Connect with us

Σχέσεις

Μονό εσύ ξέρεις γιατί παραμένεις σε έναν έρωτα που σε διαλύει.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Της Τζένης Ντεμιράι.

 Οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους ερωτεύονται. Όμορφο πράγμα ο έρωτας. Σε ολοκληρώνει συναισθηματικά, βελτιώνει το είναι σου. Δυστυχώς όμως ο έρωτας , όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, δεν έχει μόνο καλή πλευρά. Υπάρχει μια μορφή έρωτα ικανή να σκοτώσει τον ερωτευμένο. Όλοι του λένε να τον εγκαταλείψει γιατί δεν του αξίζει αυτός ο θάνατος, μα εκείνος μοιάζει τυφλός και κουφός. Αναμένει και υπομένει πολλά.

Χωρίζει η φίλη σου από έναν τέτοιο έρωτα,για παράδειγμα, και εσύ είσαι εκεί, βράχος. Να την στηρίξεις, να τη βοηθήσεις, να το ξεπεράσετε μαζί σαν πραγματικοί φίλοι. Της υπενθυμίζεις διαρκώς πόσο αξίζει την ευτυχία , της δίνεις τις καλύτερες συμβουλές σου. Να μην τηλεφωνήσει, να μην ασχοληθεί, να μην απαντήσει στα μηνύματα. Να προχωρήσει την ζωή της. Και όταν αυτή λυγίσει και αποφασίζει να δώσει μια δεύτερη , τρίτη , δέκατη ευκαιρία στον “έρωτα” , της υπενθυμίζεις για άλλη μια φορά ότι αυτό θα την πληγώσει. Και την πληγώνει. Και εσύ είσαι ξανά εκεί. Να την στηρίξεις, να την βοηθήσεις, να το ξεπεράσετε μαζί σαν πραγματικοί φίλοι. Πάντα δίνεις τις καλύτερες συμβουλές. Και αναρωτιέσαι πως γίνεται να μην σε ακούει;
Να μην καταλαβαίνει αυτό που εσύ έχεις καταλάβει από καιρό;

Μέχρι που έρχεται η σειρά σου να ερωτευτείς. Πόσο την καταλαβαίνεις τώρα; Νιώθεις την αδυναμία ; Την αδυναμία σου να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις; Ακούς την φίλη σου ; Σου φωνάζει να μην συγχωρέσεις ξανά. Μα το κάνεις.. Γιατί ; Μόνο εσύ ξέρεις. Μοιάζεις τρελός όταν συγχωρείς τα ασυγχώρητα. Μα ο έρωτας όλα τα συγχωρεί τόσο τρελός που είναι.

Μονό εσύ ξέρεις γιατί παραμένεις σε κάτι που σε διαλύει. Είναι ίσως η αδυναμία για το άγνωστο. Η αδυναμία να ζήσεις χωρίς αυτόν. Φοβάσαι πως θα είναι η ζωή χωρίς εκείνον. Φοβάσαι πως θα περνούν οι μέρες και οι νύχτες σου. Φοβάσαι. Και πιο μεγάλο κίνητρο από το φόβο δεν βρίσκεις εύκολα. Είναι ίσως η συνήθεια. Η συνήθεια της μορφής του. Συνήθισες το πρόγραμμα του, το γέλιο του , τον τρόπο που μιλά, τον τρόπο που σε κοιτά και σε φίλα και αρνείσαι να δεχτείς άλλα χείλη, αλλά φιλιά, άλλον έρωτα.

  Η συγχώρεση είναι μεγάλη αρετή. Η συγχώρεση για κάτι που έχει επαναληφθεί όμως δεν είναι αρετή. Σε οδηγεί σε καταστροφή. Σε απόλυτη, ολική καταστροφή. Καταστρέφει την ψυχή σου. Ο έρωτας είναι εξάρτιση. Όσες φορές και αν σου υπενθυμίσουν πόσο πολύ έχεις υποφέρει, πόσο άσχημα σου έχει φερθεί, δεν θα καταλάβεις. Γιατί την εξάρτηση δεν την λύνεις με λόγια, την λύνεις με το χρόνο. Πόσο αγαπώ τον χρόνο; πάντα βοηθός μας σε όλα.

Μετά από καιρό, όταν πλέον η καρδία σου δεν αντέχει άλλη “συγγνώμη”του, όταν πλέον το ραγισμένο γυαλί έχει γίνει θρύψαλα, η φίλη σου είναι πάλι εκεί  να σου ξαναπεί να μην του παραδοθείς ξανά, να μην λυγίσεις ξανά. Σου υπενθυμίζει να μείνεις μακριά. Σου υπενθυμίζει όσα της τόνιζες εσύ κάποτε. Να μην τηλεφωνήσεις, να μην ασχοληθείς, να μην απαντήσεις στα μηνύματα. Να προχωρήσεις την ζωή σου.  Και εσύ;” Πόσο εύκολα κάποιος τρίτος κρίνει” σκέφτεσαι. Κανείς δεν ξέρει πως αισθάνεσαι ,μόνο εσύ. Μόνο εσύ νιώθεις τον σφυγμό του όταν τον αγκαλιάζεις. Μόνο εσύ ξέρεις τα πιο απόκρυφα μυστικά του. Όλα αυτά που έχει μοιραστεί μαζί σου σε κρατάνε εκεί. Όλα αυτά που έχεις μοιραστεί και εσύ μαζί του.

Όμως τελικά, με τη βοήθεια του χρόνου, ευτυχώς ή δυστυχώς, όλα περνούν. Έτσι και ο έρωτας, όσο δυνατός και αν είναι περνάει. Συμβιβάζεται στο πέρασμα του χρόνου. Ο χρόνος είναι η εξιλέωσή σου. Όλα περνούν και χάνονται στο πέρασμα του χρόνου. Φεύγει λοιπόν ο έρωτας και ο πόνος κάποια στιγμή και τότε συνειδητοποιείς την αλήθεια. Πόσο δίκιο είχε η φίλη σου; Και πόσο κουφάθηκες από τον έρωτα. Είναι γνωστό ότι ο έρωτας είναι τυφλός. Είναι λοιπόν και κουφός.

αναπνοές

Tζένη Ντεμιράι

Αγαπώ τη γραφή γιατί τη θεωρώ τη δική μου τέχνη. Ειμαι υπερευαίσθητη και αυτός ειναι ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω. Ειναι ο τρόπος μου να εκτονώνω τα συναισθήματά μου, είτε ειναι λύπη, είτε χαρά. Γράφω τις περισσοτερες φορές με το χέρι, πάντα με συνοδεία μουσικής. Στεναχωριέμαι εύκολα και συγκινούμαι ακόμα πιο εύκολα. Μου αρέσει να ειμαι αισιόδοξη αν και δεν το καταφέρνω πάντα. Πιστεύω ακράδαντα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως αν αγαπάμε τον εαυτό μας όσο πρέπει να τον αγαπάμε μπορούμε να καταφέρουμε περισσοτερα από όσα μπορούμε να φανταστούμε!

View All Posts
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
3 Comments

3 Comments

  1. Lupita

    13 June 2022 at 1:02 am

    Does your site have a contact page? I’m having trouble locating it but, I’d like to shoot you an e-mail.
    I’ve got some suggestions for your blog you might be interested in hearing.
    Either way, great website and I look forward to seeing it develop over
    time.

  2. แทงบอลโลก

    25 August 2022 at 4:19 am

    819060 530917Some genuinely nice stuff on this website , I enjoy it. 755161

  3. Henry Rifles

    4 October 2022 at 1:49 pm

    478305 887032Read more on that Post.Useful information. 21911

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending