Connect with us

Σχέσεις

Ο επόμενος έρωτας, είναι πάντα καλύτερος από τον χαμένο.

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

walk_away_by_nikongriffin-d8wikpi

Της Κωνσταντίνας Ποζουκίδου

Ήταν κάποτε ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ένας άνδρας και μία γυναίκα. Ο καθένας ζούσε την ζωή του. Πότε περνούσαν μοναχικά βράδια, αγκαλιά με την κουβέρτα και τα ποπ κορν και άλλοτε έκαναν ξέφρενα ξενύχτια γυρίζοντας στο σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Και είχαν συνηθίσει, και οι δύο! Η ζωή τους έμοιαζε να είναι σε μια τάξη. Έλεγαν και ξαναέλεγαν πως τα είχαν όλα, τίποτε δεν τους έλειπε. Προσπαθούσαν να πείσουν τους άλλους πως όλα γύρω τους ήταν ακριβώς όπως τα είχαν ονειρευτεί! Πείθονται όμως οι άλλοι από έναν ομιλητή που δεν είναι πεπεισμένος ο ίδιος;

Μπορεί όλα να κυλούσαν φυσιολογικά και φαινομενικά όλα να πήγαιναν κατά την επιθυμία τους, αλλά το βάσανο των μοναχικών τεσσάρων τοίχων τους έπιανε και τους δύο όταν έκλειναν την εξώπορτα το βράδυ! Και δεν είχαν πάντα όρεξη για παρέα και κέφι, απλά αποζητούσαν την ξεκούραση και την χαλάρωση, που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να σου προσφέρει!

Το περίεργο της υπόθεσης ήταν ότι αυτοί οι δύο ήταν χρόνια συγκάτοικοι στην ίδια πολυκατοικία και όμως, ο ένας αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη του άλλου. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι εκείνο το πρωί που μια βόλτα για τρέξιμο στο πάρκο, τους έφερε κοντά, πολύ κοντά. Και χωρίς να το καταλάβουν τα βράδια τους άρχισαν να γεμίζουν.

Οι μοναχικές νύχτες στον καναπέ μετατράπηκαν σε ερωτικές… Ο καναπές στην ίδια θέση έμεινε, μόνο που τώρα ανέχονταν το βάρος δύο ατόμων. Η γυναίκα καταρρίπτοντας τις αρχικές της αναστολές παραδόθηκε στον άντρα. Πίστεψε και αγάπησε! Πιστεύτηκε και αγαπήθηκε!

Πήρε την καρδιά του άντρα! Ναι, αυτός άνοιξε την πορτούλα και της την χάρισε. Την εμπιστεύτηκε στα χέρια της! Και ξέρετε, στην αρχή ήταν όλα ρόδινα. Τι και αν ο άντρας είχε μείνει χωρίς καρδιά; Την κρατούσε η αγαπημένη του και του έμοιαζε το ίδιο.

Η γυναίκα όμως εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη του άνδρα. Κρατούσε μεν την καρδιά του, αλλά ποτέ δεν την άκουσε. Δεν έδωσε σημασία στα θέλω της, στα ναι και στα όχι της. Είχε την καρδιά του και θεωρούσε πως ο κόσμος του της ανήκε!

Και περνούσε ο καιρός. Ο καναπές συνέχισε να βασανίζεται από το βάρος, μόνο που πλέον τα περισσότερα βράδια σήκωνε μόνο το ένα. Πότε η δουλειά, πότε η κούραση, τους χώριζαν τα βράδια. Τι και αν στην αρχή, αυτό ήταν που τους ένωνε και τους ευχαριστούσε;

Ο άντρας άρχισε να νιώθει το κενό στο μέρος της καρδιάς του. Κάτι του έλειπε συνεχώς και άρχισε τις παλιές, δοκιμασμένες συνήθειες του μπας και βρει αυτό το χαμένο κομμάτι. Οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί από την μία μέρα στην άλλη. Τώρα η γυναίκα ακολουθούσε τον άντρα όπου την πήγαινε, ήθελε δεν ήθελε.

Τον συνόδευε παντού για να τον βοηθήσει να εντοπίσει την αιτία του κενού του. Αλλά τίποτε, ότι και να δοκίμαζαν μηδέν εις το πηλίκο! Ώσπου κάποια μέρα, η κύρια υπαίτιος για όλη αυτήν την κατάσταση, ξέσπασε. Φώναξε, ζήτησε τον λόγο, έκλαψε και στο τέλος, είπε το μεγάλο αντίο! Τον χαιρέτησε και έφυγε.

Φεύγοντας, ο άντρας την σταμάτησε και της ζήτησε πίσω την καρδιά του. Αυτό θα του έλειπε και τώρα πια, το ήθελε ξανά στη θέση. Η γυναίκα αρνήθηκε κατηγορηματικά να του την επιστρέψει. Ήταν η σειρά του να φωνάξει, να εξοργιστεί… αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με μια αποφασισμένη γυναίκα;

Του πήρε καιρός για να καταφέρει να μπαλώσει το κενό. Έκανε ότι προσπάθεια μπορούσε αλλά αυτό έμενε ανοιχτό τραύμα, έρμαιο στον αέρα και στο κρύο… τον πλήγωνε περισσότερο! Και εκεί όπου δεν το περίμενε, καθισμένος ένα πρωινό σε μια στάση περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο να φανεί, έχοντας από την αργοπορία του χάσει το πρώτο, τον πλησίασε μια κοπέλα, που κρατούσε την καρδιά της στα χέρια.

Δεν άργησε να καταλάβει πως αυτός ο άντρας πονούσε γιατί είχε χαρίσει την καρδιά του. Δεν καθυστέρησε, τον πλησίασε, τον ξύπνησε από τον μίζερο ύπνο που απειλούσε να του κατακλύσει όλη τη ζωή και του έκανε ένα δώρο… Έκοψε την καρδιά της σε δύο κομμάτια και του χάρισε το ένα. Και οι δύο έβαλαν ταυτόχρονα, το κομμάτι καρδιάς στην θέση του και κλείδωσαν καλά την πόρτα!

Θέλοντας και μη ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο… το ένα κομμάτι ζητούσε πάντα το άλλο του μισό! Ο άντρας από τότε, αργεί να πάει στη στάση το πρωί… το επόμενο λεωφορείο θα είναι πάντα καλύτερο από το χαμένο, σκέφτεται…

αναπνοές

What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Advertisement
5 Comments

5 Comments

  1. Merle

    7 July 2022 at 5:51 am

    Excellent beat ! I would like to apprentice while you amend your web site,
    how can i subscribe for a blog web site? The account aided me
    a acceptable deal. I had been a little bit acquainted of this your broadcast provided bright clear
    concept

  2. สล็อต pg เว็บตรง

    28 August 2022 at 3:57 am

    36069 656795Hi, have you ever before asked yourself to write about Nintendo or PSP? 422420

  3. wow slot

    7 September 2022 at 5:51 pm

    734462 989520I consider something truly fascinating about your web site so I saved to fav. 343433

  4. Pokermatch Review

    7 February 2023 at 11:23 am

    164971 664284so significantly great details on here, : D. 208176

  5. blue sunday microdose

    5 March 2023 at 10:36 pm

    720135 697236forty folks that function with all the services Oasis provides, and he is actually a really busy man, he 976142

Leave a Reply

Your email address will not be published.

Σχέσεις

Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.

Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.

“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”

-Kahlil Gibran-

Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.

Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.

“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”

Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.

Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.

Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!

“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”

Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ

Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.

Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.

Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.

Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.

Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.

Πηγές: share24.gr / Spirit Alive 
Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
What’s your Reaction?
+1
1
+1
1
+1
1
+1
0
+1
1
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.

Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.

Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;

Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.

Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.

Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.

Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com

What’s your Reaction?
+1
1
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Σχέσεις

Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!

Published

on

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας

Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.

Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.

Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.

Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.

Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.

Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.

Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!

Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.

Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».

Σας χαιρετώ,

Ένας ζωντανός άνθρωπος

Πηγή: have2read
What’s your Reaction?
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0
+1
0

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας
Continue Reading

Trending