Connect with us

Σχέσεις

Να σε προσέχει να της πεις και να την προσέχεις κι εσύ.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Πέμπτη βράδυ. Ξεκούρδιστες ροκ μελωδίες και χαμηλός φωτισμός. Το κορμί στριμωγμένο στη γωνία ενός υπόγειου συνοικιακού μπαρ. Το ποτήρι της τεκίλα άδειαζε για να δώσει τόπο στο επόμενο.

Κάθε φορά η ίδια εθιμοτυπία. Με το που το ημερολόγιο στον τοίχο χτυπάει την ημερομηνία μας, τρέχω να θάψω την κακόκεφη διάθεσή μου μέχρι το ρολόι να χτυπήσει δώδεκα τα μεσάνυχτα και να λήξει ο εφιάλτης της θύμησης.

Άτιμο πράγμα ο νους. Ατίθασος. Θαρρείς πως τον στριμώχνεις μέσα στα απαγορευμένα ντουλάπια του παρελθόντος κι έρχεται μια γαμω-υπενθύμιση και σου φέρνει τα πάνω-κάτω.Ξυπνούν εικόνες που επιμένουν να περνούν σαν ενοχλητικά flashback στον ξύπνιο σου. Χώνουν την ανάμνηση πιστόλι στον κρόταφο και σου ζητούν να παραδοθείς ή απειλούν να σε σκοτώσουν εν ψυχρώ.

Παίρνει καιρό να μάθεις να συμπλέεις με τα κενά σου. Παίρνει καιρό να τα συνηθίσεις, να μάθεις να τα φιλάς προστατευτικά και να μην τα σιχαίνεσαι. Θέλει χρόνο μέχρι να συμβιβαστείς με την ιδέα πως πρέπει να συνεχίσεις ως μισός άνθρωπος.

Γιατί έτσι λειτουργεί η απώλεια. Παίρνει μαζί της κι ένα κομμάτι στο φευγιό της και σου πετάει στα μούτρα μια ιατρική διάγνωση πως είσαι επαρκής να συνεχίσεις. Με κουτσουρεμένα πόδια, με σπασμένα χέρια… αδιάφορο της είναι. Άμα γλιτώνεις το σμπαράλιασμα, σου δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και λέει: «προχώρα».

Κάπου εκεί ανάμεσα σε σκέψεις, μέθη και τσιγαρίλα σε είδα. Πέρασες το κατώφλι της πόρτας με την αγκαλιά γεμάτη στα δεξιά. Ήρθες και κάθισες αλαζονικά απέναντι, έτσι για δεις να με διαλύει η καινούργια αρχή σου.

Μικρός και παιδιάστικος πάντα ο τρόπος σου. Εξαρτιόσουν απ᾽ την ηδονή της εκδικητικής ανταπόδοσης. Έμαθες να σέρνεις τα βαριά βήματά σου και να κάνεις ενοχλητικό θόρυβο στη μοναξιά των ανθρώπων που κάποτε υποβαστούσαν τους ώμους σου. Που γκρέμιζαν με στοργή τις ανασφάλειες και περνούσαν με φροντίδα τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά σου κάθε φορά που ίδρωνες από εφιάλτες.

Περνούν τα χρόνια και ξεχνούν οι άνθρωποι. Ποιος τους στήριξε, ποιος τους πρόδωσε, ποιος έκοβε τον κώλο του μέσα στη βροχή για να δώσει ένα φιλί όταν το είχαν ανάγκη.

Δε σου κράτησα κακία. Δε γινόταν εξάλλου. Δυο άνθρωποι που υπήρξαν κάποτε μαζί και που αγαπήθηκαν ως τα μπούνια δεν μπορούν να μισήσουν ποτέ ο ένας τον άλλον. Γιατί όσα λάθη και να έχουν κάνει, όσους κακούς χειρισμούς κι αν ακούμπησε ο εγωισμός στο τραπέζι, τελικά, αυτό που μένει είναι όλες οι στιγμές της αδυναμίας που κλείστηκαν στους τοίχους ενός δωματίου. Είναι οι αθέατες στιγμές που βρήκαν θαλπωρή ανάμεσα σε δυο ζευγάρια χέρια κι έμειναν μπλεγμένα ως το ξημέρωμα.

