Σχέσεις
Μάρω Βαμβουνάκη – Όλοι φοβούνται τον Έρωτα
Ένας νέος άντρας με το ψεύτικο αρχικό Δ. επισκέπτεται ένα απόγευμα γνωστό και επιτυχημένο ψυχολόγο της Αθήνας. Το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί μοιάζει κοινό, όμως για εκείνον εξελίσσεται σε αγχώδη εφιάλτη.
Δεν μπορεί να κάνει ερωτικό δεσμό σοβαρό και διαρκείας και αυτό του προκαλεί όλο και αυξάνουσα κατάθλιψη, αυτοπεριφρόνηση, αγωνία για τον ανδρισμό του. Όλες οι ερωτικές συναντήσεις του λήγουν γρήγορα και άδοξα, χωρίς να μπορεί να καταλάβει πόσο φταίει ο ίδιος, η τύχη του, ο αινιγματικός γι’ αυτόν ψυχισμός των γυναικών.
Θα ακολουθήσουν συνεδρίες επί μήνες και στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης θα ξεδιπλωθεί το αληθινό παρελθόν της οικογένειας, οι προσωπικές ευθύνες, τα λάθη και τα ανεύθυνα τραύματα, μυστικά που παίζουν σα μαριονέτες τις ζωές ενόχων και αθώων.
Παρά τη θετική θεραπεία που αισιόδοξα εξελίσσεται, η ζωή θα πετάξει αιφνίδια το τελευταίο χαρτί της. Όπως σε φιλμ νουάρ, από ένα σημείο και μετά, οι δύο άντρες της ιστορίας, μεσήλικας αναλυτής και νεαρός αναλυόμενος, θα βρεθούν συνδεδεμένοι και μπερδεμένοι με τρόπο που καμία επιστήμη δεν μπορεί να βγάλει πέρα.
-Λένε πως ο ερωτικός χωρισμός, όταν ο έρωτας παραμένει ζωντανός, έχει το μέγεθος πόνου σχεδόν το ίδιο , λίγο λιγότερο , ίσως και περισσότερο, με τον πόνο θανάτου αγαπημένου προσώπου.
-…κάθε μεγάλος έρωτας είναι ρίσκο χαμού.
-Ευνουχίζεται όταν τον εμποδίζεις να αναπτυχθεί ο άντρας μέσα σου. Δεν μιλάμε για το πουλί σου, το πουλί σου είναι μια χαρά, μιλάμε για σκέψη, για συναισθήματα, για άποψη.
-Μονάχα η απόσταση θα σε καθαρίσει από το δηλητήριο. Μονάχα η απόσταση θα σε αποφυλακίσει. Με κάποιες τοξικές προσωπικότητες η ανεξαρτησία είναι εντελώς αδύνατη από κοντά.
-Ναι αναμφίβολα από αγάπη σε σένα, αλλά και από αγάπη στην ιδέα, κι αυτό το δεύτερο πάντα δηλητηριάζει το πρώτο.
-Τίποτα δεν σε μορφώνει καλύτερα από το δικό σου βάσανο.
-Συνηθίζουμε το παράταιρο πιο πρόθυμα από το παντελώς σωστό, το έχω προσέξει. Είμαστε τόσο παράταιροι οι ίδιοι που το άψογοι μας κομπλεξάρει, έστω ασυνείδητα.
-Από τότε που αφέθηκα να ομολογώ τα χάλια μας κανείς δεν ξεκολλάει απ΄τις συνεδρίες.
-Όλοι μας έχουμε την προδιάθεση να αντιπαθήσουμε έναν πολύ όμορφο άνθρωπο , να του βρούμε ελαττώματα , να ανακαλύψουμε ή να εφεύρουμε ψεγάδια.
-Ντυμένος κομψά αλλά όχι φιλάρεσκα , σαν από φυσική ενστικτώδη κομψότητα.
-Το χαλαρό χέρι μέσα στην παλάμη μου με προδιαθέτει δυσάρεστα και με καθιστά καχύποπτο για την ψυχική υγεία του άλλου, για το ποιόν του χαρακτήρα του. Το ίδιο – κάπως λιγότερο- με ενοχλούν εκείνοι που σου παρασφίγγουν το χέρι , προσπαθώντας να αποδείξουν πόσο κοινωνικοί και καλοδιάθετοι είναι.
-Στόχος της δουλειάς που κάνω είναι να ενισχύω τις ευθύνες του πελάτη μου , να λάβει πίσω τη χαμένη αυτοπεποίθησή του , τις δυνάμεις που ο καθένας διαθέτει μπόλικες , δεν γνωρίζω άλλου είδους θεραπεία.
-…η ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου είναι υπερβολικά μεταδοτική, κολλητική σα συνάχι σε όσους συναναστρέφεσαι.
-Κατά κανόνα μας φέρνουν να θεραπεύσουμε το παιδί εντός τους, το καθηλωμένο παιδικό συναίσθημα που ταλαιπωρεί και παγιδεύει την ενήλικη ζωή…
-…ομοφυλοφιλία δεν συνιστά το γεγονός κάποιος να έχει σεξουαλικές εμπειρίες με ομόφυλους. Ο ερωτικός, σωματικός ερεθισμός, από μια ένταση και πάνω, είναι τυφλός και άφυλος… Το κύριο, και ίσως μοναδικό , κριτήριο της ομοφυλοφιλίας είναι ο συναισθηματικός έρωτας, ο έντονος ψυχοπνευματικός πόθος για ένα άτομο του φύλου σου.
-Το παιδί που μέσα στο πρώιμο τρίγωνο το οποίο αναφέρουμε -πατέρας, μητέρα, και αυτό το ίδιο – οδηγήθηκε να ερωτεύεται άτομα του φύλου του είναι εξίσου καθορισμένο να αισθάνεται έτσι. Δεν πρόκειται για επιλογή, συμβαίνει έλξη αναπόφευκτη σε βαθμό φύσης.
-Η αγάπη και η εκτίμηση δεν περνάει από τα σεξουαλικά όργανα κανενός.
-Ανώριμος και εγωιστής δεν μπορεί να φτιάξει και κυρίως να προκόψει μια σοβαρή σχέση. Ειδικά στον έρωτα, που είναι σχέση των σχέσεων, και από την φύση της ανταγωνιστική. Που δίχως υπομονή , κατανόηση, θάρρος και θυσίες δεν αναπτύσσεται.
-Η τρυφερότητα εξαγοράζει ψυχές, οι εντολές υπακούουνται ο άλλος υποδουλώνεται με ευχαριστία και ενοχές.
-Και τι δεν κάνει ο άνθρωπος για την ευχαρίστηση, την ανευθυνότητα και τη δήθεν ηρεμία του! Μετά αρχίζουν τα κενά.
-Μπορεί να σου φάει την ζωή ένα βλέμμα.
-Άμα αγαπάς αληθινά δεν καλλιεργείς ενοχές στον άλλον ή στον εαυτό σου. Μετανοείς έμπρακτα και γλιτώνεις.
-…εφηβεία δίχως επανάσταση , δίχως αμφισβήτηση του γονιού , δεν προάγει σε ενηλικίωση.
-Το μη φυσιολογικό μπορεί να βολεύει, αλλά στο τέλος πληρώνεται αδρά. Το κενό, ως ανικανοποίητο, τσούζει ανυπόφορα με τα χρόνια.
-Και τι πιο ζωτικό , τι φυσικότερο από τον έρωτα και την αγάπη του έρωτα;
-Ήρως-έρως, και χρειάζεται ο έρωτας ηρωισμό. Για να πω την αλήθεια, λίγα πράγματα θέλουν τόση γενναιότητα. Σε φτάνουν στα όρια και πέρα από τα όρια . Κατά κάποιον τρόπο κάποιον τρόπο τρελαίνει και αλλοιώνει τον γνωστό χαρακτήρα σου που γνωρίζεις, που γνώριζαν και οι άλλοι, είναι τρέλα, ιερή μεν, αλλά τρέλα.
-…μαζί τους χάνεις κάθε δυνατότητα και κάθε γνώση, εμπεδώνεις όμως για άλλη μια φορά πως από ένα επίπεδο και μέσα η ψυχή, η ζωή είναι πανελεύθερη, απρόσιτη, ανέγγιχτη. Ο έρωτας σε περνάει από την πύλη προς τον άπειρο εαυτό.
-Όμως ήρωες δεν είναι κάποιοι που δεν φοβούνται, δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που δεν φοβάται στον πραγματικό κίνδυνο, αλλά εκείνοι που φοβούνται όπως εμείς και βρίσκουν τρόπο να ξεπερνούν το φόβο τους. Πού βρίσκουν τόλμη ή ευφυΐα να να ενεργήσουν κόντρα στον φόβο τους που διαρκώς ξεφωνίζει; «κάνε πίσω». Ελευθερία είναι να κάνεις εκείνο που φοβάσαι.
-Η δειλία συνδυάζεται είτε με αδράνεια είτε με φυγή.
-…η ευφυΐα είναι παράγων ανεξάρτητος από την ψυχασθένεια.
-Ασφαλώς και υπάρχουν χαρακτήρες που τίποτα δεν ερωτεύονται όσο την ελευθερία τους, τα διαρκή τους ταξίδια μεσοπέλαγα, την ανεξαρτησία ή τη μοναχικότητα, και είναι μάλιστα προσωπικότητες απολύτως υγιείς, συχνά είδος ανθρώπων από τα ποιοτικότερα και τα πιο δημιουργικά.
-Δεν ήταν η ελευθερία που τον παρακινούσε στην μοναχικότητα, ήταν οι αλλοιώσεις της ψυχολογικής του ανάπτυξης, οι ενοχές , η χαμηλότατη αντρική αυτοπεποίθηση και ο υπόγειος μεγάλος φόβος που προξενούν τούτες οι νευρώσεις.
-Κάτι εντός μας, σαν λεπτότατος ιχνευτής, ανιχνεύει εν αγνοία μας εκείνο που μπορούμε και αντέχουμε πίσω από εκείνο που δηλώνουμε ότι επιθυμούμε.
-Άμα δεν μπορείς να έχεις την πραγματική αυτοεικόνα σου, άμα δεν μπορείς να υποψιαστείς καν την εικόνα που δίνεις στους τρίτους δεν έχεις μεγάλες επιτυχίες στις σχέσεις σου, κάθε είδους σχέσεις.
-Τα παιδιά δεν μιμούνται τόσο αυτό που φαινόμαστε όσο τον απόκρυφο ψυχισμό μας, γι” αυτό θυμώνουμε υπερβολικά έντονα με κάποια χαρακτηριστικά τους, είναι τα χαρακτηριστικά που έχουμε κι εμείς οι ίδιοι και που τα μισούμε.
-Είναι αβυσσαλέα περιοχή το «θέλω» και το «δεν θέλω» μου. Για το «μπορώ» ας μην κάνω πάλι λόγο, αποτελεί ζώνη δευτερεύουσας τάξης. Νομίζω ότι δεν είναι κάτι αυθεντικό. Σχεδόν ποτέ!
-Δεν το περίμενε, αλλά άρχισε να αντέχει τη μοναξιά, όχι μόνο να την αντέχει αλλά και να του αρέσει, να επιδιώκει να κάθεται πολλές ώρες μέσα, ακόμη και ολάκερα σαββατοκύριακα.
-Ο φυσικός είναι δυνατός και ο δυνατός φυσικός, η δύναμη είναι σαγήνη.
-Άμα προχωράς στην ψυχανάλυση, άμα τέλος πάντων κάνεις μια πνευματική εργασία με το εγώ σου, μειώνεται η ανάγκη να τρέχεις συνεχώς και με πολλές παρέες, λιγοστεύουν οι φίλοι και οι γνωστοί, βαριέσαι τις μικρολογίες, τις εξυπνάδες , τις χαζοεπαναλήψεις για να περνάει η ώρα.
-Άμα με την αυτογνωσία μπολιάζεσαι από νέες συνήθειες ουσίας σε κουράζουν ξάφνου τα ανούσια.
-…ο ελεύθερος είναι σε θέση ανιδιοτελώς να αγαπάει αρχοντικά, δεν έχει του εξαρτημένου τις πιεστικές ανάγκες, που τον σέρνουν απ΄τη μύτη και τον διατάζουν να καταντάει ακόμη και γελοίος από ξεσπάσματα, από εκδικητικότητα, από απολογίες και κατηγορητήρια.
-Καταντούμε τα ψέμματά μας όσο γερνάμε…θάνατος είναι η ψεύτικη ζωή.
-«Ο έρωτας είναι το γιορτινό ρούχο του θανάτου»-Ζατέλη
-Η Εκείνη σου ξέρει γιατί εμφανίσθηκε και σε ψάχνει. Τα μυρίζονται οι γυναίκες αυτά. Είναι άλλο είδος ζώου!
-Μόνο για πάντα πρέπει να ορκίζεται ένας σοβαρός έρωτας , αλλιώς δεν θα ασχολιόμουν άλλο μαζί του.
-Υπάρχουν ιστορίες μας που αν δεν τις αφηγηθούμε σε κάποιον θα γυρίσουν και θα μας κάψουν σα δάσος έναν πυρακτωμένο Αύγουστο.
-Το έχετε προσέξει πως οι μυρωδιές και οι γεύσεις μένουν στη μνήμη περισσότερο;
-Να διαπιστώνει ότι το αληθινά θαυμάσιο είναι απερίγραπτο.
-Ο καινούργιος έρωτας καθιστά τους ανθρώπους παρθένους ξανά, υπερβολικά άπειρους, σε βαθμό βλακείας.
-Το πάθος είναι παθολογία, η παθολογία ασθένεια, είναι πασίγνωστο πόσο εγωιστής γίνεται ένας άρρωστος.
-Λένε πως ακούει πιο πολύ τους αμφισβητίες άμα προσεύχονται.
-…θυμό που δεν είναι παρά αμυντικός μηχανισμός είπαμε, εναντίον αναδυόμενου πόνου.
-Η αλήθεια είναι λυτρωτική, το ξέρω, όλο το επαναλαμβάνω με ύφος περισπούδαστο στους πελάτες είναι όμως και σκληρή «σαν του θανάτου τη γροθιά»…
-Ο Φρόυντ το έλεγε, πως ο πολιτισμός υποκατέστησε τη φύση και αρρωστήσαμε.
-Οι άνθρωποι είναι διαρκώς ερωτευμένοι μένουν προσκολλημένες οι καρδιές στον προηγούμενο έρωτα- κι ας τον μισούν μέχρι να φανεί ο επόμενος, η φύση ούτε εδώ ανέχεται κενά.
-Η ζήλια και η απόρριψη μιμούνται θαυμάσια του έρωτα την αγάπη, είναι πάθη.
-Ό,τι δεν λύνεται κόβεται.
Σχέσεις
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.
Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.
Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.
“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”
-Kahlil Gibran-
Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.
Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.
“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”
Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.
Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.
Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.
Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!
“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”
Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ
Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.
Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.
Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.
Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.
Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.
Πηγές: share24.gr / Spirit Alive Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
Σχέσεις
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.
Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.
Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.
Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;
Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.
Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.
Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.
Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com
Σχέσεις
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.
Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.
Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.
Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.
Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.
Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.
Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!
Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.
Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».
Σας χαιρετώ,
Ένας ζωντανός άνθρωπος
Πηγή: have2read
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
