Όταν έχεις ένα υγιές παιδί που το μεγαλώνεις με πολλή προσοχή και όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις σου φαίνεται αδιανόητο ότι θα νοσηλευτεί κάποτε και μάλιστα σε σοβαρή κατάσταση. Ο τρόπος που οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους αλλάζει από εποχή σε εποχή και τα διάφορα γεγονότα, που συμβαίνουν διαμορφώνουν τον τρόπο που επιλέγουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.

Ο κόσμος τους τελευταίους δύο μήνες ζει αντιμέτωπος με τον κορονοϊό, το ίδιο και η οικογένειά μου με τη διαφορά ότι το δικό μου παιδί νόσησε και κινδύνευσε σοβαρά η ζωή του. Ο κορονοϊός που τόσο καιρό έχει εδραιωθεί στο μυαλό και τις σκέψεις μου και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου, ήρθε και έγινε πραγματικότητα.

Ως γιατρός παρακολουθούσα στενά το ξέσπασμα του κορονοϊού στην Κίνα και την Ιταλία. Σταμάτησα τα παιδιά μου από κάθε δραστηριότητα αρκετά νωρίς, πριν υπάρξει οποιαδήποτε απαγόρευση επειδή ήξερα ότι αυτός ο ιός είναι επικίνδυνος πολύ πριν ο περισσότερος κόσμος αρχίσει να τον παίρνει στα σοβαρά. Τα παιδιά μου συνέχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο μέχρι που έκλεισε. Από εκείνη την ημέρα δεν έχουν βγει από το σπίτι. Μόνο ο άντρας μου χρειάστηκε μία φορά να βγει για επαγγελματικούς λόγους και τήρησε αυστηρά όλα τα μέτρα. Εγώ με τα παιδιά ούτε βγαίνουμε, ούτε βόλτες πηγαίνουμε, ούτε στην παιδική χαρά, ούτε πουθενά. Αν χρειαστεί να βγούμε να ψωνίσουμε κάτι, τηρούμε αυστηρά όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και κρατάμε απόσταση από τους γύρω μας. Δεν τα αφήνω ούτε στους φίλους τους να μιλήσουν, αν δεν τους χωρίζουν τουλάχιστον δύο μέτρα. Ακολουθούσαμε τους κανόνες κατά γράμμα και κάναμε τα πάντα σωστά, μέχρι που ο γιος μου αρρώστησε.

Όλα ξεκίνησαν στις 21 Μαρτίου με μερικά φταρνίσματα. Νόμιζα ότι τον έπιασαν οι αλλεργίες του. Την επόμενη μέρα είχε βουλωμένη μύτη και ελαφρύ βήχα. Δεν είχε πυρετό γι’ αυτό και δεν ανησύχησα ιδιαίτερα. Σκέφτηκα ότι θα κρύωσε ή θα άρπαξε καμιά γρίπη μέχρι τις 27 Μαρτίου που ανέβασε υψηλό πυρετό. Τότε άρχισα να ανησυχώ σοβαρά…

Μπαίνοντας στο νοσοκομείο πίστευα ότι θα μέναμε για λίγες μέρες – για τρεις ίσως για τέσσερις. Ήξερα ότι θα έμπαινε σε καραντίνα και θα τον αντιμετώπιζαν σαν να είχε κορονοϊό μέχρι που θα του έκαναν το τεστ και θα έβγαινε αρνητικό και επειδή γνωρίζω καλά την πολιτική των νοσοκομείων σχετικά με τον κορονοϊό ήξερα ότι δεν θα επιτρεπόταν ούτε σε εμένα να βγω από εκείνο το δωμάτιο έως ότου το τεστ βγει αρνητικό.

Έτσι έμεινα μόνη σε ένα δωμάτιο με τον 4χρονο γιο μου που ήταν σε άσχημη κατάσταση με δύο σχεδόν άδειες μπουκάλες οξυγόνου και τρεις σακούλες, μία για τα ρούχα μας, μία για τα είδη πρώτης ανάγκης και μία για τον υπολογιστή μου. Για τέσσερις ολόκληρες ώρες ήμουν σαν ζωντανή νεκρή – δεν ήξερα τι συνέβαινε με το παιδί και γιατί χειροτέρευε με γοργούς ρυθμούς παρά τη φαρμακευτική αγωγή.

Η εισαγωγή στο νοσοκομείο ήταν άμεση και το δωμάτιό μας έμοιαζε με εργαστήριο: όροι, φάρμακα, οξυγόνα, καλώδια, σωληνάκια, ενέσεις, του έπαιρναν αίμα ξανά και ξανά… Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ήταν εξαιρετικό. Στην αρχή χρειάστηκε 2 λίτρα οξυγόνου και την ίδια νύχτα 4. Την επόμενη ημέρα 6 και πιο μετά 9. Δυσκολευόταν τόσο πολύ να αναπνεύσει που μπορούσες να δεις όλους τους μυς στο στήθος, την κοιλιά και το λαιμό του να προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον βοηθήσουν να πάρει αέρα. Ήμουν γιατρός και ήξερα ότι πάλευε για να αναπνεύσει, ως μητέρα όμως ήταν βασανιστήριο να τον παρακολουθώ να υπομένει όλο αυτό.

Οι πρώτες εξετάσεις βγήκαν και δεν ήταν ανησυχητικές. Με μία πρώτη ματιά δεν φαινόταν να έχει κορονοϊό. Οι τιμές του ήταν σχετικά φυσιολογικές – λίγο αυξημένες, λίγο μειωμένες – και η ακτινογραφία θώρακος φαινόταν αρκετά καλή. Του άλλαξαν αντιβιοτικά – πλέον του έδιναν αμπικιλλίνη και αζιθρομυκίνη και ξεκίνησε θεραπεία με αλβουτερόλη. Εκκρεμούσε μόνο το τεστ του κορονοϊού.

Μετά τις πρώτες δύο μέρες στο νοσοκομείο ωστόσο συνέχισε να χειροτερεύει. Παρόλο που οι εξετάσεις του και οι ακτινογραφίες δεν έδειχναν να έχει κορονοϊό, εκείνος συνέχισε να χειροτερεύει.

Στις 7 το απόγευμα τη δεύτερη ημέρα της νοσηλείας του ο γιατρός που είχε εφημερία εκείνη τη μέρα ήρθε και μου είπε ότι το παιδί είχε διαγνωστεί θετικό στον κορονοϊό. Έβαλα τα κλάματα. Χειροτέρευε συνεχώς και φοβόμουν.

Ούτε οι ακτινογραφίες, ούτε οι εξετάσεις του ούτε τίποτα μαρτυρούσε ότι μπορεί να έχει κορονοϊό. Είχαμε πάρει όλες τις προφυλάξεις και όμως νόσησε.

Πώς έγινε αυτό; Γιατί συνέβη; Αυτό δεν καταλαβαίνω.

Πόσο θα χειροτερεύσει; Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Πόσο θα μείνουμε στο νοσοκομείο; Τι θα συμβεί αν νοσήσουμε και οι υπόλοιποι; Τι θα συμβεί αν δεν γίνει καλά;;

Έκανα τα πάντα σωστά. Έπρεπε και προσπάθησα όσο μπορούσα να κρατήσω την οικογένειά μου ασφαλή και απέτυχα. Δεν απέτυχα ακριβώς, αλλά πώς γίνεται να μην κατηγορώ τον εαυτό μου όταν βλέπω το παιδί μου να αργοπεθαίνει έχοντας κολλήσει τον πιο τρομακτικό ιό στον πλανήτη;

Πώς έγινε αυτό; Πώς; Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Έκλαιγα όλη τη νύχτα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Ήμουν τρομοκρατημένη, μόνη και φοβόμουν, ταυτόχρονα όμως ένιωθα και ανακουφισμένη γιατί αν το τεστ του κορονοϊού είχε βγει αρνητικό και είχε κάτι άλλο, όταν αργότερα έβγαινε από το νοσοκομείο και γυρνούσαμε σπίτι, θα ανησυχούσα μήπως είχε κολλήσει κορονοϊό στο νοσοκομείο και μας κολλήσει όλους ή μήπως τον κολλήσει κάποια στιγμή από κάπου αλλού. Τουλάχιστον τώρα ήξερα. Είχε κορονοϊό, αν όλα πήγαιναν καλά και με τη βοήθεια του Θεού θα το ξεπερνούσε και μετά όταν βγαίναμε από το νοσοκομείο θα ήταν υγιής, δεν θα το ξαναπερνούσε και δεν υπήρχε περίπτωση να κολλήσει κανέναν από μας. Με λίγα λόγια θα ξεμπερδεύαμε από τον κορονοϊό μια και καλή.

Ήμασταν ήδη στο νοσοκομείο πάνω από πέντε μέρες όταν τα πρώτα σημάδια βελτίωσης έκαναν την εμφάνισή τους. Κοιμόταν πάνω από 16 ώρες την ημέρα και τις υπόλοιπες ήταν ξύπνιος, αρκετά καλά και την πρώτη φορά έφαγε μία μπανάνα και φρουτόκρεμα με μήλα. Το πόσο ήθελα να του δώσω μία σοκολάτα ή ένα παγωτό για να τον επιβραβεύσω, να τον ευχαριστήσω που ήταν ήρωας και το πάλευε δεν λέγεται, αλλά δεν μπορούσα να κάνω του κεφαλιού μου. Οι οδηγίες του γιατρού ήταν αυστηρές.

Όσο περνάνε οι μέρες χρειάζεται όλο και λιγότερο οξυγόνο. Πλέον είμαστε κάτω από τα 4 λίτρα. Έχει ακόμα έναν πολύ άσχημο βήχα, βουλωμένη μύτη και λίγο πυρετό, αλλά έχει όρεξη και πεινάει συνεχώς.

Τόσες μέρες δεν έχω φύγει λεπτό από το πλευρό του, όχι ότι δεν θέλω αλλά γιατί δεν μου επιτρέπεται. Κανείς δεν επιτρέπεται να έρθει στο δικό μας δωμάτιο. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί όταν έρχονται για να τον αξιολογήσουν ή να φέρουν φαγητό, φάρμακα, οξυγόνο και ό, τι άλλο χρειάζεται εισέρχονται στο δωμάτιο φορώντας ολόσωμο εξοπλισμό γι’ αυτό και έρχονται μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Ο σύζυγός μου είναι σπίτι με τις κόρες μας. Δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον. Δεν μπορώ να αγκαλιάσω τα κορίτσια μου. Η οικογένειά μου είναι χωρισμένη στα δύο και αισθανόμαστε τόσο μακριά…

Παρά την απομόνωση εδώ στο νοσοκομείο υπήρξε μία τεράστια έκρηξη αγάπης και υποστήριξης. Και οι δύο εργοδότες μας, μας στήριξαν όσο δεν πάει. Οι συμμαθητές των παιδιών μας συγκέντρωσαν τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και τα έφεραν στο σπίτι για να μη χρειαστεί ο άντρας μου να βγει από το σπίτι με τα κορίτσια. Οι γείτονές φέρνουν καθημερινά φαγητό και φρέσκα φρούτα λαχανικά, μας στέλνουν δωράκια και μάλιστα έστειλαν σε εμένα εδώ στο νοσοκομείο ένα πακετάκι με μαντηλάκια καθαρισμού προσώπου και διάφορα άλλα προϊόντα υγιεινής γιατί τόσες μέρες στο νοσοκομείο δεν έχω κάνει ούτε ένα μπάνιο… το πιστεύετε;

Ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι είμαστε πιο μακριά, αλλά και πιο κοντά από ποτέ, μία εποχή που κανείς δεν κοιτάει κοινωνική θέση, χρήματα, θρησκεία και πολιτικές πεποιθήσεις. Αν υπάρχει ένα πράγμα θετικό είναι ότι οι άνθρωποι γίναμε ένα. Αγαπήσαμε ανθρώπους που μετά βίας γνωρίζαμε ή ακόμα και ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε καν, ακόμα και ξένους, που βλέπαμε για πρώτη φορά στην τηλεόραση ή φίλους φίλων που ζουν το δικό τους μαρτύριο. Θα είμαι πάντα ευγνώμων στους ανθρώπους που μας βοήθησαν. Κανείς δεν μας κατηγόρησε και κανείς δεν μας έκανε να αισθανθούμε ντροπή που ο γιος μας κόλλησε κορονοϊό. Θέλω να ελπίζω ότι την ίδια αντιμετώπιση θα έχουμε όταν θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας μετά τον COVID.

Μείνετε πιστοί στα μέτρα και την καραντίνα για την ασφάλεια και την υγεία σας. Σοβαρευτείτε και μην έχετε τα μυαλά πάνω από το κεφάλι. Είναι σοβαρό το θέμα, δεν είναι αστείο. Το ότι δεν έχετε κολλήσει ακόμα ή το ότι δεν έχει κολλήσει κανένας φίλος, γνωστός ή συγγενής σας δεν σημαίνει ότι ο ιός δεν υπάρχει και ότι δεν πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά σε όλο τον κόσμο.

Μετά από επτά ημέρες νοσηλείας μας έδωσαν εξιτήριο και επιστρέψαμε σπίτι μας. Για τουλάχιστον ένα μήνα ακόμα θα παίρνουμε φάρμακα και θα είμαστε στο οξυγόνο… Τέλος καλό, όλα καλά;

Πηγή: singleparent.gr

«Αυτή η μάνα, η μάνα σου» – Η ανάρτηση ασθενούς στον Ευαγγελισμό που ραγίζει καρδιές

H E.K. δεν θα ξεχάσει ποτέ την εικόνα της «μάνας» στα επείγοντα

Τις τελευταίες ώρες μια ανάρτηση ασθενούς που συνοδεύεται από μια συγκλονιστική φωτογραφία, τραβηγμένη στα επείγοντα του Ευαγγελισμού, κάνει τον γύρο των μέσων κοινωνική δικτύωσης και αποτυπώνει την ασφυκτική πίεση που δέχονται οι μονάδες υγείας της χώρας.

Από την Πωλίνα Χρήστου

Η ανάρτηση που έγινε στο Facebook, αναδημοσιεύτηκε από χρήστες του διαδικτύου, ηθοποιούς και σελίδες κοινωνικού ενδιαφέροντος. Μια ηλικιωμένη γυναίκα καθισμένη σε καρέκλα μέσα σε θάλαμο του νοσοκομείου, γέρνει ταλαιπωρημένη το κεφάλι της. Όπως διακρίνεται, οι γιατροί της έχουν χορηγήσει ορό και εκείνη περιμένει υπομονετικά να αδειάσει κάποιο κρεβάτι. Λίγο νωρίτερα, διαγνώστηκε θετική στον Covid-19. Στα χέρια της κρατάει το τηλέφωνό της, ενώ σφίγγει την τσάντα της ανάμεσα στα πόδια της. Βρίσκεται μόνη της στο νοσοκομείο και «ψήνεται» στον πυρετό. Η Elena Kanakovsky, που τράβηξε την φωτογραφία, δίνει τη δική της μάχη με τον ιό, ξαπλωμένη σε φορείο, δίπλα στην ηλικιωμένη γυναίκα. Έχει 39,5 πυρετό και ρίγος, ενώ οι γιατροί ανησυχούν γιατί ανήκει σε ομάδα υψηλού κινδύνου καθώς πάσχει από αναπνευστικό νόσημα. Η Ε.Κ. όμως δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από την εικόνα αυτής της γυναίκας, στη θέση της οποίας θα μπορούσε να είναι η δική της μητέρα. Η μητέρα όλων μας. Έκανε χώρο στο φορείο και την παρακάλεσε να έρθει και να καθίσει δίπλα της. Αυτή η εμπειρία που έζησε εκείνο το βράδυ, όπως περιγράφει στην ανάρτηση, την στοίχειωσε για πάντα:

«Αυτή η μάνα, η γιαγιά, η μάνα μου, η μάνα σου»

«Αυτή η μάνα, η γιαγιά, η μάνα μου, η μάνα σου, η γυναίκα που ήρθε εμπύρετη με #covid στα επείγοντα του Ευαγγελισμού, έτοιμη με τις πιτζάμες. Ήξερε, είχε πνευμονία, δίχως συνοδό, μόνη…

Στηριζόταν πάνω στην πόρτα και της είπαν, “κυρία μου μην αγγίζετε”. Την έβαλαν σε μια καρέκλα και της πέρασαν τα σωληνάκια. Σε μια καρέκλα. Δεν υπήρχε άλλο κρεβάτι πια. Η ώρα ήταν μόλις 17:00 και η εφημερία είχε ξεκινήσει στις 14:30 της Τρίτης. Όλα γεμάτα. Πανζουρλισμός. Να μην μας προλαβαίνουν οι γιατροί, οι νοσηλεύτριες, αυτοί οι ήρωες ντυμένοι αστροναύτες. Και η ”μάνα μου-η μάνα σου” να είναι με πυρετό στην καρέκλα. Κοιμόταν, έβραζε και το κεφάλι της κρεμόταν. Κι όταν χτύπησε το τηλέφωνο απάντησε λέγοντας, ‘‘μια χαρά είμαι παιδί μου μην κλαις, ξαπλωμένη και σκεπασμένη με κουβέρτα”. Έκανα στην άκρη τα πόδια μου με ντροπή, ζήτησα να μου χαμηλώσουν το φορείο και μόλις σταμάτησε το ρίγος μου, παρακάλεσα να κάτσει δίπλα μου.

Κι εσύ αυτό θα έκανες στη μάνα σου… Δεν έγινε καλά, σίγουρα όχι. Ήταν όμως ζήτημα αξιοπρέπειας. Αυτό θα ήθελα να κάνουν και στη δική μου μάνα. Η εικόνα αυτή είναι που με έχει στοιχειώσει. Αυτά γίνονται σήμερα στα νοσοκομεία. Και το μοιράζομαι μαζί σας για να βοηθήσω στη διάδοση της ατομικής ευθύνης. Αυτό είναι η αλήθεια του κορωνοϊου. Πιστέψτε και προσέξτε» αναφέρει στην συγκλονιστική της ανάρτηση.

«Λυπήθηκε η ψυχή μου τους γιατρούς και τους νοσηλευτές»

Το newsbreak.gr επικοινώνησε με την E.K. , η οποία μετά από εκείνο το βράδυ που θα μείνει βαθιά αποτυπωμένο στην ψυχή της, βρίσκεται στο σπίτι της και δείχνει πλέον σημάδια βελτίωσης, μετά από οχτώ ημέρες με υψηλό πυρετό.

«Βρισκόμασταν στα επείγοντα. Κάποια στιγμή υπήρξαμε 11 άτομα εκεί μέσα. Μια αίθουσα. Άλλοι σε φορεία ξαπλωμένοι, άλλοι καθιστοί. Ζήτησα από τους γιατρούς να χαμηλώσουν λίγο το φορείο μου έκανα στην άκρη να το μοιραστούμε. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πάνω απ’όλα. Ούτε εγώ έγινα καλά, ούτε εκείνη. Ευτυχώς μετά από λίγο έφυγα. Κάποιος θα στάθηκε τυχερός» αναφέρει και προσθέτει ότι οι παράγοντες που της επέτρεψαν να επιστρέψει σύντομα στο σπίτι της, ήταν η παροχή οξυγόνου και ο ιδιωτικός γιατρός που παρακολουθεί το χρόνιο πρόβλημα υγείας της.

«Άλλο να στα λένε κι άλλο να τα ζεις»

Περιγράφοντας την δραματική κατάσταση στην εφημερία του νοσοκομείου η E.K. αναφέρει: «Οι γιατροί κι οι νοσηλευτές… Τους λυπήθηκε η ψυχή μου. Άλλο να στα λένε, άλλο να τα βλέπεις στην τηλεόραση κι άλλο να τα ζεις….».

Πηγή : newsbreak.gr