Η Βούλα έστειλε την παρακάτω προσωπική της ιστορία, θέλοντας με αυτήν να μας μιλήσει για το τι πέρασε μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει παιδί, αλλά και να συμπαρασταθεί σε κάθε γυναίκα που δίνει τον δικό της δύσκολο αγώνα για το όνειρο της μητρότητας. Η ιστορία της θα σας ραγίσει την καρδιά…

«Από μικρή ονειρευόμουν να κάνω οικογένεια με δύο, ακόμα και τρία παιδιά. Ήθελα πολύ να γίνω μητέρα. Είχα πολύ μεγάλη αγάπη για τα παιδιά. Ποτέ μου, όμως, δεν φαντάστηκα ότι είναι τόσο δύσκολο να τα αποκτήσεις… Έμεινα έγκυος χωρίς να το περιμένουμε. Δεν ήμασταν καν σε γάμο. Παντρευτήκαμε όταν ήμουν σχεδόν 5 μηνών (εννοείται ότι δε μας πέρασε απ’το μυαλό να ρίξουμε το παιδί). Η εγκυμοσύνη μου ήταν δύσκολη, όμως λαχταρούσα τόσο πολύ το μωράκι μου που όταν το ένιωθα όλα ήταν πιο ήρεμα.

Ο έλεγχος Α’ επιπέδου αποκάλυψε μια σκληρή αλήθεια

Όταν πήγαμε να κάνουμε το λεγόμενο τεστ Α επίπεδου στην Αθήνα (γιατί είμαστε από νησί) ήμασταν τόσο χαρούμενοι κι εγώ κι ο άντρας μου… Καθόμασταν στην αίθουσα αναμονής, να έρθει η σειρά μας, να δούμε καλύτερα το μωράκι μας. Δεν μας περνούσε από το μυαλό τίποτα αρνητικό…

Και ενώ όλα έδειχναν καλά, πάνω στη μέτρηση για την αυχενική αλλάζει η έκφραση του προσώπου του γιατρού και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά: “Η αυχενική βγήκε μεγάλη (3,7) και το παιδί ίσως γεννηθεί με σύνδρομο DOWN ή με κάποιο προβληματάκι στην καρδιά”. Άρχισα να κλαίω, να φωνάζω ότι δεν γίνεται αφού όλα είναι μια χαρά, πώς γίνεται ξαφνικά να μας λέτε αυτό, εκείνος μας εξήγησε ότι θα έκανα και κάποιες εξετάσεις αίματος και ανάλογα τα ποσοστά που θα έδειχναν στο αίμα θα έβγαιναν και οι πιθανότητες για το Σύνδρομο. Μας πρότεινε, επίσης, να κάνω παρακέντηση αλλά υπήρχε η πιθανότητα αποβολής από τη λήψη. Ήρθαμε σε πολύ δύσκολη θέση, φοβόμασταν να το ρισκάρουμε και αποφασίσαμε να μην κάνουμε την παρακέντηση.

Το ίδιο μεσημέρι βγήκαν οι εξετάσεις. Δεν βρέθηκε κάποια χρωμοσωματική ανωμαλία και δεν χρειαζόταν να ανησυχώ μου είπαν, 1 στις 1000 το πολύ είπε να έχει κάτι. Καθησυχαστήκαμε και το πιστέψαμε, ίσως γιατί ήταν αυτό που θα θέλαμε; Ίσως γιατί δεν ήμασταν ψυλλιασμένοι; Επειδή ήμασταν άσχετοι από αυτά; Την επόμενη μέρα, στο νησί, ο γυναικολόγος μου επέμενε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας…

Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…

Περνούσαν οι μήνες αλλά εμένα κάτι με «έτρωγε» μέσα μου και δεν με άφηνε να ηρεμήσω και να χαρώ την εγκυμοσύνη μου και τον γάμο μου που θα γινόταν σε λίγο. Έκλαιγα και ανησυχούσα διαρκώς.

Για τον έλεγχο Β επιπέδου είχαμε κλείσει ραντεβού στο Ωνάσειο για να κάνω εμβρυικό υπέρηχο. Μπήκαμε στην αίθουσα και ξεκίνησε η εξέταση. Η καρδιά μου ένιωθα ότι θα έσπαγε και το άγχος μου ήταν ολοφάνερο. Ο γιατρός μου ζήτησε να ηρεμήσω γιατί ταράζω και το μωρό (ξέχασα να σας πω ότι μια μέρα πριν πάμε για τον Β’ επιπέδου είχα πάει να με δει ο γυναικολόγος μου και να ακούσουμε το μωρό. Προσπαθούσε να ακούσει την καρδούλα του, αλλά δύσκολα ακουγόταν. Του το είπα και μου λέει «όχι, κάνεις λάθος. Ααα να ορίστε, είδες; Σαν αλογάκι κάνει». Πάλι με καθησύχασε). Έκανε πάλι ο γιατρός τις μετρήσεις του και ενώ μου έλεγε να ηρεμήσω σοβάρεψε πάλι το ύφος του και μας ρωτάει πάλι, όπως την προηγούμενη φορά, αν έχουμε κάπου να μείνουμε. Τι συνέβαινε; Η απάντησή του ήταν «δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά, αλλά υπάρχει πρόβλημα στην καρδιά του».

Μας έστειλε σε μια γιατρό για πιο λεπτομερείς μετρήσεις. Μου έκανε τον υπέρηχο χωρίς να μιλάει καθόλου. Τα μάτια της ήταν κολλημένα στην οθόνη… Όταν τελείωσε μας ζήτησε να καθίσουμε να μας εξηγήσει. Πήρε ένα χαρτί και ξεκίνησε να μας σχεδιάζει μια καρδιά φυσιολογική και το πώς ήταν του μωρού μας. Έλεγε, έλεγε, έλεγε, δεν θυμάμαι να άκουσα κάτι καλό να είπε ότι είχε η καρδούλα του, ούτε κάποια ελπίδα να μας έδινε ότι θα ζήσει. Ακόμα και να έκανε επεμβάσεις (στο εξωτερικό) ή θα το χάναμε στην πρώτη κιόλας ή θα ζούσε για λίγο και ξαφνικά θα το χάναμε. Ούτε μια ελπίδα, ούτε ένα καλό, βαριά καρδιοπάθεια, ίσως να μην προλάβαινε να φτάσει και στο τέλος της κύησης… Χτυπούσε ίσα-ίσα η καρδούλα του.

Η γιατρός μας είπε ότι, βέβαια, η απόφαση είναι δική μας. Βγήκαμε στον διάδρομο, θυμάμαι ότι έκλαιγα, αλλά δεν είχα καταλάβει τι πρέπει να κάνω τώρα. Το μωρό μου είναι αδύναμο, εγώ τι κάνω όμως τώρα; Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα δώσω εγώ το ok για να σταματήσει η καρδιά του να χτυπά, όταν ξαφνικά μου λέει ο Γιάννης δεν γίνεται να το κρατήσουμε να το παιδεύουμε έτσι και να στενοχωριόμαστε κι εμείς για μια ζωή, θα πάρουμε τον γυναικολόγο σου να μας πει τι κάνουμε τώρα… Του λέω «τι λες;» Ήθελα να τον πνίξω, αλλά ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή, θα έκανα κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί στη ζωή μου. Θα έριχνα ένα μωρό, ενώ αποφάσισα να το φέρω στη ζωή, ύστερα από 5,5 μήνες θα αναγκαζόμουν να το σκοτώσω. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ πιστεύω από το να θέλεις τόσο να ζήσει, αλλά να μην τα καταφέρνεις.

Ο γυναικολόγος μου στο νησί, όταν του τηλεφωνήσαμε, είπε στον άνδρα μου «Ναι ναι, το έμαθα Γιάννη, τι να κάνουμε συμβαίνουν αυτά, πέσατε στο ποσοστό 1 στα 1000, αλλά μην μου την φέρεις εδώ, πήγαινε την κάπου να γεννήσει. Μην μου την φέρεις μόνο εδώ.» Τρελαθήκαμε –δεν ξέραμε τι να κάνουμε και πού να πάμε. Ευτυχώς είχαμε μια γνωστή μαία που μας σύστησε έναν καταπληκτικό γυναικολόγο! Τον είδαμε. Με εξέτασε. Μου είπε και εκείνος τα ίδια. Δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας.

Ένας τοκετός χωρίς νεογέννητο

Μου έκαναν, λοιπόν, εισαγωγή σε μεγάλο ιδιωτικό μαιευτήριο περίπου στις 2 το μεσημέρι, μου έβαλαν ορό και κάτι ενδοκολπικά χάπια για να κάνω πόνους. Ύστερα από περίπου μισή ώρα με έπιασαν οι πρώτοι πόνοι (νωρίς για πρώτη γέννα),μου έκαναν επισκληρίδιο και θυμάμαι τον γιατρό μου να λέει «να μην πονέσει, δεν θέλω να νιώσει άλλο πόνο». Οι ώρες περνούσαν κι εγώ υπέφερα. Άκουγα άλλες κοπέλες δίπλα που έκαναν τους πόνους τους, υπέφεραν αλλά το αποτέλεσμα θα τις δικαίωνε. Εγώ τι περίμενα; Να γεννήσω ένα νεκρό μωρό, να φύγω από την κλινική μόνη. Αυτό ήταν που με πονούσε, με τσάκιζε.

Οι ώρες περνούσαν και το παιδί κατέβαινε σιγά σιγά. Με έπιανε πανικός να μην βγει μέσα στα πόδια μου και το δω. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα, φοβόμουν, στενοχωριόμουν που έρχονταν οι δικοί μέσα να με δουν και τους έβλεπα διαλυμένους, παρακαλούσα την Παναγία και την Αγ. Μαρκέλλα να βγει από πάνω μου γρήγορα να μην ταλαιπωρώ άλλο ούτε το κορμάκι του, ούτε του δικούς μου που έσκαγαν έξω.

Στις 6 παρά, ξημέρωμα της Αγ. Μαρκέλλας, το ένιωθα πια μέσα στον κόλπο. Φώναζα, έκλαιγα, ούρλιαζα να κάνουν κάτι, να με βοηθήσουν να μην το δω, “δεν αντέχω” τους έλεγα, “δεν μπορώ να το δω νεκρό”. Με πήραν μέσα οι μαίες με τον γιατρό μου, μου έβαλαν μια μάσκα με μέθη και …ξύπνησα όταν με είχαν καθαρίσει και το μωράκι μου δεν ήταν πια μέσα μου. Ο γιατρός μου μού έλεγε παρήγορα λόγια. Ότι όλα πια θα πάνε καλά, ότι θα κάνω ένα μωράκι υγιέστατο και όλα θα είναι ένα κακό όνειρο. Είναι δύσκολο αλλά θα το ξεπεράσω…

Η δεύτερη φορά

Πήγαμε, λοιπόν, στο νησί …χωρίς μωρό. Όλοι μου έλεγαν κάθε εμπόδιο για καλό και άλλα τέτοια. Όλα θα ξεχαστούν. Δεν ήξερα και δεν έβλεπα πουθενά το καλό. Θύμωνα, νευρίαζα, είχα πολύ μίσος μέσα μου και ένταση.
Μιλούσα και έκλαιγα χωρίς να το καταλαβαίνω. Έβλεπα μωρά και πέθαινα από πόνο μέσα μου. Έβλεπα περίοδο και τρελαινόμουν. Περνούσαν οι μήνες και η κοιλιά μου εκεί, δεν φούσκωνε πια. Ήθελα σαν τρελή να ξεκινήσω προσπάθειες για άλλο, δεν μπορούσα να νιώθω ότι περνά ο καιρός κι εγώ δεν έχω το μωρό μου.

Τον Οκτώβριο πήγα στον γυναικολόγο. Ήταν όλα καλά, αν θέλαμε θα μπορούσαμε να βάλουμε μπρος για μωρό. Πέρασαν κάποιοι μήνες απογοήτευσης μέχρι να έρθει, όμως στις 27 Ιανουάριου κάνω τεστ και βγαίνει θετικοοοοοοο!!! Ναι, ήμουν πάλι έγκυος!!! Τρελαθήκαμε από την χαρά μας! Όλα πια θα πάνε καλά, τίποτα δεν θα μας χαλάσει την ευτυχία μας!!! Έτσι νομίζαμε…

Πέρασε ο καιρός και πάω να κάνω την πολυπόθητη αυχενική, που την ακούω και μου κόβονται τα πόδια. ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ όλα μια χαρά, καμία σχέση τα αποτελέσματα με το προηγούμενο μωράκι μας! Έπειτα, πήγαμε για τον Β’ επιπέδου, ξανά στο Ωνάσσειο –η καρδούλα ήταν μια χαρά, λέμε δεν υπάρχει πια κάτι να μας το χαλάσει. Μάθαμε ότι ήταν και αγοράκι, το αγοράκι που νόμιζα ότι είχα χάσει και ξαναβρήκα!

Πάω και στον γιατρό μου, αυτόν στην Αθήνα φυσικά, και καθώς με εξέταζε ξαφνικά πάγωσε και μου είπε να μείνω ακίνητη. Το παιδί μου λέει έχει κατέβει, έχει ανοίξει ο τράχηλος. Δεν το πίστευα, λέω πλάκα μου κάνετε, δεν είναι δυνατόν… Κι εγώ κι Γιάννης τρέμαμε, δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι θα χάσουμε άλλο ένα μωράκι. Το ίδιο και ο γιατρός μου, ο οποίος με πήγε αμέσως ο ίδιος στο Λητώ για εισαγωγή.

Μας εξήγησε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, η μόνη λύση ήταν να κάνω περίδεση τραχήλου. Το θέμα όμως ήταν να επιστρέψει το θυλάκιο στον τράχηλο. Αν επιχειρούσε εκείνος να το πιέσει υπήρχε περίπτωση να σκάσει, οπότε το απορρίπτουμε, έτσι η μόνη μας πειραματική λύση ήταν από την λεκάνη και κάτω να είμαι πάνω σε 5 μαξιλάρια και το κρεβάτι ανεβασμένο στο σημείο των ποδιών. Ήταν αυτό το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είπε ο γιατρός και να προσευχόμαστε όλα να πάνε καλά! Το αίμα μου είχε ανεβεί στο κεφάλι, ήμουν σχεδόν κρεμασμένη ανάποδα για τουλάχιστον 18 ώρες, έκλαιγα και προσευχόμουν μόνο να πάει πάλι μέσα στον τράχηλο για να γίνει η περίδεση. Γύρω στις 8 το πρωί ήρθε ο γιατρός μου και με πήρε μέσα για να δει αν τελικά είχαμε αποτέλεσμα και ναι, ευτυχώς είχε επιστρέψει. Χωρίς να χάνουμε χρόνο με έβαλε αμέσως χειρουργείο. Δεν κράτησε παραπάνω από μισή ώρα. Θυμάμαι προσπαθούσαν να με ξυπνήσουν αλλά δεν ήθελα, φοβόμουν μήπως μου πουν ότι κάτι πήγε στραβά κι έχασα το μωρό. Όταν άνοιξα τα μάτια μου και μου χαμογελούσαν τότε δεν το πίστευα, όλα καλά μου είπαν, το δέσαμε το βιαστικό παιδί σου!

Από τότε, ήμουν 18 εβδομάδων, και μέχρι πριν κλείσω τον 8ο μήνα έμεινα στο κρεβάτι. Πονούσε όλο μου το σώμα από την ακινησία, αλλά ήξερα ότι το αποτέλεσμα θα με δικαιώσει.

Αρχές Σεπτέμβρη είχα το επόμενο ραντεβού μου στον γυναικολόγο. Καθώς με εξέταζε είδε ότι παρά την περίδεση ο τράχηλος είχε αρχίσει να ανοίγει και ότι είχα συσπάσεις. Το ίδιο βράδυ έκανα πάλι πόνους. Το πρωί που με ξαναείδε είχε ανοίξει κι άλλο, οπότε με πήγε στο Λητώ να κόψουμε την περίδεση. Μου την κόβει, λοιπόν, και πάμε στο δωμάτιο και ενώ συζητούσαμε για το τι κάνουμε τώρα και πότε θα γεννήσω (ήμουν καλωδιωμένη) ακούω τον γιατρό να λέει σε μια μαία «ετοιμάστε γρήγορα χειρουργείο. Πέφτουν οι παλμοί του μωρού…» Και εκεί λες έλεος πια!

Με έβαλαν γρήγορα για καισαρική, γιατί το παιδί ήταν μπλεγμένο με τον λώρο από το κεφάλι, τα πόδια και την κοιλιά και δεν μπορούσε να κατέβει. Μου έβαλαν ολική νάρκωση γιατί δεν προλαβαίναμε, 15 λεπτά κράτησε η καισαρική, τον προλάβαμε ίσα ίσα. Το αγγελούδι μου γεννήθηκε 3.110, παρόλο που ήταν προωράκι. Όταν ξυπνούσα ίσα ίσα πρόλαβα να ακούσω το κλάμα του. Ήθελα να τους φωνάξω «τον ακούω, τα καταφέραμε!», αλλά δεν έβγαινε η φωνή μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου ήταν από πάνω μου ο γιατρός μου χαμογελαστός, λέγοντάς μου «τα καταφέραμε, ζόρικο το παιδί σου». Χαμογελούσα κι έκλαιγα από συγκίνηση γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω. Μπήκε προληπτικά στην θερμοκοιτίδα για λίγο κι αργότερα μου τον έφεραν!

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κλάμα έριξα. Δεν το πίστευα ότι ήταν δικό μου, ότι επιτέλους το έπιασα στην αγκαλιά μου, το αγοράκι μου που τόσο καιρό περίμενα! Δεν ήθελα να περνά η ώρα κ να το παίρνουν μέσα, τον ήθελα συνέχεια δίπλα μου, να τον κοιτώ! ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΣΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΑ. Θα τα περνούσα ξανά και ξανά φτάνει να ξέρω ότι θα φέρω στον κόσμο ένα γερό παιδάκι!

Τώρα είναι 18 μηνών και είναι το ίδιο ζόρικος όπως ήταν και στην κοιλιά μου, μας έχει τρελάνει όλους!
Το ξέρω ότι σας κούρασα αλλά μέσα σε δυο εγκυμοσύνες πέρασα τόσα πολλά, που δεν μπορείς να τα περιγράψεις με λιγότερα λόγια. Ευχαριστώ τον Θεό που πραγματοποίησε την πιο μεγάλη μου επιθυμία, να γίνω ΜΑΝΑ!»

Πηγή