Ενδιαφέροντα
Αύγουστος Κορτώ: Μικρός οδηγός παραθέρισης εν Αθήναις…
ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΗΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ…
ΚΑΤ’ αρχάς, ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι η αφραγκία δεν είναι ντροπή – ιδίως στις μέρες μας.
Όταν χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά του κοτζάμου κράτος, εμείς με τις πέντ’ έξι ψωροκαρτούλες σε πέντ’ έξι τράπεζες (και ύστερα από πέντ’ έξι μεταφορές υπολοίπου) θα ντραπούμε;
Ωστόσο, ως κάτοικοι μιας χώρας που ’χει πιο πολύ γαλάζιο κι απ’ την ντουλάπα του Αντώνη Σαμαρά, η σκέψη να περάσουμε το καλοκαίρι χωρίς διακοπές είναι λιγάκι καταθλιπτική και γεννά έντονα αισθήματα μειονεξίας – ακόμα κι όταν τα οικονομικά μας είναι τόσο τραγικά, ώστε ο μόνος τρόπος να παραθερίσουμε είναι ν’ αρχίσουμε τις βίζιτες (ναι, αλλά πού πας για βίζιτα άμα δεν είσαι μαυρισμένη/ος; και για να μαυρίσεις, θες λεφτά, είτε για ηλιοθεραπεία είτε για σολάριουμ – φαύλος κύκλος δηλαδή) ή να πάμε στην Παναγία της Τήνου και να ξαφρίσουμε τη χάρη Της απ’ τους Καρτιέδες και τσι Λαλαούνηδες, οπότε η απόφασή μας να ξεκαλοκαιριάσουμε στο κλεινόν άστυ δείχνει σύνεση, σωφροσύνη και ωριμότητα (και απελπισία – αλλά αυτή ξορκίζεται, όπως θα δούμε παρακάτω).
Σε πρώτη φάση, ιδού μερικές καθ’ όλα πιστευτές δικαιολογίες, με τις οποίες μπορείτε ν’ αποκρούσετε την ερώτηση –αρθρωμένη με μια δόση φιλικού οίκτου
– «Μα δε θα πάτε πουθενά φέτος;»
Στην οποία περίπτωση, διαλέγετε και παίρνετε:
«Το εξοχικό μας πλημμύρισε».
(Κι αν ερωτηθείτε: «Πόθεν έσχες το εξοχικό, μωρή ξεφτίλω,που βρομάει ο στόμας σου απ’ την πείνα;» επινοείτε μια βίλα ίσαμε τον κώλο της Τζένιφερ Λόπεζ σε κυριλάτο νησί –Κέρκυρα, Σύρο κ.ά.–, την οποία ωστόσο, μαζί με τα εκατό στρέμματα που την περιβάλλουν, έχετε εξ αδιαιρέτου με τα ξαδέρφια σας, που τυγχάνουν πλουτοκράτες και όχι free spirits όπως εσείς, κι ότι απλώς δε γουστάρετε τραβήγματα με το αχώνευτο πλουσιόσογό σας.)
«Η γάτα/ο σκύλος μου πρέπει να υποστεί σοβαρή επέμβαση, και δε μου πάει η καρδιά να τ’ αφήσω μόνο του, το μανάρι μου».
(Και προς ενίσχυση του μπαλαμουτιού, μπαίνετε σ’ένα φιλοζωικό site, αντιγράφετε μια φωτογραφία κακοπαθημένου ζωντανού με νοτισμένες ματάρες σαν της Σοφίας Λόρεν στο Γάμο αλά ιταλικά, και ραγίζετε καρδιές με την αυταπάρνηση και την ευαισθησία σας.)
«Έχει πλακώσει απίστευτη δουλειά στο γραφείο, και με το καλοκαιρινό μπόνους στη μέση, σκέφτομαι να το αφήσω για φθινόπωρο στο Παρίσι».
(Κι όποιος σάς παίρνει τηλέφωνο, του λέτε απότομα: «Να σε πάρω σε πέντε;» και τον παίρνετε μετά μια ώρα, ξέπνοοι και κατάκοποι απ’ την προσπάθεια να βολευτείτε στον καναπέ με το κουτί της πίτσας, που καίει π’ ανάθεμά το!)
«Έχω πάρει όλη μου την άδεια Σεπτέμβρη».
(Κι όταν έρθει ο Σεπτέμβρης ο τρυγητής, κλείνετε τηλέφωνα, μπλακμπέρια και λοιπά γκάτζετ, και βγαίνετε απ’ το σπίτι μόνο με μαντήλα και μαύρο γυαλί, σαν την Γκρέτα Γκάρμπο στη σαββατιάτικη λαϊκή του Χεζόλακκου Ημαθίας.)
Κι όταν με το καλό ξωμείνετε στην πρωτεύουσα σαν τον κούκο, ιδού μερικές διασκεδάσεις κι απολαύσεις, που κάνουν τις Κυκλάδες να ωχριούν:
Κατράμι το αστικόν: Τραβάει η ψυχή σας μαύρισμα; Ξεχάστε παραλίες και ξαπλώστρες, κι εκμεταλλευτείτε το φονικό αττικό ήλιο. Μόλις πάει δώδεκα, βάζετε τα λάδια και τα ξίδια σας, και είτε ανεβαίνετε στην ταράτσα είτε βγαίνετε σουλάτσο σε οδική αρτηρία μες στη μεσημεριανή ντάλα – και σε μια δυο μέρες το πολύ, τα παλικάρια με τα ξυλόγλυπτα στην Ερμού θα σας χαιρετάνε στη μητρική τους γλώσσα.
Όσο για τα πόδια, εκεί να δεις μαύρισμα: Βγες ένα διωράκι βόλτα με πέδιλο, σανδάλι, παντόφλα ή γόβα ξώφτερνη, και με τη μάκα που ίπταται στον αέρα του κέντρου, μέχρι να γυρίσεις σπίτι, το πόδι έχει γίνει πιο μαύρο κι από κιλότα Σιτσιλιάνας χήρας.
Αρχαίο πνεύμα αθάνατο: Σε αντιδιαστολή με το οποίο, εμείς είμεθα θνητοί, οπότε καλό είνανα το προλάβουμε όσο ακόμα περπατάμε χωρίς πι. Αναρωτηθείτε: Πότε ήταν η τελευταία φορά που ανεβήκατε στην Ακρόπολη; Έχετε πατήσει το πόδι σας στο Μουσείο της Ακρόπολης; Χώρια η Πύλη τ’ Αδριανού και τα αριστουργήματα μεταξύ Πλάκας και Θησείου. Εγώ, για να καταλάβετε, οχτώ χρόνια ζω στα Εξάρχεια, κι ακόμα μια φορά δεν έχω πάει στο Αρχαιολογικό Μουσείο ο απολίτιστος, λες και το ’χω τάμα. Επομένως, σπεύσατε! (Μεταξύ άλλων, η πνευματική αυτή απόλαυση συνδυάζεται εξαιρετικά με την επόμενη.)
Ντου γιου λάικ, μαμαζέλ, δι Γκρις;
Ανάμεσα στα μυριάδες ξανθωπά, τραγανά και σεξουαλικά διεκδικήσιμα ξενάκια του Βορρά, που κάθε καλοκαίρι εισρέουν στην Ελλάδα ποταμηδόν με σκοπό να λιαστούν μέχρι ν’ αλλάξουνε πετσί σαν τα φίδια, ορισμένα περνούν μερικές μέρες στην Αθήνα των τουριστικών οδηγών: τη μυθική πόλη του Κέκροπος, του Περικλέους, του Νικήτα Κακλαμάνη. Θα τα καταλάβετε απ’ το χαμένο, σαστισμένο βλέμμα, καθώς πασχίζουν εις μάτην να συμβιβάσουν το χάρτη τους με τη ρυμοτομία γερμανικού εξπρεσιονισμού (βλ. Το εργαστήριο του Δρος Καλιγκάρι ) του αθηναϊκού κέντρου.
Τα έρμα δεν ξέρουν ούτε σε ποιο ταβερνάκι να πάνε για «dolmadakia» και «koutsomoura», μήτε καν πού να βγουν το βράδυ για να πιούνε την μπόμπα τους. Οπότε, ως γνήσιοι απόγονοι του Ξενίου Διός, προσφερθείτε να τα γυρίσετε στα must της πόλης, μεταξύ των οποίων (αφού τα πείσετε ότι ο γαμηστρώνας στον οποίο έχουν κλείσει δωμάτιο είναι τίγκα στη μ@υνόψειρα και στις κρυμμένες βιντεοκάμερες) και το φιλόξενο σπιτικό σας.
Κι αν τυχόν μένετε σε ημιυπόγειο με μαγευτική θέα σε ακάλυπτο, πείτε τους ότι είστε εικαστικός, κι ότι αυτό που βλέπουν στην απλώστρα απέναντι δεν είναι οι σουτιέδες της γειτόνισσας, αλλά το τελευταίο σας installation, με τίτλο: «Αστικό Τοπίο 17: “Τέρμα στο γάριασμα!”»
Κι από μπάνιο τι κάνουμε;
Αν είστε λοιπόν σαν το δελφινοκόριτσο και χωρίς τσαλαβούτα μαραζώνει το «είναι» σας, υπάρχουν λύσεις – ακόμα κι αν δεν παίζει όχημα για ημερήσιες αποδράσεις σε κοντινές παραλίες. Μία είναι να γραφτείτε στον Πανελλήνιο, στην πισινάρα του οποίου έχω πολλάκις αράξει την κορμάρα μου τη βιοδιασπώμενη. Αν πάλι θέλετε να κάνετε στον εαυτό σας ένα πολυτελές δώρο, πάτε όπως είστε στο Χίλτον, με ρολόι μαϊμού Bulgari (που το ’φτιαξαν οι Βούλγαροι) και τους Financial Times (αυτή την εφημερίδα τη σομόν που ένα διαβάζεις και δέκα δεν καταλαβαίνεις;), σκάτε το εισιτήριο κι αράζετε πλάι στους τρισκατάρατους προνομιούχους αυτού του άτιμου ντουνιά, πλάθοντας φαντασιώσεις για άρτι χωρισμένους γιάπηδες που ψάχνουν να βρουν το μελαμψό κορμί των ονείρων τους.
Μόνο να θυμάστε ότι στο Galaxy δεν μπαίνεις με βερμούδα (το μωρό μου πέρσι είχε αναγκαστεί να φορέσει λετσοσαλβάρι δικό μου, που του ’πεφτε και κοντό, και ήταν το γιαβρί μου σαν κομπάρσος σε παράσταση των Αθλίων).
Πάμε μια βόλτα στο σουπερμάρκετ:
Picture this: Καθημερινή. Άδειοι δρόμοι. Τα μεγάλα σουπερμάρκετ σχεδόν έρημα – οι πάγκοι με τα τυριά και τ’ αλλαντικά στη διάθεσή σας. Τιγκάρετε το καρότσι με άνεση, πληρώνετε τσακ μπαμ στο άδειο ταμείο, γυρνάτε σπίτι χωρίς μποτιλιάρισμα και με δεκάδες θέσεις πάρκινγκ, μαγειρεύετε οργιαστικό ντινέ και το καταναλώνετε στο πρωτοφανώς ήσυχο μπαλκόνι σας – κι αφήστε τους άλλους να πληρώνουν δώδεκα ευρώ τη φάβα επειδή στο συγκεκριμένο νησιωτικό κωλοπιασάδικο πριν από τρία χρόνια η Μαντόνα έπαθε κόψιμο απ’ το πολύ σφίξε-σφίξε το μούσκουλο.
Άμα βρω να κάτσω, θα σου κάτσω: Υπάρχουν, το λοιπόν, πλείστα μπαράκια με εξαιρετικό ντεκόρ, φτηνά ποτά κι ωραία μουσική, όπου ωστόσο, ένεκα του ότι έχω πατήσει τα τριάντα δύο, όταν το μαγαζί είναι φίσκα και δεν έχεις χώρο μήτε να κλάσεις, έπειτα από ένα ποτό κι ένα τέταρτο ορθοστασίας αρχίζω να νιώθω σαν τον Συμεών το Στυλίτη, αισθάνομαι τον και την αιμορροΐδα να ετοιμάζουν κάθοδο, και μου ’ρχεται να στρέψω το πρόσωπο στα ουράνια (ή, έστω, στο ταβάνι του μπαρ) και ν’ αναφωνήσω: «Κύριε, Κύριε, στο τερέν του Παραδείσου / θα ’χει καμιά μπερζέρα να καθίσου;» Αλλά το καλοκαιράκι, που τα ακούραστα εικοσάχρονα φεύγουν προς πάσαν κατεύθυνση και τα μπαράκια μισοαδειάζουν, πηγαίνεις, κάθεσαι σαν κύριος κι απολαμβάνεις τα ποτά σου με τα μεριά ν’ αφρατεύουν στο σκαμπό.
Πού ’ναι, πού ’ναι η ποδηλάτισσα; Όσοι και όσες από εσάς βολτάρετε με ποδήλατο και άρα είστε βιονικοί (διότι έτσι ανέβα-να-φιλήσεις/κατέβα-να-γ@μήσεις που ’ναι η Αθήνα με τις ανηφοριές-κατηφοριές, μια υπερδύναμη την έχετε οπωσδήποτε), τους ήσυχους θερινούς μήνες μπορείτε ν’ απολαύσετε το χούι σας δίχως τον τρόμο του κάφρου οδηγού ο οποίος, θεωρώντας ότι ο δρόμος –μεταξύ πολλών άλλων– του ανήκει αποκλειστικά, είναι ικανός να σας βάλει στο σημάδι σαν να παίζει βελάκια.
Βογγήξτε ελεύθερα: Διότι το καλοκαίρι η κ@λόγρια γειτόνισσα που ’χει θάψει άντρες, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και θανατικό δε χόρτασε, κι όλο γκρινιάζει και κλαίγεται και τίποτα δεν παθαίνει, μπορεί να φύγει με γκρουπάκι για λουτρά σε παραθαλάσσιο νεκροταφείο ελεφάντων, οπότε κι εσείς μπορείτε με την ησυχία σας να κανονίζεστε ό,τι ώρα και όσο μεγαλόφωνα γουστάρετε, ενώ οι πιο μοναχικοί έχουν τη δυνατότητα ν’ απολαύσουν το απαγορευμένο «Μήτρος ο γιδοβάτης, Part 2: Χαμός στο χειμαδιό» χωρίς ενοχές και με τσίτα τα ντεσιμπέλ.
Δρώμενα δρόμου: Το καλοκαίρι, με το που σφίγγουν οι ζέστες, οι τρελοί (όπως ο γράφων) αποτρελαίνονται. Για παράδειγμα, προ διετίας, την ώρα που αράζουμε με την κουμπάρα στην πλατεία και πίνουμε ήσυχα ήσυχα τον απογευματινό μας φρέντο, μια ακρίδα καφέ, σαν αυτές που περιγράφει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, έρχεται και κάθεται στο μπατζάκι μου – οπότε κι εγώ σηκώνομαι κι αρχίζω, αλαλάζοντας, να χορεύω κάτι ανάμεσα σε breakdance και πυρρίχιο, με τους πέριξ θαμώνες να κατουριούνται και να τους βγαίνει ο καφές απ’ τη μύτη. Και πάνω που κάθομαι και προσπαθώ να κατεβάσω τις σφίξεις μου μην πάω αδιάβαστος απ’ το ταράκουλο, η πουτάνα η ακρίδα, που προφανώς το ’χε καταφχαριστηθεί το όλο χορευτικό, έρχεται και μου ξανακάθεται στο πόδι – και φτου κι απ’ την αρχή, μέχρι που οι μαύροι με τα σιντιά άρχισαν να με κοιτάζουν με επαγγελματικό ενδιαφέρον, για τυχόν συνεργασία του τύπου «βάζω τη μουσική και την ακρίδα, βάζεις το χορό;»
Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, επειδή δεν υπάρχει άνθρωπος άτρωτος στη φθονερή χαιρεκακία, μπορείτε να φαντασιώνεστε ότι όλοι εκείνοι που σας έτριψαν τα γαμάτα καλοκαιρινά τους σχέδια στα μούτρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι λόγω κακοκαιρίας στα μικροσκοπικά τους ενοικιαζόμενα δωμάτια και τρώνε τα σπλάχνα τους στον καβγά – χώρια που, όταν θα γυρίσουν και θα σκάσουν οι λογαριασμοί των πιστωτικών και θα κλαίνε όλο το χειμώνα με δάκρυ κορόμηλο, εσείς, εγκρατείς κι ενάρετοι σαν τον μέρμηγκα του μύθου, θα τους χτυπάτε στοργικά στην πλάτη…
Αύγουστος Κορτώ, «Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά»
Πηγή
Ενδιαφέροντα
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Η μουσική είναι παντού. Υπάρχουν λίγες καταστάσεις και στιγμές στην καθημερινότητά μας στις οποίες η μουσική δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Είτε αθλείστε, οδηγείτε, περπατάτε ή ψωνίζετε – αν δεν χρησιμοποιούμε τα ακουστικά μας μόνοι μας, η μουσική υπόκρουση παίζει εξωτερικά. Η μουσική είναι ο παλμός κάθε πάρτι, όπου η επιλογή της λίστας αναπαραγωγής μπορεί να δώσει τον τόνο για ολόκληρη την εκδήλωση. Από έξω, η μουσική βιομηχανία μπορεί να φαίνεται διαφορετική, με αστέρια όπως ο Drake, η Lady Gaga ή οι Coldplay να γίνονται πρωτοσέλιδα κάθε μέρα. Και όμως, μια πιο προσεκτική ματιά δείχνει ότι αυτό δεν συνέβαινε πάντα και ότι η ποικιλομορφία στον κόσμο της μουσικής μπόρεσε πραγματικά να καθιερωθεί μόνο τα τελευταία χρόνια. Χάρη στο Spotify and Co., η μουσική είναι πάντα κοντά μας και προσβάσιμη από οπουδήποτε. Γιατί όμως μας αρέσει ακριβώς η ποικιλόμορφη πλευρά της μουσικής και γιατί είναι τόσο σημαντική η διαφοροποίηση;
Η μουσική δεν είναι περιχαρακωμένη
Η μουσική δεν είναι μόνο διασκεδαστική, έχει επίσης πολλά οφέλη και μας βοηθά να αναπτυχθούμε και να αναπτυχθούμε. Η μουσική παίζει ιδιαίτερο ρόλο, ειδικά όσον αφορά τα συναισθήματα και τις διαθέσεις. Μέσα από τη διαφοροποίηση της μουσικής, τελειώνει η περιχαράκωση. Διαφορετικά συναισθήματα και συναισθήματα μπορούν να μεταδοθούν μέσω της μουσικής. Η μουσική είναι φτιαγμένη για όλους και δεν σκέφτεται σε ομάδες. Αλλά ακόμη και αυτή η εξέλιξη συνεχίζεται, επειδή οι παραγωγοί εξακολουθούν να αναφέρουν ότι αποκλείονται από ορισμένους τομείς της μουσικής βιομηχανίας λόγω υποθέσεων με βάση την εθνικότητά τους.
Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα που όλοι μπορούν να καταλάβουν. Συνδέει ηπείρους και ξεπερνά αποστάσεις και πολιτισμούς. Φτάνει στα βάθη των ανθρώπων μοιράζοντας ένα συναίσθημα, μια εμπειρία, μια ιδέα που πυροδοτεί μια εσωτερική κίνηση. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος, η διαφοροποίηση της μουσικής.
Μουσική που σπάει με τη φόρμα
Μια συνταγή επιτυχίας στον κόσμο της μουσικής είναι να ρισκάρεις τη μουσική. Οι ερμηνευτές και οι καλλιτέχνες που είναι διαφορετικοί φαίνονται όλο και πιο επιτυχημένοι. Όσοι τολμούν να επανεφεύρουν τον εαυτό τους και τον κόσμο της μουσικής γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς.
Μια ποικιλόμορφη κοινωνία
Η σημασία της διαφοροποίησης της μουσικής φαίνεται και από την εξέλιξη της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Θέματα που γίνονται όλο και πιο παρόντα βρίσκονται επίσης όλο και περισσότερο στον κόσμο της μουσικής. Αστέρια όπως η Demi Lovato βγαίνουν ως μη δυαδικά και η Billie Eilish ενσαρκώνει επίσης τα φωτεινά χρώματα της κοινωνίας. Και με επιτυχία: χάρη σε αυτή τη μουσική , οι άνθρωποι αισθάνονται κατανοητοί και με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα μέρος όπου ο καθένας μπορεί να είναι όπως θέλει.
Μουσική στο iGaming
Το πόσο διαδεδομένη είναι η μουσική δείχνει το ερώτημα: Πού δεν είναι η μουσική; Σχεδόν κανένας τομέας της ζωής μας δεν μπορεί να φανταστεί κανείς χωρίς μουσική. Ακόμη και στον κόσμο των βίντεο κουλοχέρηδων αμέτρητων βιβλιοθηκών τυχερών παιχνιδιών, η μουσική είναι ένα ουσιαστικό συστατικό. Ενώ υπάρχουν κουλοχέρηδες με θέμα τη μουσική, όπως το Music Stage, σε άλλα παιχνίδια η μουσική είναι ένα σημαντικό υπόβαθρο και παρέχει ενθουσιασμό και επιπλέον αδρεναλίνη. Η μουσική παρέχει επίσης τη σωστή αίσθηση στις ζωντανές στοές.
Χάρη στη μουσική
Έτσι, στο τέλος είναι απαραίτητο μόνο να ευχαριστήσουμε τη μουσική. Για τα συναισθήματα που νιώθουμε χάρη σε εκείνη και τις καταστάσεις που την κάνουν πολύ πιο έντονη. Τι θα ήμασταν χωρίς τη μουσική;
Ενδιαφέροντα
Mανούλες σταματήστε να αυτοθυσιάζεστε για τα παιδάκια σας τα καταστρέφετε.
Στο’ πα και στο ξαναλέω πως κάπου εκεί στις οδηγίες χρήσης ενός τεστ εγκυμοσύνης που αναφέρεται… «Αν εμφανιστούν οι μπλε γραμμούλες.. δηλαδή αν είστε έγκυος.. επισκεφτείτε τον γυναικολόγο σας» θα έπρεπε να υπήρχε υποσημείωση… επισκεφτείτε και τον ψυχολόγο σας!!
Δεν μπορείς να ακούς μα ούτε και να εξηγήσεις πως ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή σου, η ίδια σου η μάνα, που σε ‘φερε στην ζωή, που θυσιάστηκε και θυσιάζεται για να ‘σαι συ καλά, που έκανε στην άκρη όλη της τη ζωή να μπει η δική σου μπροστά, πως εκείνη; πως μπορεί εκείνη να ναι η πηγή της δυστυχία σου. Δεν το χωρά ο νους σου και ούτε να το ακούς δεν θες….
Μα αυτή η αυταπάρνηση της μανούλας σου θα κάνει με τόση μαεστρία την δική σου την ψυχούλα να γεμίζει τύψεις και ενοχές κάθε που θα σηκώσεις κεφάλι από τα πρώτα σου χρόνια… γιατί η μαμά επειδή σε αγαπάει τα κάνει όλα δεν την λυπάσαι; Κάνε αυτό που σου λέει αμέσως… Κοίτα, κοιτά πόσο την ταλαιπωρείς, κοιτά αναίσθητο παιδί που δεν καταλαβαίνεις πως όλα για σένα γίνονται.
Και έτσι εσύ καημένο μου παιδάκι και εγωκεντρικό γίνεσαι και υποτακτικό σε πάσα μορφή εξουσίας. Και στην αγάπη αρχίζεις να αισθάνεσαι υπόχρεος γιατί κάποιος κόβει κάτι από κείνον για να το δώσει σε σένα, δεν υπάρχει εκεί μονό για σένα και αναρωτιέσαι, άραγε την αξίζεις αυτή την αγάπη, άραγε υπάρχει πραγματικά κάτι μονό για μένα;;
Θυσιάζομαι για σένα λέει η μανούλα που πρέπει με το που θα μάθει πως θα σε φέρει στον κόσμο να ψυχαναλυθεί!
Να βρει το νόημα της δικής της ζωής να μην το γυρέψει μέσα από την δική σου την ζωή γιατί αλίμονο σου…
Δεν θα μάθεις ποτέ ποιος πραγματικά είσαι αφού θα μεγαλώνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιήσεις αυτό που θα θελε να ναι η ίδια σου η μανούλα, θα σε φτιάξει έτσι ώστε να γίνεις αυτό που ‘θελε εκείνη και θα το δουλέψει πολύ από τότε που θα πας στα πρώτα σου σχολεία και αν εσύ αντισταθείς γιατί κάτι μέσα σου κλωτσήσει και δεν σου κάνει ετούτο το κουστούμι θα ακούσεις πως όλα γίνονται για το καλό σου και πως αυτό πρέπει να γίνει γιατί η μαμά κάνει αγώνα μεγάλο για να σου παρέχει όλα αυτά που εσύ πετάς και λες πως δεν τα θες κακομαθημένο!
Αγενέστατο παιδί και αχάριστο…. που δεν αναγνωρίζεις τίποτα…
Κοίτα με πόση δεξιοτεχνία, πόσο ύπουλα και χωρίς να το καταλάβεις, εσύ είσαι το πρόβλημα, εσύ έχεις τα προβλήματα που δεν καταλαβαίνεις τι είναι όλο αυτό που στήθηκε για σένα χωρίς εσένα;;
Γιατί ποιος είσαι εσύ άλλωστε…. Ποτέ σου δεν θα μάθεις.. Μόνο αν κάποια στιγμή τα καταθλιπτικά συμπτώματα ή το άγχος σε οδηγήσουν στον ψυχαναλυτή!
Και πάλι θα σου πάρει λίγο χρόνο πουλάκι μου μα την στιγμή που θα ανακαλύψεις ποιος είσαι θα ναι σαν σου κόλλησαν δυο φτερά στην πλάτη σαν αυτά που χουν οι άγγελοι και θα σαι ελεύθερος πια να πετάς.. θα είσαι εσύ ο γνήσιος και μοναδικός εαυτός σου και θα μπορείς να πετάς, να ανάπνεες και να απολαμβάνεις !
Την ζωή που σου ανήκει και που εσύ θα δημιουργήσεις.
Μπαρκάτσα Άρια, Ψυχολόγος
Ενδιαφέροντα
Όσα δώσεις στο παιδί σου μέχρι τα 6, καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή του!
Έρευνες, μελέτες και σιγά σιγά η εμπειρία των προηγούμενων γενεών πιστοποιούν πια πως τα 6 πρώτα χρόνια ζωής ενός παιδιού προδιαγράφουν το μέλλον του.
Η υγιεινή διατροφή, τα πλούσια ερεθίσματα αλλά κυρίως η αγάπη των γονιών, ειδικά σε αυτά τα σημαντικά 6 χρόνια της ζωής, είναι ικανά ακόμα και να απενεργοποιήσουν τα γονίδια εκείνα που σχετίζονται με κάθε είδους ασθένεια, σωματική ή ψυχική. Τα νέα στοιχεία, κάνουν σκόνη την θεωρία που θέλει τα γονίδιά μας να είναι αυτά που κάνουν καθολικό κουμάντο. Τώρα ξέρουμε πως το περιβάλλον και ο τρόπος που μεγαλώνουμε είναι αυτά που μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει πως τα γονίδια δεν παίζουν το ρόλο τους, δεν ορίζουν όμως μόνο αυτά τη εξέλιξη της προσωπικότητάς μας.
Όπως και να έχει, το βασικό είναι πως επιβεβαιώνεται αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν: πως η προσοχή, η αγάπη και η φροντίδα που δίνουμε σε ένα παιδί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του καθορίζει σε τεράστιο βαθμό τη ζωή τους και ουσιαστικά αποτελεί ένα σημαντικό κληροδότημά μας προς εκείνα.
Στα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί είναι όπως το μαλακό κερί, όπως το μαργαριτάρι, όπως η ζωγραφική, όπως η κατασκευή των αγαλμάτων. Κατ’ επέκτασιν, οι γονείς γίνονται ζωγράφοι, καλλιτέχνες, αγαλματοποιοί και κατασκευάζουν αυριανούς ανθρώπους.
Παλαιότερα τα παιδιά αντιμετωπίζονταν ή αδιάφορα ή στην καλύτερη περίπτωση ως μικρογραφία ενήλικα. Στην πορεία, άρχισε να αντιμετωπίζεται με μεγάλη προσοχή, γιατί το σημερινό παιδί είναι ο πρόδρομος του αυριανού ενήλικα. Το ψυχικά υγιές παιδί έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι αύριο ένας υγιής ενήλικας. Αντίστοιχα, το κακοποιημένο και τραυματισμένο παιδί έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι αύριο ένας προβληματικός, αντικοινωνικός και παραβατικός ενήλικας. Η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού από τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι μια υπερβολικά υπεύθυνη, επίπονη, χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία η οποία απαιτεί την ευαισθητοποίηση των γονέων, την αυταπάρνησή τους και την υπομονή τους. Πέρα από το ότι ολοκληρώνει τη μητέρα και τον πατέρα ως άτομα, προδιαγράφει τις σχέσεις των ανθρώπων του αύριο.
Ο πιο εκδηλωτικός τρόπος να μεταδώσουμε την αγάπη μας στο παιδί είναι η σωματική επικοινωνία. Κι όταν λέμε σωματική επικοινωνία, εννοούμε ένα χάιδεμα, ένα αγκάλιασμα, το ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη ή και ένα απλό άγγιγμα του παιδιού. Το παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου οι γονείς χρησιμοποιούν την οπτική και σωματική επικοινωνία, αισθάνεται άνετα με τον εαυτό του και με τους άλλους, και συνεπώς, θα είναι αγαπητό και θα έχει αυτοσεβασμό. Κατ’ αυτό τον τρόπο το παιδί μπορεί να γεμίσει το συναισθηματικό του δοχείο. Επίσης, η συμμετοχή του πατέρα στη φροντίδα του παιδιού και η συναισθηματική στήριξη στη σύζυγό του ενισχύει σημαντικά τη συζυγική και οικογενειακή αρμονία, ενισχύοντας τους δεσμούς τόσο με το παιδί όσο και με τη σύντροφό του.
“Ιδανικοί” γονείς θεωρούνται, όσοι συνδυάζουν την έκδηλη στοργή και την ενθάρρυνση για αυτονομία. «Το πολύ μικρό παιδί μπορεί να έχει ανάγκη από τη συνεχή φροντίδα, όσο μεγαλώνει όμως, ο γονιός οφείλει να το απελευθερώνει σιγά – σιγά, χωρίς να διακόπτεται η αμοιβαία αγάπη και να το οδηγεί στη συναισθηματική και πνευματική ανεξαρτησία. Η γονεϊκή αγάπη που πνίγει τα παιδιά, τη στιγμή που αυτά έχουν ανάγκη να βγουν εξω από την οικογενειακή “φωλιά”, μοιάζει με τα δέντρα που φυτεύουμε, για να προστατεύσουμε το σπίτι από τον ήλιο και που, τελικά, μεγαλώνουν τόσο πολύ και ευδοκιμούν τόσο, ώστε πρέπει να τα κλαδέψουμε, αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε από ασφυξία».
Όσα κάνουμε, όσα λέμε, από ένα απλό νανούρισμα, μέχρι ένα χαδί, από ένα «μη» μέχρι ένα «μπράβο» στο πρώτο δειλό βήμα, καταγράφονται στο μυαλό και την ψυχή του παιδιού. Και παρόλο που ως ενήλικες αδυνατούμε να χρησιμοποιήσουμε σε συνειδητό επίπεδο όλες τις πληροφορίες εκείνες που συλλέξαμε στην πρώιμη παιδική ηλικία, αυτές οι μνήμες είναι υπαρκτές και ασκούν πάνω μας επιρροή σε ασυνείδητο επίπεδο.
Γι’ αυτό οφείλουμε σαν γονείς να γεμίσουμε τον κόσμο του τόσο μικρού αυτού ανθρώπου με όμορφες εικόνες και τρυφερά συναισθήματα, ώστε όταν έρθει ο καιρός να «ανασύρει» όλο αυτό του υλικό για να προχωρήσει, να «βρει» στοιχεία που θα τον κάνουν έναν μαχητή της ζωής και όχι ένα φερέφωνο των γονεικών προσδοκιών.
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
trực tiếp bóng đá
10 March 2022 at 2:15 pm
718688 360641Great article mate, maintain the great work, just shared this with ma friendz 239414
Text inmate
8 September 2022 at 7:52 pm
670423 642117I conceive this internet site contains some rattling amazing information for everybody : D. 368617
look here
18 February 2023 at 12:54 am
784748 598021Youd outstanding guidelines there. I did a search about the field and identified that really likely the majority will agree together with your web page. 752874
basics
27 February 2023 at 3:43 pm
224336 245429Respect to post author, some amazing information . 186773
excursion en autogyre martinique
27 March 2023 at 2:48 pm
Hello my loved one! I wish to say that this post is awesome, great written and include approximately all significant infos. I?d like to peer extra posts like this .