση και θα στη δείξει ακόμα και στον τρόπο που περπατάει δίπλα σου ή στον τρόπο που μιλάει για εσένα στους φίλους του.

Δεν πιστεύω να νομίζετε πως ακόμα κι αυτός ο τύπος άντρα δε θα κοιτάξει άλλη γυναίκα.
Φυσικά και θα κοιτάξει, μα το νόημα δεν είναι τι θα κοιτάξει, αλλά πού θα καταλήξει τελικά το βλέμμα του, γιατί πολύ απλά εκείνο ανήκει μόνο σʾ εσένα.

Τα υπόλοιπα απλά τα προσπερνά σαν την πρώτη ματιά που ρίχνει μπαίνοντας σʾ ένα bar προσπαθώντας να βρει ένα κενό τραπέζι να κάτσετε.
Αυτό είσαι για εκείνον, η ξεχωριστή, μοναδική γωνιά, το μοναδικό τραπέζι που ψάχνει να βρει για νʾ αράξει.

Για τον πραγματικό άντρα, το «σʾ ευχαριστώ» και το «συγγνώμη» είναι ένα σύνολο γραμμάτων τα οποία με μεγάλη ευκολία θα τα συντάξει στη σωστή σειρά, για να τους αποδώσει τις τιμές που τους αναλογούν και μαζί μʾ αυτά και σε εσένα.

Την αποδοχή σου την έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων του, μιας κι αυτό που αναζητά είναι η εκτίμηση κι ο σεβασμός σου.
Θα αποζητήσει σʾ εσένα τη γνώμη σου, την άποψή σου κι όχι ένα κοριτσάκι που θα του ψελλίζει συνεχόμενα, φοβισμένα «ναι».

Απλώνει το χέρι του να σε κρατήσει, έτσι απλά, επειδή είναι ικανός να κάνει το απλό, σημαντικό.

Είσαι η ιδανική για εκείνον, όχι επειδή συμμορφώνεσαι με κάποια πρότυπα, αλλά επειδή δεν τον ενδιαφέρει το ιδανικό και δεν το ψάχνει. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να νιώσεις ιδανική για εκείνον κι αυτό του αρκεί.

Είναι ο άντρας που δεν είναι όμορφος, αλλά θα σου αποδεικνύει καθημερινά πως μοναδικός σκοπός του είναι το να νιώθει όμορφος στα μάτια σου.

Ξέρει να ηγηθεί, και μέσα απʾ την ηγετική του υπόσταση θα καλύψει όλες σου τις ανασφάλειες, την ίδια στιγμή που στα μάτια σου θα αναζητά εκείνη που θα μείνει στα δύσκολα χωρίς πολλές φαμφάρες.

Να ξέρεις πως τα λόγια του είναι οι πράξεις του, αλλά ακόμα κι όταν τα χρησιμοποιεί, το κάνει για να μην ξεχνιέσαι, γιατί ξεχνιέστε, αγαπητή μου.

Είναι εκείνος που στο άκουσμά του θα ριγήσεις από πόθο, θα σε κάνει να τον ποθήσεις παίζοντας με το μυαλό σου κι όχι με το κορμί σου.

Στο τέλος της ημέρας, στο κρεβάτι σου, θα είναι αυτός που, κλείνοντας τα μάτια σου δίπλα του, θα σε κάνει να χαμογελάσεις με την εικόνα ενός γέρου γκριζομάλλη που σε πλησιάζει από πίσω κουτσαίνοντας, και σε παίρνει αγκαλιά, την ίδια στιγμή που φιλά τον ρυτιδιασμένο σου λαιμό.

Αυτός ο ίδιος που το πρωί δε θα ξεχάσεις ποτέ να τον αποχαιρετήσεις με μια καλημέρα και ένα φιλί.

www.loveletters.gr

What’s your Reaction?
+1
9
+1
0
+1
2
+1
0
+1
0
+1
2
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

feautured

Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Ανθής Κατερίνη.