Να σε προσέχει να της πεις. Να μην ξεχνάει να σου σκεπάζει τα πόδια τα βράδια που φέρνεις τούμπα την κουβέρτα και μένεις παγωμένος σαν στραβοχυμένο οχτάρι.

Να σε φροντίζει να της πεις. Να βάζει τα μπισκότα σοκολάτας σου στο ψυγείο, γιατί γκρινιάζεις όταν είναι σε θερμοκρασία δωματίου. Και στον καφέ σου να βάζει λίγο τσιμπημένη τη ζάχαρη γιατί ποτέ κανείς δε σου πετυχαίνει τη δοσολογία.

Όταν παίζετε τάβλι να παίρνει τα κόκκινα πούλια και να σε αφήνει να την κερδίζεις γιατί κατεβάζεις κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και μπορεί να παίζεις μέχρι το βράδυ προκειμένου να πάρεις τη ρεβάνς.

Να διαλέγει ταινίες δράσης γιατί σε πιάνουν τα νεύρα σου με τις ρομαντικές αμερικανιές του σινεμά και βγάζεις σπυριά από την ανία. Ξεκινάς έναν εξάψαλμο για την επόμενη εβδομάδα που δεν έχει τελειωμό και γίνεσαι ανυπόφορος.

Κι όταν πίνεις και γίνεσαι σκατά να μη στη λέει. Εσύ είσαι από τους λίγους που γίνεσαι εξομολογητικά γλυκός μέσα στη μέθη σου. Ξεδιπλώνεις τις λέξεις που κρατάς σφιχτά ανάμεσα στα δόντια και δε φοβάσαι μήπως φανείς αδύναμος μπροστά στον έρωτα.

Να σε παρηγορεί ακόμη κι αν λες πως είσαι δυνατός κι αντέχεις. Γιατί δεν είσαι παρά ένα μικρό παιδί που ζει φοβισμένο μέσα στην ανάγκη να το αγαπήσουν. Το αναζητάς το χάδι και θες ν᾽ ακουμπήσεις το κεφάλι στα γόνατα για ν᾽ ακούσεις πως κάποιος είναι δίπλα σου και σε στηρίζει.

Να σε προσέχει να της πεις και να την προσέχεις κι εσύ. Ο έρωτας μας χτυπά λίγες φορές την πόρτα κι αν του την κλείσουμε, θα θυμώσει και θα μας αγνοήσει. Θα μας πετάξει σε ρηχούς ανθρώπους που θα κουνούν άβουλα το κεφάλι κι εμείς θα νιώθουμε μόνοι μέσα στην επιφάνεια της συντροφικότητας.

Να μάθεις από τα λάθη μας και να προσπαθήσεις να χτίσεις μια ευτυχισμένη ζωή στο πλάι της. Να χαμογελάς και να βρεις την ηρεμία που πάντα αναζητούσες.

Όσο για μένα, θα πιω το τελευταίο μου ποτό και θα φύγω. Θα ανέβω τα σκαλιά κι εκεί στον καθαρό αέρα θα λυγίσω.  M᾽ ένα ξεψυχισμένο «σ᾽ αγαπώ» να βγαίνει σχεδόν σαν ψίθυρος απ᾽ τα χείλια μου.

Της Έλενας Φλώρου

Πηγή

What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
4 Comments

4 Comments

  1. remington firearms

    27 August 2022 at 1:06 am

    23531 803568I like this site so a lot, saved to favorites . 304655

  2. micro dose psilocybin​

    28 August 2022 at 10:50 pm

    92481 756910I think you did an awesome job explaining it. Positive beats having to research it on my own. Thanks 53478

  3. sbobet

    25 November 2022 at 7:21 pm

    615233 484830This constantly amazes me exactly how weblog owners for example yourself can find the time and also the commitment to keep on composing amazing weblog posts. Your internet site isexcellent and 1 of my own ought to read blogs. I just want to thank you. 197150

  4. sell merchant accounts

    26 March 2023 at 6:42 pm

    I’ve observed that in the world these days, video games would be the latest rage with kids of all ages. Periodically it may be not possible to drag young kids away from the activities. If you want the very best of both worlds, there are many educational games for kids. Good post.

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending