Ενδιαφέροντα
Μαθήματα πειθαρχίας: Δώστε στα παιδιά λιγότερες επιλογές αλλά περισσότερες αγκαλιές
Οι αίθουσες διδασκαλίας στα σχολεία είναι γεμάτες με εφήβους που δεν υπακούν στους καθηγητές τους και μικρά παιδιά στους δασκάλους τους. Παιδιά που κάνουν φασαρία, που δεν απενεργοποιούν τα κινητά τους –παρ’όλες τις απαγορεύσεις– που επιλέγουν να μην ακούν τους ενήλικες που τους λένε τι να κάνουν και τι να μην κάνουν. Παιδιά που απλά επιλέγουν να μην υπακούουν σε ενήλικες, οι οποίοι φαίνεται να μην έχουν καμία πειθώ και τρόπο να επιβληθούν.
Η βασική διαφορά ανάμεσα σε ένα παιδί και σε έναν ενήλικα, είναι η επιλογή, σωστά; Και πέρα από συγκεκριμένες υποχρεώσεις που έχουμε, όπως το να πληρώσουμε τη δόση του δανείου, τους λογαριασμούς μας ή τη διατροφή της οικογένειας, όλοι οι ενήλικες έχουμε επιλογές: Από το «θα φορέσω τακούνια σήμερα» ή «θέλω γάλα στον καφέ μου» μέχρι το «είναι η κατάλληλη στιγμή να αποκτήσω μωρό;» και «πώς θα είναι η ζωή μου αν χωρίσω;». Οι μικρές ή μεγάλες αποφάσεις είναι το χαρακτηριστικό της ζωής των ενηλίκων.
Τώρα, θυμηθείτε την παιδική σας ηλικία: Σε μεγάλο βαθμό τρώγατε ό,τι σαν έδιναν. Φορούσατε ό,τι σας έλεγαν και οι επιλογές σας, τις περισσότερες φορές, περιορίζονταν στο ποιός θα είναι ο καλύτερος φίλος σας ή με ποιόν θα παίξετε εκείνη την ημέρα. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι μια συναισθηματική αναφορά στις παλιές καλές ημέρες, όταν τα παιδιά ήταν ευχαριστημένα παίζοντας και με ένα τούβλο ή ήταν ευγνώμονα και με ένα γλυκό τις ημέρες των Χριστουγέννων. Η ρήση των Άγγλων ότι «τα παιδιά πρέπει να φαίνονται και να μην ακούγονται», είναι οριακά καταχρηστική και ίσως επιτρέπει σε γονείς και εκπαιδευτικούς να δρουν πολλές φορές σαδιστικά, με το πρόσχημα της πειθαρχίας.
Μια αναφορά όμως της Ofsted, Υπηρεσίας στη Μεγ.Βρετανία για τα εκπαιδευτικά στάνταρντ και θέματα που αφορούν την παιδική ηλικία, έδειξε ότι σχεδόν 700.000 παιδιά που φοιτούν σε σχολεία της Μ.Βρετανίας, δεν έχουν καθόλου καλή συμπεριφορά και το γεγονός εντυπωσιάζει. Δεν είναι οι καρέκλες που πετιούνται μέσα στις τάξεις που προκαλούν το πρόβλημα, αλλά οι εκπαιδευτικοί που δεν μπορούν να επιβάλλουν την ησυχία και να σταματήσουν τη φλυαρία των παιδιών και την έλλειψη προσοχής μέσα στις τάξεις. Στην ετήσια έκθεσή της, η Ofsted εντόπισε την «περιστασιακή αποδοχή» του χαμηλού επιπέδου και της αναστάτωσης, που σημαίνει ότι «οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει πλέον να παλέψουν για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος, στο οποίο όλα τα παιδιά θα εκπαιδεύονται σωστά και θα κάνουν καλά αυτό που πρέπει».
Η πειθαρχία 30 χρόνια πριν μέχρι σήμερα
Υπάρχει μια θεωρία για όλα αυτά. Όλα ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1980: Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια υπολογιστών εμφανίστηκαν με τη μορφή του Pac–man και το να είσαι γονιός απεικόνιζε το αν είσαι πετυχημένος ή αποτυχημένος.
Η ψυχολογία έγινε παρανοϊκή στο θέμα της «αυτοεκτίμησης», ενώ το MTV κυριαρχούσε. Το 1986, λοιπόν, απαγορεύτηκε η σωματική τιμωρία στα δημόσια σχολεία, σε πολλές χώρες στο δυτικό κόσμο. Οι μαμάδες πήγαν να εργαστούν και επέστρεφαν σπίτι με ενοχικά συναισθήματα. Στους μπαμπάδες αυτό δεν άρεσε και τα διαζύγια άνθισαν. Και εδώ αρχίζει ένας υπέροχος ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αντικρουόμενων γονικών παρορμήσεων: Πειθαρχία έναντι επιεικούς ανεκτικότητας. Οι γονείς άρχισαν να γίνονται «φίλοι» με τα παιδιά τους. Και μέσα σε 10 χρόνια το χάσμα μεταξύ των παιδιών και των ενηλίκων που υπήρχε αρχικά, μειώθηκε πάρα πολύ.
Φτάνουμε στο 2014 και οι τάξεις στα σχολεία διαταράσσονται από εφήβους – παιδιά, συνδεδεμένα με την τεχνολογία και έναν κενό τρόπο ζωής. Με πλεόνασμα πορνό. Με πλύση εγκεφάλου από ριάλιτυ σόου, όπου τα προτρέπουν να «ακολουθήσουν τα όνειρά τους» και δυσαρεστημένους γονείς, στερημένους μεν από χρόνο, αλλά υπερβολικούς με τα δώρα. Σίγουρα, αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια τεράστια υπεραπλούστευση και η λύση οπωσδήποτε δεν θα ήταν οι μαμάδες να μείνουν στο σπίτι με αγχολυτικά χάπια ή χάνοντας την οικονομική τους ανεξαρτησία.
Υπάρχει όριο στις επιλογές του παιδιού;
Ανάμεσα σε όλο αυτό το χάος βρίσκεται το κρίσιμο ζήτημα της «επιλογής» και των «ευκαιριών». Με τη σύγχυση των γονιών για τη θετική άσκηση του γονικού τους ρόλου και την ελεύθερη ανατροφή των παιδιών, τα παιδιά του σήμερα δεν δέχονται τίποτα άλλο παρά μόνο επιλογές από μαμάδες και μπαμπάδες που προσπαθούν τόσο σκληρά για να κάνουν το σωστό. Ακούμε πολύ συχνά σε συζητήσεις γονέων τη φράση: «δεν πρέπει το παιδί να κάνει κάτι που δεν του αρέσει ή δεν το επιλέγει».
Καθημερινά αυτό εφαρμόζεται σε όλα τα κορίτσια και τα αγόρια, που θα μπορούσαν να: συμμετάσχουν στην παραγωγή της θεατρικής ομάδας ή σε αγώνες στο κολυμβητήριο, να κάνουν τη σχολική εργασία τους, να τραγουδήσουν στη χορωδία, να βοηθήσουν στην οργάνωση της χριστουγγενιάτικης σχολικής γιορτής, να πετύχουν ένα στόχο. Κάθε φορά που ένας εκπαιδευτικός προφέρει τις λέξεις «είναι προαιρετικό», φαίνεται σαν τα παιδιά να έχουν «αναλάβει τον κόσμο».
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να πεί: Γιατί όχι, η ζωή έτσι δεν είναι; Προτιμάς να είσαι εδώ ή εκεί, να εξασκείς αυτό ή εκείνο το επάγγελμα; Υπάρχει ο αντίλογος: Οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να κάνει κάτι που δεν ήθελε ποτέ να κάνει, αλλά αναγκάστηκε.
Λοιπόν, εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Ας δούμε με μια ανέμελη άποψη, ότι όσο ένα 10χρονο αγόρι, αυτό που θα ήθελε πραγματικά να κάνει είναι να παρακολουθεί τηλεόραση όλη την ημέρα – αλλά αυτό δεν είναι μια «επιλογή», τόσο θα μπορούσε να του δοθεί η ευκαιρία να προθυμοποιηθεί/ανταγωνιστεί/πρέπει να πάει/κάνει την εργασία του.
Η συνέπεια αυτής της ευρείας επιλογής στα παιδιά οδηγεί σε αίθουσες διδασκαλίας γεμάτες εφήβους που επιλέγουν να μην σταματούν τη φασαρία, που επιλέγουν να μην απενεργοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα, που επιλέγουν να μην ακούν το μάθημα, γιατί απλά ένας ενήλικας τους το λέει να το πράξουν. Και, στο μυαλό τους, οι ενήλικες δεν έχουν καμιά εξουσιοδότηση και ισχύ για κάτι τέτοιο.
Άλλωστε, στην πραγματικότητα, μια πληθώρα επιλογών που δίνονται, είναι σκουπίδια για τα παιδιά, ειδικά για τα μικρότερα σε ηλικία. Πολύ συχνά δεν παραθέτουμε επιλογές για το τί θα φάνε, επιτρέποντάς τους να κοιτάνε ανέκφραστα το ψυγείο και ζητώντας τους να αποφασίσουν γρήγορα; Τι συμβαίνει με εμάς; Είμαστε πάρα πολύ κουρασμένοι για να πάρουμε εμείς μια ακόμα απόφαση ή προσπαθούμε σκληρά να ευχαριστήσουμε τα παιδιά και ως εκ τούτου, για μια στιγμή έστω, νιώθουμε ότι είμαστε καλοί γονείς; Οι πιθανότητες είναι να απαντήσουν «κροκέτες ψαριού ή κοτόπουλου ». Στη συνέχεια να επιμένουν ότι είπαν «πίτσα», ενώ άλλες φορές να αρνούνται να φάνε, 20 λεπτά αργότερα, αποκαλώντας σας κακή μητέρα –επειδή καθυστερήσατε την ετοιμασία του φαγητού τους.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη την πειθαρχία
Η επιλογή είναι πάντα κάτι κουραστικό. Τα παιδιά, χρειάζονται ισχυρά όρια και σαφείς, συνεπείς κατευθύνσεις. Όταν σερφάρουμε στο Διαδίκτυο αναζητώντας συμβουλές για γονείς (για τους εμβολιασμούς των παιδιών, τον ύπνο, τη διατροφή, την εκπαίδευση … ο κατάλογος είναι ατελείωτος), είμαστε τόσο πλημμυρισμένοι από αντιφατικές ιδέες, ώστε δεν μπορούμε να ακούσουμε τις δικές μας. Και πραγματικά, χωρίς τόσες επιλογές, θα μπορούσαμε ίσως πιο εύκολα να γνωρίζουμε τί είναι καλύτερο για την ανατροφή που δίνουμε εμείς, στα δικά μας παιδιά.
Με τον ίδιο τρόπο, το θέμα της επιλογής δεν είναι διαφορετικό για τα παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για την ανατροφή τους και το χρονοδιάγραμμα των δραστηριοτήτων τους, που μπορεί να τους επιτρέπει να περάσουν μια ολόκληρη μέρα ελεύθερη από τους ενήλικες, εγκαταλείποντας πολύ ωραία το σπίτι μέχρι την ώρα του βραδινού φαγητού, ενώ είναι πιο πιθανό να ακούτε το κινητό τους τηλέφωνο να χτυπά, παρά να ακούτε τη φωνή τους.
Ίσως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να πρέπει να αναπτύξουν μια ήρεμη και με σεβασμό, ουσιαστική καλλιέργεια για την εκμάθηση. Αυτό μπορεί να ξεκινήσει μόνο στο σπίτι: Λιγότερες διαπραγματεύσεις με τα παιδιά μας. Να προσφέρουμε λιγότερες επιλογές, δίνοντας λίγο παραπάνω τον χρόνο μας και ένα εκατομμύριο αγκαλιές, αλλά όχι υλικά αγαθά.
Τα παιδιά έχουν σίγουρα την ανάγκη για πειθαρχία και χρειάζεται να θυμηθούν μια σημαντική παλιά φράση: «Επειδή το λέω εγώ. Γιατί είμαι ενήλικας.»
Ενδιαφέροντα
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Η μουσική είναι παντού. Υπάρχουν λίγες καταστάσεις και στιγμές στην καθημερινότητά μας στις οποίες η μουσική δεν παίζει σημαντικό ρόλο. Είτε αθλείστε, οδηγείτε, περπατάτε ή ψωνίζετε – αν δεν χρησιμοποιούμε τα ακουστικά μας μόνοι μας, η μουσική υπόκρουση παίζει εξωτερικά. Η μουσική είναι ο παλμός κάθε πάρτι, όπου η επιλογή της λίστας αναπαραγωγής μπορεί να δώσει τον τόνο για ολόκληρη την εκδήλωση. Από έξω, η μουσική βιομηχανία μπορεί να φαίνεται διαφορετική, με αστέρια όπως ο Drake, η Lady Gaga ή οι Coldplay να γίνονται πρωτοσέλιδα κάθε μέρα. Και όμως, μια πιο προσεκτική ματιά δείχνει ότι αυτό δεν συνέβαινε πάντα και ότι η ποικιλομορφία στον κόσμο της μουσικής μπόρεσε πραγματικά να καθιερωθεί μόνο τα τελευταία χρόνια. Χάρη στο Spotify and Co., η μουσική είναι πάντα κοντά μας και προσβάσιμη από οπουδήποτε. Γιατί όμως μας αρέσει ακριβώς η ποικιλόμορφη πλευρά της μουσικής και γιατί είναι τόσο σημαντική η διαφοροποίηση;
Η μουσική δεν είναι περιχαρακωμένη
Η μουσική δεν είναι μόνο διασκεδαστική, έχει επίσης πολλά οφέλη και μας βοηθά να αναπτυχθούμε και να αναπτυχθούμε. Η μουσική παίζει ιδιαίτερο ρόλο, ειδικά όσον αφορά τα συναισθήματα και τις διαθέσεις. Μέσα από τη διαφοροποίηση της μουσικής, τελειώνει η περιχαράκωση. Διαφορετικά συναισθήματα και συναισθήματα μπορούν να μεταδοθούν μέσω της μουσικής. Η μουσική είναι φτιαγμένη για όλους και δεν σκέφτεται σε ομάδες. Αλλά ακόμη και αυτή η εξέλιξη συνεχίζεται, επειδή οι παραγωγοί εξακολουθούν να αναφέρουν ότι αποκλείονται από ορισμένους τομείς της μουσικής βιομηχανίας λόγω υποθέσεων με βάση την εθνικότητά τους.
Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα που όλοι μπορούν να καταλάβουν. Συνδέει ηπείρους και ξεπερνά αποστάσεις και πολιτισμούς. Φτάνει στα βάθη των ανθρώπων μοιράζοντας ένα συναίσθημα, μια εμπειρία, μια ιδέα που πυροδοτεί μια εσωτερική κίνηση. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος, η διαφοροποίηση της μουσικής.
Μουσική που σπάει με τη φόρμα
Μια συνταγή επιτυχίας στον κόσμο της μουσικής είναι να ρισκάρεις τη μουσική. Οι ερμηνευτές και οι καλλιτέχνες που είναι διαφορετικοί φαίνονται όλο και πιο επιτυχημένοι. Όσοι τολμούν να επανεφεύρουν τον εαυτό τους και τον κόσμο της μουσικής γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς.
Μια ποικιλόμορφη κοινωνία
Η σημασία της διαφοροποίησης της μουσικής φαίνεται και από την εξέλιξη της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Θέματα που γίνονται όλο και πιο παρόντα βρίσκονται επίσης όλο και περισσότερο στον κόσμο της μουσικής. Αστέρια όπως η Demi Lovato βγαίνουν ως μη δυαδικά και η Billie Eilish ενσαρκώνει επίσης τα φωτεινά χρώματα της κοινωνίας. Και με επιτυχία: χάρη σε αυτή τη μουσική , οι άνθρωποι αισθάνονται κατανοητοί και με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα μέρος όπου ο καθένας μπορεί να είναι όπως θέλει.
Μουσική στο iGaming
Το πόσο διαδεδομένη είναι η μουσική δείχνει το ερώτημα: Πού δεν είναι η μουσική; Σχεδόν κανένας τομέας της ζωής μας δεν μπορεί να φανταστεί κανείς χωρίς μουσική. Ακόμη και στον κόσμο των βίντεο κουλοχέρηδων αμέτρητων βιβλιοθηκών τυχερών παιχνιδιών, η μουσική είναι ένα ουσιαστικό συστατικό. Ενώ υπάρχουν κουλοχέρηδες με θέμα τη μουσική, όπως το Music Stage, σε άλλα παιχνίδια η μουσική είναι ένα σημαντικό υπόβαθρο και παρέχει ενθουσιασμό και επιπλέον αδρεναλίνη. Η μουσική παρέχει επίσης τη σωστή αίσθηση στις ζωντανές στοές.
Χάρη στη μουσική
Έτσι, στο τέλος είναι απαραίτητο μόνο να ευχαριστήσουμε τη μουσική. Για τα συναισθήματα που νιώθουμε χάρη σε εκείνη και τις καταστάσεις που την κάνουν πολύ πιο έντονη. Τι θα ήμασταν χωρίς τη μουσική;
Ενδιαφέροντα
Mανούλες σταματήστε να αυτοθυσιάζεστε για τα παιδάκια σας τα καταστρέφετε.
Στο’ πα και στο ξαναλέω πως κάπου εκεί στις οδηγίες χρήσης ενός τεστ εγκυμοσύνης που αναφέρεται… «Αν εμφανιστούν οι μπλε γραμμούλες.. δηλαδή αν είστε έγκυος.. επισκεφτείτε τον γυναικολόγο σας» θα έπρεπε να υπήρχε υποσημείωση… επισκεφτείτε και τον ψυχολόγο σας!!
Δεν μπορείς να ακούς μα ούτε και να εξηγήσεις πως ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή σου, η ίδια σου η μάνα, που σε ‘φερε στην ζωή, που θυσιάστηκε και θυσιάζεται για να ‘σαι συ καλά, που έκανε στην άκρη όλη της τη ζωή να μπει η δική σου μπροστά, πως εκείνη; πως μπορεί εκείνη να ναι η πηγή της δυστυχία σου. Δεν το χωρά ο νους σου και ούτε να το ακούς δεν θες….
Μα αυτή η αυταπάρνηση της μανούλας σου θα κάνει με τόση μαεστρία την δική σου την ψυχούλα να γεμίζει τύψεις και ενοχές κάθε που θα σηκώσεις κεφάλι από τα πρώτα σου χρόνια… γιατί η μαμά επειδή σε αγαπάει τα κάνει όλα δεν την λυπάσαι; Κάνε αυτό που σου λέει αμέσως… Κοίτα, κοιτά πόσο την ταλαιπωρείς, κοιτά αναίσθητο παιδί που δεν καταλαβαίνεις πως όλα για σένα γίνονται.
Και έτσι εσύ καημένο μου παιδάκι και εγωκεντρικό γίνεσαι και υποτακτικό σε πάσα μορφή εξουσίας. Και στην αγάπη αρχίζεις να αισθάνεσαι υπόχρεος γιατί κάποιος κόβει κάτι από κείνον για να το δώσει σε σένα, δεν υπάρχει εκεί μονό για σένα και αναρωτιέσαι, άραγε την αξίζεις αυτή την αγάπη, άραγε υπάρχει πραγματικά κάτι μονό για μένα;;
Θυσιάζομαι για σένα λέει η μανούλα που πρέπει με το που θα μάθει πως θα σε φέρει στον κόσμο να ψυχαναλυθεί!
Να βρει το νόημα της δικής της ζωής να μην το γυρέψει μέσα από την δική σου την ζωή γιατί αλίμονο σου…
Δεν θα μάθεις ποτέ ποιος πραγματικά είσαι αφού θα μεγαλώνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιήσεις αυτό που θα θελε να ναι η ίδια σου η μανούλα, θα σε φτιάξει έτσι ώστε να γίνεις αυτό που ‘θελε εκείνη και θα το δουλέψει πολύ από τότε που θα πας στα πρώτα σου σχολεία και αν εσύ αντισταθείς γιατί κάτι μέσα σου κλωτσήσει και δεν σου κάνει ετούτο το κουστούμι θα ακούσεις πως όλα γίνονται για το καλό σου και πως αυτό πρέπει να γίνει γιατί η μαμά κάνει αγώνα μεγάλο για να σου παρέχει όλα αυτά που εσύ πετάς και λες πως δεν τα θες κακομαθημένο!
Αγενέστατο παιδί και αχάριστο…. που δεν αναγνωρίζεις τίποτα…
Κοίτα με πόση δεξιοτεχνία, πόσο ύπουλα και χωρίς να το καταλάβεις, εσύ είσαι το πρόβλημα, εσύ έχεις τα προβλήματα που δεν καταλαβαίνεις τι είναι όλο αυτό που στήθηκε για σένα χωρίς εσένα;;
Γιατί ποιος είσαι εσύ άλλωστε…. Ποτέ σου δεν θα μάθεις.. Μόνο αν κάποια στιγμή τα καταθλιπτικά συμπτώματα ή το άγχος σε οδηγήσουν στον ψυχαναλυτή!
Και πάλι θα σου πάρει λίγο χρόνο πουλάκι μου μα την στιγμή που θα ανακαλύψεις ποιος είσαι θα ναι σαν σου κόλλησαν δυο φτερά στην πλάτη σαν αυτά που χουν οι άγγελοι και θα σαι ελεύθερος πια να πετάς.. θα είσαι εσύ ο γνήσιος και μοναδικός εαυτός σου και θα μπορείς να πετάς, να ανάπνεες και να απολαμβάνεις !
Την ζωή που σου ανήκει και που εσύ θα δημιουργήσεις.
Μπαρκάτσα Άρια, Ψυχολόγος
Ενδιαφέροντα
Όσα δώσεις στο παιδί σου μέχρι τα 6, καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή του!
Έρευνες, μελέτες και σιγά σιγά η εμπειρία των προηγούμενων γενεών πιστοποιούν πια πως τα 6 πρώτα χρόνια ζωής ενός παιδιού προδιαγράφουν το μέλλον του.
Η υγιεινή διατροφή, τα πλούσια ερεθίσματα αλλά κυρίως η αγάπη των γονιών, ειδικά σε αυτά τα σημαντικά 6 χρόνια της ζωής, είναι ικανά ακόμα και να απενεργοποιήσουν τα γονίδια εκείνα που σχετίζονται με κάθε είδους ασθένεια, σωματική ή ψυχική. Τα νέα στοιχεία, κάνουν σκόνη την θεωρία που θέλει τα γονίδιά μας να είναι αυτά που κάνουν καθολικό κουμάντο. Τώρα ξέρουμε πως το περιβάλλον και ο τρόπος που μεγαλώνουμε είναι αυτά που μπορούν να επηρεάσουν τη ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει πως τα γονίδια δεν παίζουν το ρόλο τους, δεν ορίζουν όμως μόνο αυτά τη εξέλιξη της προσωπικότητάς μας.
Όπως και να έχει, το βασικό είναι πως επιβεβαιώνεται αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν: πως η προσοχή, η αγάπη και η φροντίδα που δίνουμε σε ένα παιδί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του καθορίζει σε τεράστιο βαθμό τη ζωή τους και ουσιαστικά αποτελεί ένα σημαντικό κληροδότημά μας προς εκείνα.
Στα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί είναι όπως το μαλακό κερί, όπως το μαργαριτάρι, όπως η ζωγραφική, όπως η κατασκευή των αγαλμάτων. Κατ’ επέκτασιν, οι γονείς γίνονται ζωγράφοι, καλλιτέχνες, αγαλματοποιοί και κατασκευάζουν αυριανούς ανθρώπους.
Παλαιότερα τα παιδιά αντιμετωπίζονταν ή αδιάφορα ή στην καλύτερη περίπτωση ως μικρογραφία ενήλικα. Στην πορεία, άρχισε να αντιμετωπίζεται με μεγάλη προσοχή, γιατί το σημερινό παιδί είναι ο πρόδρομος του αυριανού ενήλικα. Το ψυχικά υγιές παιδί έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι αύριο ένας υγιής ενήλικας. Αντίστοιχα, το κακοποιημένο και τραυματισμένο παιδί έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι αύριο ένας προβληματικός, αντικοινωνικός και παραβατικός ενήλικας. Η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού από τα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι μια υπερβολικά υπεύθυνη, επίπονη, χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία η οποία απαιτεί την ευαισθητοποίηση των γονέων, την αυταπάρνησή τους και την υπομονή τους. Πέρα από το ότι ολοκληρώνει τη μητέρα και τον πατέρα ως άτομα, προδιαγράφει τις σχέσεις των ανθρώπων του αύριο.
Ο πιο εκδηλωτικός τρόπος να μεταδώσουμε την αγάπη μας στο παιδί είναι η σωματική επικοινωνία. Κι όταν λέμε σωματική επικοινωνία, εννοούμε ένα χάιδεμα, ένα αγκάλιασμα, το ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη ή και ένα απλό άγγιγμα του παιδιού. Το παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου οι γονείς χρησιμοποιούν την οπτική και σωματική επικοινωνία, αισθάνεται άνετα με τον εαυτό του και με τους άλλους, και συνεπώς, θα είναι αγαπητό και θα έχει αυτοσεβασμό. Κατ’ αυτό τον τρόπο το παιδί μπορεί να γεμίσει το συναισθηματικό του δοχείο. Επίσης, η συμμετοχή του πατέρα στη φροντίδα του παιδιού και η συναισθηματική στήριξη στη σύζυγό του ενισχύει σημαντικά τη συζυγική και οικογενειακή αρμονία, ενισχύοντας τους δεσμούς τόσο με το παιδί όσο και με τη σύντροφό του.
“Ιδανικοί” γονείς θεωρούνται, όσοι συνδυάζουν την έκδηλη στοργή και την ενθάρρυνση για αυτονομία. «Το πολύ μικρό παιδί μπορεί να έχει ανάγκη από τη συνεχή φροντίδα, όσο μεγαλώνει όμως, ο γονιός οφείλει να το απελευθερώνει σιγά – σιγά, χωρίς να διακόπτεται η αμοιβαία αγάπη και να το οδηγεί στη συναισθηματική και πνευματική ανεξαρτησία. Η γονεϊκή αγάπη που πνίγει τα παιδιά, τη στιγμή που αυτά έχουν ανάγκη να βγουν εξω από την οικογενειακή “φωλιά”, μοιάζει με τα δέντρα που φυτεύουμε, για να προστατεύσουμε το σπίτι από τον ήλιο και που, τελικά, μεγαλώνουν τόσο πολύ και ευδοκιμούν τόσο, ώστε πρέπει να τα κλαδέψουμε, αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε από ασφυξία».
Όσα κάνουμε, όσα λέμε, από ένα απλό νανούρισμα, μέχρι ένα χαδί, από ένα «μη» μέχρι ένα «μπράβο» στο πρώτο δειλό βήμα, καταγράφονται στο μυαλό και την ψυχή του παιδιού. Και παρόλο που ως ενήλικες αδυνατούμε να χρησιμοποιήσουμε σε συνειδητό επίπεδο όλες τις πληροφορίες εκείνες που συλλέξαμε στην πρώιμη παιδική ηλικία, αυτές οι μνήμες είναι υπαρκτές και ασκούν πάνω μας επιρροή σε ασυνείδητο επίπεδο.
Γι’ αυτό οφείλουμε σαν γονείς να γεμίσουμε τον κόσμο του τόσο μικρού αυτού ανθρώπου με όμορφες εικόνες και τρυφερά συναισθήματα, ώστε όταν έρθει ο καιρός να «ανασύρει» όλο αυτό του υλικό για να προχωρήσει, να «βρει» στοιχεία που θα τον κάνουν έναν μαχητή της ζωής και όχι ένα φερέφωνο των γονεικών προσδοκιών.
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
rolex day date replica watches
23 January 2022 at 9:39 pm
18890 813536hey there, your website is low cost. We do thank you for work 85586
right here
26 February 2023 at 2:27 am
997007 53998hello, your site is truly very good. We do appreciate your give good results 98644
excursion fonds blanc martinique
27 March 2023 at 5:38 am
I’ve really noticed that fixing credit activity ought to be conducted with tactics. If not, chances are you’ll find yourself endangering your ranking. In order to grow into success fixing your credit rating you have to confirm that from this instant you pay all your monthly expenses promptly in advance of their scheduled date. It is significant simply because by not accomplishing that, all other actions that you will choose to adopt to improve your credit ranking will not be useful. Thanks for giving your concepts.