Αποκτάς μεγαλύτερη αγάπη για τους άλλους όταν αρχίζεις να φροντίζεις τον εαυτό σου. Εάν θέλεις να τους αγαπήσεις και δεν μπορείς να το εκφράσεις, η ίδια αυτή δυσκολία υπάρχει στην σχέση σου με τον εαυτό σου. Και αν σήμερα θέλεις να τους πεις πόσο όμορφοι είναι, είναι γιατί τα λόγια και οι πράξεις σου δεν κατευθύνονται εχθρικά προς τον εαυτό σου όπως χθες. Από τις σωστές για σένα επιλογές απορρέει από μέσα σου η επιθυμία να σου πεις μπράβο και έτσι καταλήγεις να επιβραβεύεις την ύπαρξη των άλλων που υπάρχουν εκεί και στέκουν τόσο όμορφοι. Με ιδιαίτερη ομορφιά, με την φιλικότητα και τον αυθορμητισμό τους, με την επιμονή και την εργατικότητά τους, με το άγχος τους, με την ντροπαλότητά τους. Όλοι βλέπεις σου αρέσουν τέτοιες μέρες που έχεις φροντίσει τον εαυτό σου και όλους τους αγαπάς ακόμη και αν είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Αποτελούν πλευρές του εαυτού σου και τις αποδέχεσαι. Μα εάν κάποια έχεις αποκλείσει από την ταυτότητά σου και δεν την θεωρείς δική σου πλευρά καταβάθος την ζηλεύεις και την αποστρέφεσαι σαν ατελής άνθρωπος που είσαι, που δεν του αρέσει να τον βαραίνει μία αίσθηση κατωτερότητας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβάσαι να γίνεις όλα αυτά που έχεις αποκλείσει πως μπορείς να είσαι. Αυτό ήταν μέχρι χτες. Σήμερα μπορείς να επιλέξεις από την αρχή. Μια επιλογή σε κρατά και η ιδέα πως δεν ήταν τέτοια όμορφα πράγματα στο πεδίο των επιλογών σου.
Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους. Όσο πιο όμορφο σε βρίσκεις τόσο θα βλέπεις ομορφιά στους άλλους.
Σταμάτα τις πράξεις που σε οδηγούνε σε φαύλους κύκλους αρνητικών συναισθημάτων. Αν σε τρέφει αυτή η ρόδα που πάνω της τσουλάς και ταυτόχρονα στην άσφαλτο πατιέσαι, μάθε να μην φοβάσαι να μείνεις εκτεθειμένος με τον πόνο σου, αντί να τον καλύπτεις με σκουπίδια. Μάθε πως όταν σταματήσεις τα εφήμερα παυσίπονα τότε θα σε διδάξει ο πόνος σου. Πρέπει να τον κοιτάξεις και μια φορά στα μάτια. Να μην τον πνίγεις με μία κουβέρτα για να εξαφανιστεί. Αντιθέτως, να καλύψεις εσένα με την κουβέρτα αυτή, να ζεσταθείς και ό, τι άσχημο ,θα δεις, που θα φύγει σαν μικρόβιο που δεν μπόρεσε να επιζήσει μέσα σε έναν οργανισμό που οι στρατιώτες του πολέμησαν με τόλμη και δύναμη για την προστασία του παλατιού τους. Γύμνασε τους πολεμιστές της ψυχής σου και θα γίνεις ο καλύτερος προστάτης του εαυτού σου. Γιατί όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε εάν κατηγορούμε κάποιον για το κακό που μας έκανε, στην πραγματικότητα κατηγορούμε εμάς που μας φερθήκαμε με τέτοια αναισθησία και δεν μας προστατέψαμε όπως μας άξιζε. Και τέτοια ντροπή πώς να την ξεχάσεις; Με το να κάνεις τον εαυτό σου να σε εμπιστευτεί ξανά. Να πιστέψει πως εάν αφεθεί χαλαρός στα χέρια σου δεν θα βρεθεί ξανά στο πάτωμα, αλλά θα είσαι εκεί να τον αφήσεις να πέσει απαλά μέσα στην τρυφερή σου χούφτα.

αναπνοές

Ανθή Κατερίνη

Κάθε φορά που χάνομαι ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον ρομαντισμό, στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία παίζω με τις λέξεις για να με ανακαλύψω. Οι σκέψεις μου χορεύουν στάζοντας μελάνι και δεν ξέρεις ποτέ τι θα σχηματίσουν τα βήματά τους. Η αδυναμία μου είναι οι όμορφες ψυχές. Μυρωδιές, μουσικές, εικόνες χρωματίζουν την καθημερινότητα μου. Στόχος μου είναι η αυτοβελτίωση γι’ αυτό συχνά αλλάζω αφήνοντας πίσω ότι στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και τον εαυτό μου.

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

feautured

Η Ελλάδα πάντα από κάπου αιμορραγεί.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Δικαίας Μαραβέλια.

Αγαπητέ μου Έλληνα, ξέρεις από τότε που η Ελλαδίτσα μας θυμάται τον εαυτό της, πάντα από κάπου αιμορραγεί.
Τραβάς εσύ από την μια, τραβούν οι υπόλοιποι από την άλλη και τώρα είναι η ώρα που χρειάζεται την καλύτερη περίθαλψη γιατί αιμορραγεί στο κέντρο της.
Οι αξίες μας, ο πολιτισμός μας, η ψυχή μας, εμείς οι ίδιοι αφήσαμε να μας τα πάρουν… και τώρα απαιτείς να στα επιστρέψουν. 
Φοβάσαι να πεις δημόσια, ότι φοβάσαι για τα παιδιά σου;
Ξέρεις φοβάμαι, που φοβάσαι. Φοβάμαι που νομίζεις ότι τα θέματα που απασχολούν ολόκληρο τον πλανήτη δεν σε απασχολούν.
Ναι ζούμε στην πιο ευλογημένη χώρα στο κόσμο, στην χώρα της δημοκρατίας, στην χώρα που κάνουμε ποστ μόνο, τις σοφίες των σοφών μας, χωρίς να γνωρίζουμε το βαθύτερο νόημα τους.
Φοβάμαι… αλλά είμαι αισιόδοξη. Για τα παιδιά ρε, για τα παιδιά μας!

αναπνοές

Δικαία Μαραβέλια

Η Δικαία Μαραβέλια ζει μόνιμα στη Σύμη.
Μεγαλωμένη και κανακεμένη, στα γόνατα του παπά Τάσου, με ιερή στιγμή αυτή που την τάϊζε γλυκό σταφύλι με τόση ευλάβεια, σαν να ήταν κοινωνία.
Τον έβλεπε πάντα να γράφει όταν δεν λειτουργούσε.
Τώρα έφτασε η ώρα να ακολουθήσει τα χνάρια του, συντροφιά με τους αγγέλους της.

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending