Είναι γυναίκες που έδωσαν μάχη με τον καρκίνο και κέρδισαν…Γυναίκες που δεν το έβαλαν κάτω, δε φοβήθηκαν και πάλεψαν με όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει…Γυναίκες με δύναμη ψυχής που…θέλουν να δώσουν κουράγιο σε όσες δίνουν σήμερα τον αγώνα τους και να τις κάνουν να πιστέψουν ότι δεν πρόκειται για μια άνιση μάχη…Μπορούν κι αυτές να τα καταφέρουν…

Χρυσούλα:»Μην αμελείτε το τεστ Παπ»

Η Χρυσούλα πριν από πέντε χρόνια κλήθηκε να δώσει μία μάχη…Τη μάχη με τον καρκίνο τραχήλου της μήτρας…Ήταν απροετοίμαστη…Είχε άγνοια…Ήταν σίγουρη πως θα τη χάσει…Όπως αποδείχθηκε, όμως, ήταν πολύ πιο δυνατή από όσο νόμιζε…Η Χρυσούλα, 57 χρόνων σήμερα και μητέρα ενός παιδιού, δε θέλει να αποκαλύψουμε την ταυτότητά της…Κάποιοι άνθρωποι από το οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον δε γνωρίζουν…Ο μόνος λόγος που ανοίγει την καρδιά της και μοιράζεται μαζί μας τις δύσκολες στιγμές που βίωσε είναι για να δώσει κουράγιο στις γυναίκες που σήμερα αγωνίζονται…Θέλει να τους πει να μη φοβηθούν, να παλέψουν και να πιστέψουν ότι θα νικήσουν…

Πώς πληροφορηθήκατε ότι πάσχετε από καρκίνο τραχήλου της μήτρας;

Ενώ είχαν περάσει μόλις έξι μήνες από το τεστ Παπ, το οποίο θα ήθελα να τονίσω ότι δεν έκανα σε γυναικολόγο αλλά σε διαγνωστικό κέντρο, είδα αίμα. Αρχικά νόμιζα ότι είχα ουρολοίμωξη κι έκανα κάποιες εξετάσεις, οι οποίες ήταν αρνητικές. Θυμάμαι το γιατρό να μου λέει ότι πρέπει να πάω άμεσα σε ένα γυναικολόγο. Πράγματι το ίδιο απόγευμα πήγα στο γυναικολόγο, ο οποίος μου έκανε κολποσκόπηση. Πριν ολοκληρωθεί η εξέταση με έπιασε αιμορραγία, σε σημείο που έμεινε άναυδος ακόμα και ο γιατρός. Με παρέπεμψε σε έναν άλλο γυναικολόγο στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» και μέσα σε δύο ημέρες, αφού έκανα αρκετές εξετάσεις, μου ανακοινώθηκε πως έχω καρκίνο στον τράχηλο σε προχωρημένο στάδιο και πρέπει να υποβληθώ σε ολική υστερεκτομή.

Ποια ήταν η αντίδρασή σας;

Άρχισα να κλαίω και φυσικά να στεναχωριέμαι που θα αφήσω το παιδί μου, γιατί πρέπει να σας πω ότι για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη ότι θα έφευγα από τη ζωή…Η ψυχολογία μου βέβαια χειροτέρεψε όταν ο γιατρός στη συνέχεια με πληροφόρησε ότι λόγω της ηλικίας μου και του βάρους μου, δε διακινδύνευε να με βάλει στο χειρουργείο. Έφθασα στο σημείο να παρακαλάω να εγχειριστώ…Αφού με διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά και θα νικήσω, με ενημέρωσε για τη θεραπεία που θα ακολουθούσα. Συνολικά έκανα 75 ακτινοθεραπείες και 4 χημειοθεραπείες και μετά από περίπου δύο μήνες ο γιατρός έσκυψε, με φίλησε και μου είπε «εξαφανίστηκε, δεν έχεις τίποτα πια»…Ήταν για μένα κάτι σαν ανάσταση! Θυμάμαι τον φιλούσα και τον ρωτούσα εάν μου λέει αλήθεια…

Αυτούς τους δύο μήνες ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που βιώσατε κι από πού πήρατε δύναμη για να συνεχίσετε τον αγώνα σας;

Όλες ήταν δύσκολες…Μέχρι τη στιγμή που ο γιατρός μου είπε ότι έγινα καλά, πήγαινα για τη θεραπεία και είχα την εντύπωση ότι όλοι με έβλεπαν σαν μελλοθάνατη…Θυμάμαι να περνάει από το μυαλό μου ότι για να μου μιλούν όλοι τόσο όμορφα σίγουρα πεθαίνω…Είχα αναπτύξει μια καχυποψία στην καλοσύνη των ανθρώπων…Ήταν όλες οι στιγμές πολύ δύσκολες…αλλά έπαιρνα δύναμη από το παιδί μου…Έλεγα «να μεγαλώσει λίγο ακόμα…Πώς θα το αφήσω μόνο του;».

Σήμερα η περιπέτεια με την υγεία σας είναι απλά μια κακή ανάμνηση ή αγχώνεστε μήπως κάτι δεν πάει καλά;

Η αλήθεια είναι ότι αγχώνομαι για το τι μπορεί να με περιμένει… Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο νιώθεις ότι έχεις τεμπελιάσει πολύ, ότι δεν έχεις κάνει σπουδαία πράγματα στη ζωή σου και μετά αρχίζεις να κάνεις. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος…Επειδή αγαπάς τη ζωή…Επειδή φοβάσαι μήπως σου συμβεί κάτι…Έτσι κι εγώ ξεκίνησα να κάνω αρκετά πράγματα, όταν όμως σιγά σιγά άρχισα να ηρεμώ, τότε ερχόταν ξανά στο μυαλό μου ο καρκίνος. Κάθε φορά που πήγαινα να με εξετάσει ο γιατρός του έλεγα «γιατρέ σίγουρα έχω γίνει καλά;» και ό,τι και να μου έλεγε δεν τον πίστευα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, όμως, ησύχασα λίγο όταν του ξαναέκανα την ερώτηση και μου απάντησε «από το μόνο που κινδυνεύεις να πάθεις κάτι, είναι από το βάρος που δεν έχεις απαλλαγεί κι όχι από αυτό. Τον καρκίνο μην τον ξαναβάλεις στο μυαλό σου, έχει φύγει και είσαι πολύ τυχερή».

Η στάση σας απέναντι στη ζωή έχει αλλάξει;

Τελείως. Τα απλά δε με ενοχλούν καθόλου και παράλληλα τα θαυμάζω. Επίσης, δικαιολογώ πολύ τους ανθρώπους…Κατάλαβα, πως οι άνθρωποι δημιουργούν αρνητικές καταστάσεις γιατί κάτι τους λείπει, κάτι θέλουν να «γεμίσουν» στη ζωή τους, άρα δε δίνω καμία σημασία στις άσχημες συμπεριφορές. Κάποτε έκρινα άδικα τους αθώους, τους αγαθούς, έλεγα «τι λέει τώρα αυτός ο κακομοίρης»…Τελικά τους εκτιμώ πολύ γιατί συνειδητοποίησα ότι οι αθώοι είναι αυτοί που έχουν πονέσει και ζουν τα απλά και τα καθημερινά σαν να είναι θαύματα. Έτσι προσελκύεις πολύ θετικά πράγματα στη ζωή σου. Εμένα μου έχουν έρθει πολλά θετικά πράγματα. Σκέφτομαι πολλές φορές «λες η αρρώστια να ήταν λαχείο;». Ίσως βέβαια κι εγώ να αγάπησα τον εαυτό μου και να βλέπω πλέον μόνο τα θετικά.

Στο»ΑγκαλιάΖΩ», τον Όμιλο Εθελοντών κατά του Καρκίνου, πώς βρεθήκατε;

Έμαθα για το «ΑγκαλιάΖΩ» από μία κυρία που συνάντησα στο «Αλεξάνδρα», η οποία είχε το ίδιο πρόβλημα με μένα. Με πληροφόρησε ότι έχουμε κάποιες παροχές κι έτσι τηλεφώνησα για να μάθω. Τελικά όταν ενημερώθηκα σε σχέση με τα προγράμματα και την ψυχοκοινωνική στήριξη που παρέχουν αποφάσισα να πάω για δύο λόγους. Αφενός για να ηρεμήσω εγώ με τη βοήθεια των επαγγελματιών του «ΑγκαλιάΖΩ» κι αφετέρου, μετά από την εκπαιδευτική διαδικασία που παρέχει στους εθελοντές του, να διαθέσω όσο χρόνο έχω ώστε να βοηθήσω κι άλλες γυναίκες μέσα από τη δική μου εμπειρία.

Τι έχετε να πείτε στις γυναίκες που σήμερα δίνουν τον αγώνα τους ενάντια στον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας;

Θα τους έλεγα ότι η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ που δεν πρέπει να φοβούνται τίποτα. Αφού σώθηκα εγώ που ήμουν στο τελικό στάδιο δεν πρέπει να αγχώνονται, θα τα καταφέρουν! Επίσης, θα ήθελα να πω στις γυναίκες να κάνουν το τεστ Παπ σε γυναικολόγο γιατί μόνο έτσι θα το προλάβουν και ότι πραγματικά τα δημόσια νοσοκομεία έχουν καταπληκτικούς γιατρούς.

Άννα Αρτέμη: «Μετά τον καρκίνο του μαστού άρχισα να απολαμβάνω τη ζωή»

Η Άννα πριν από πέντε χρόνια ψηλάφισε στο στήθος της έναν όγκο. Λίγες ημέρες μετά, ο γιατρός　της επιβεβαίωσε το μεγαλύτερο φόβο της…Κακοήθεια…Ήταν μόλις 38 χρόνων και τα παιδιά της 7 και 5. Μετά το τεράστιο «γιατί» που αρχικά τη βασάνισε έδωσε τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της…Ήταν δυνατή…Είχε ελπίδα, είχε πίστη…Δε λύγισε ούτε όταν είδε τα μαλλιά της να πέφτουν…Και τελικά κέρδισε!

Σήμερα, σε ηλικία 43χρόνων είναι τελειόφοιτη στο Τμήμα Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και εθελόντρια στο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα ζωής», όπου μοιράζεται όλα όσα βίωσε με τις γυναίκες που δίνουν τον αγώνα τους　για να πάρουν κουράγιο αλλά και το　αισιόδοξο μήνυμα　ότι δεν πρόκειται για μια άνιση μάχη…

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που κάνατε;

Στην αρχή δεν ήθελα να το πιστέψω…Ήλπιζα ότι ο γιατρός μου είχε κάνει κάποιο λάθος…Μπορεί να μην είναι αλήθεια…Αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου.

Πότε το μοιραστήκατε με τα παιδιά σας;

Αφού χειρουργήθηκα, λίγο πριν ξεκινήσω τις χημειοθεραπείες. Σκεφτόμουν αφενός ότι θα διαισθάνονταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά λόγω της θλίψης που είχα εγώ και ο σύζυγός μου κι αφετέρου εφόσον θα ξεκινούσα τις χημειοθεραπείες και θα είχα κάποια εμφανή σημάδια πάνω μου, που οποιοσδήποτε ενήλικας στο περιβάλλον μας θα αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει, δε μπορούσα να τους το κρύψω. Δεν ήταν δυνατόν να μη γνωρίζουν. Όμως με αυτό τον τρόπο πήρε τις πραγματικές του διαστάσεις το θέμα και καθησυχάστηκαν γιατί το είχαν μεγεθύνει στο μυαλό τους, είχαν αναστατωθεί πολύ. Μπορώ να πω ότι ανακουφίστηκα. Μου έφυγε ένα βάρος γιατί δε χρειαζόταν πια να κρύβομαι. Επίσης, αυτά μου έδωσαν και την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά.

Πώς βιώσατε την περίοδο που κάνατε χημειοθεραπείες;

Είναι μια επώδυνη διαδικασία, από την άλλη όμως είναι και σύμμαχος… Αισθανόμουν ότι κάνω κάτι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και μπορώ να πω ότι το έκανα με ανακούφιση, με ελπίδα, με χαρά. Η αδιαθεσία, οι ναυτίες, τα μαλλιά που έπεφταν μου φαίνονταν παροδικά και πολύ μικρή θυσία προκειμένου να εξασφαλιστεί η υγεία μου, το μέλλον μου με την οικογένειά μου, με τα παιδιά μου…Μου έδινε αισιοδοξία.

Σταματήσατε να εργάζεστε;

Ναι, σταμάτησα. Ήθελα να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου καλύτερα, να επαναπροσδιοριστώ…Τι θα ήθελα να κάνω, τι δεν έχω κάνει…

Και που καταλήξατε, τι δεν είχατε κάνει;

Ξεκίνησα σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Ήταν κάτι που με ενδιέφερε αλλά θεωρούσα ότι ήταν αργά να ασχοληθώ ξανά με τις σπουδές μου. Η εμπειρία του καρκίνου του μαστού άλλαξε την έννοια του χρόνου στη συνείδησή μου. Τον επόμενο χρόνο από το χειρουργείο, αφού ολοκληρώθηκαν οι θεραπείες, ένιωθα πλέον καλά και άρχισα τη φοίτηση. Φέτος είμαι τελειόφοιτη και πρόκειται να πάρω το πτυχίο μου.

Σε αυτούς τους 6 μήνες που κράτησε όλη αυτή η επίπονη για εσάς διαδικασία, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, η πιο δυσάρεστη σκέψη;

Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν μετά το χειρουργείο όταν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρξουν μεταστάσεις. Ότι όπως ήταν αυτό που αναπτυσσόταν στο σώμα μου και δεν το γνώριζα, έτσι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο. Εφησυχαστικά όμως με τον καιρό, έγιναν διαγνωστικές εξετάσεις και δεν υπήρχε κάτι άλλο ευτυχώς. Ο χρόνος βοήθησε…

Έχετε απαλλαγεί από αυτό το άγχος;

Ναι με τον καιρό έφυγε αλλά τις πρώτες στιγμές αυτή ήταν η πιο δυσάρεστη σκέψη που είχα. Ότι μπορεί να έχουν γίνει μεταστάσεις. Και ήταν μικρά τα παιδιά μου, μου δημιουργούσε μια θλίψη αυτό. Αισθανόμουν ότι είναι πολύ άδικο, ότι είμαι πολύ νέα να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Σκεφτόμουν «γιατί σε μένα»..Αυτές οι σκέψεις με βασάνιζαν…Ο χρόνος πέρασε όμως και συμφιλιώθηκα με το γεγονός. Μας συμβαίνουν γιατί είμαστε άνθρωποι…

Έχει αλλάξει η κοσμοθεωρία σας μετά από αυτή την περιπέτεια που είχατε με την υγεία σας;

Απολαμβάνω περισσότερο τα μικρά καθημερινά πράγματα. Βιώνω ουσιαστικότερα τη σχέση μου με το σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου. Προσπαθώ να μην αναλώνομαι σε μη ουσιώδη. Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με θάρρος και ωριμότητα.

Σας βρίσκουμε στο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα ζωής», τι ακριβώς κάνετε εδώ;

Είμαι εθελόντρια. Θέλω να φανώ χρήσιμη με την παρουσία μου, με την εμπειρία μου σε κάποιες άλλες γυναίκες που βιώνουν αυτό που πέρασα εγώ. Θυμάμαι πως ένιωσα ακούγοντας αυτή τη δυσάρεστη είδηση, πόσο δύσκολος ήταν ο πρώτος καιρός και πόσο με ανακούφιζε να το μοιράζομαι με κάποια άλλη γυναίκα που είχε περάσει κάτι αντίστοιχο και μου μετέφερε την αισιοδοξία της όταν είχε τελειώσει για εκείνη. Αργότερα παρακολούθησα στο σύλλογο κάποια τμήματα αυτογνωσίας, κάποια σεμινάρια που γίνονταν κι ευεργετήθηκα. Άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και να μην αισθάνομαι ότι είμαι μόνη μου.

Το γεγονός ότι έρχεστε σε επαφή με αυτές τις γυναίκες και ξαναέρχονται στο μυαλό σας όλες οι δυσάρεστες καταστάσεις που βιώσατε, δε σας κάνει κακό;

Μου κάνει καλό το αίσθημα πληρότητας που αισθάνομαι μέσα από τον εθελοντισμό. Συμπάσχω και αισθάνομαι συμπάθεια για τη γυναίκα που βιώνει αυτές τις στιγμές. Την ώρα αυτή βρίσκομαι εκεί για εκείνη, το προσωπικό μου βίωμα το διαχειρίστηκα πλέον και συμφιλιώθηκα.

Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στις γυναίκες που αυτή τη στιγμή δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο του μαστού;

Να αισιοδοξούν, να ελπίζουν, να ζουν την κάθε στιγμή, να συγχωρούν και να αποδεχτούν αυτό που τους συνέβη.

Μαθήματα ζωής από μια 15χρονη, τη Τζωρτζίνα Ξένου

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια καράτε, Τζωρτζίνα Ξένου, έμαθε από πολύ μικρή να δίνει μάχες και να τις κερδίζει… Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια της διέγνωσαν καρκίνο κι εκείνη πάλεψε, όπως κάνει πάντα, και βγήκε νικήτρια…Η 15χρονη που συγκλόνισε το πανελλήνιο με τη δύναμη ψυχής της, μας ανοίγει την καρδιά της, μιλάει για όσα πέρασε, μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και όνειρα και παραδίδει μαθήματα ζωής…

Πότε κατάλαβες ότι έχεις να παλέψεις με μια σοβαρή ασθένεια;

Από τις πρώτες μέρες που ήμουν στο νοσοκομείο καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά γιατί έβλεπα τους δικούς μου ανήσυχους και μου φαινόταν παράξενο που με επισκέπτονταν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Το πόσο σοβαρή ήταν η ασθένεια που είχα το έμαθα προς το τέλος των χημειοθεραπειών.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που βίωσες και έπρεπε να αντιμετωπίσεις;

H προετοιμασία του χειρουργείου και οι παρακεντήσεις που μου έκαναν χωρίς τοπική ή γενική αναισθησία.

Τι σου έδινε δύναμη να παλέψεις;

Tα όνειρά μου! Κάθε φορά που ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν τον εαυτό μου ξανά στο τατάμι, να προπονούμαι, να αγωνίζομαι και να ανεβαίνω στο βάθρο. Αυτό μου έδινε δύναμη.

Πολλοί άνθρωποι που έχουν αυτή την ασθένεια, δεν τολμούν να την αποκαλέσουν με το όνομά της. Πολλές φορές σε έχω ακούσει να λες «είχα καρκίνο». Υπάρχει κάποια θεωρία πίσω από τη στάση σου;

Ο κόσμος ακούει τη λέξη «καρκίνος» και φοβάται. Εγώ δεν τον φοβάμαι, τον πάλεψα και τον νίκησα όπως τον έχουν νικήσει εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Τα ποσοστά των νικητών ενάντια στη μάχη με τον καρκίνο ολοένα και αυξάνονται. Για αυτό νομίζω πως πρέπει να πάψει πια να υπάρχει αυτή η προκατάληψη απέναντι στην αρρώστια και να την αποκαλούμε όλοι με το όνομά της!

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες μόλις βγήκες από το νοσοκομείο;

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Φόρεσα τη στολή μου και πήγα για προπόνηση! Αυτή είναι μία στιγμή την οποία θυμάμαι με πολλή συγκίνηση γιατί κατά τη διάρκεια του αγώνα μου, μου είχαν πει πως δε θα μπορούσα να ξανακάνω καράτε και αυτό με είχε πονέσει αφάνταστα!

Υπήρξε κάποια συμπεριφορά που σε πλήγωσε;

Όχι μόνο μία αλλά πολλές, από μικρούς και μεγάλους! Δεν ξέρω ποια να πρωτοθυμηθώ. Θα αναφέρω ένα περιστατικό που έγινε κατά τη διάρκεια της αρρώστιας μου. Βρισκόμουν σε ένα πρωτάθλημα που είχα πάει να δω τους συναθλητές μου που αγωνίζονταν και κάποιος συνάδελφος των γονιών μου με πλησίασε κι ενώ ήταν εμφανές ότι ήμουν κάτω από την επήρεια χημειοθεραπειών και φορούσα περούκα, εκείνος άρχισε να μου τραβάει τα μαλλιά. Έτσι με ανάγκασε φυσικά να του πω «μην μου τα τραβάς, δεν είναι δικά μου. Θα μου φύγει η περούκα».

Τι έχεις κρατήσει από όλο αυτό που πέρασες;

Πολλά! Κάποια από αυτά; Πως τίποτα δεν πρέπει να έχουμε ως δεδομένο γιατί ολόκληρη η ζωή μας μπορεί να ανατραπεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Πως τίποτα δε μπορεί να ζεστάνει την καρδιά μας περισσότερο από το να προσφέρουμε βοήθεια σε αυτούς που μας χρειάζονται γιατί νιώθουμε πιο όμορφα όταν δίνουμε απ” ό,τι όταν παίρνουμε! Πως τα πιο όμορφα πράγματα που υπάρχουν σ” αυτόν τον κόσμο είναι αυτά που νιώθουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Πως σημασία στη ζωή δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι για αυτό πρέπει να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Πως η ζωή είναι δώρο και πρέπει να τη σεβόμαστε και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη απέναντι στο Θεό για όσα μας έχει χαρίσει.

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;

Το όνειρό μου είναι να σπουδάσω στα ΤΕΦΑΑ και να γίνω μία σπουδαία προπονήτρια σαν την μητέρα μου. Για το άμεσο μέλλον να έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω για να συμμετέχω σε όσο το δυνατόν περισσότερα πρωταθλήματα και να πετυχαίνω μεγάλες διακρίσεις. Κι εδώ θα ήθελα να μου επιτραπεί να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου την Jet oil, τον κ. Αλέξανδρο και την κ. Λένα Μαμιδάκη που μου παρέχουν τη δυνατότητα αυτή, καθώς και τους προπονητές και γονείς μου το Νεκτάριο Ξένο και τη Μαρίζα Σουμπασάκη που, χάρη σ” αυτούς και τον αθλητικό σύλλογο Οδυσσέα στον οποίο ανήκουμε, καταφέρνω να διακρίνομαι!

Τι θα ήθελες να πεις στα παιδιά που δίνουν μάχη με τον καρκίνο;

Πως πρέπει να έχουν πίστη　ότι θα το ξεπεράσουν, να είναι αισιόδοξοι και να μη σταματήσουν να προσεύχονται όσες δυσκολίες κι αν βρεθούν στο δρόμο τους…Δυστυχώς δεν είναι όλες οι μορφές καρκίνου το ίδιο ιάσιμες αλλά σίγουρα η καλή ψυχολογία βοηθάει πολύ, για αυτό αγαπημένοι μου φίλοι χαμογελάτε και όλα θα πάνε καλά!

Με τη μαμά σου γράψατε ένα βιβλίο με τίτλο «Γεννημένη νικήτρια». Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στον κόσμο που θα το διαβάσει; Τι θέλεις να τους πεις;

Πως δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στις δυσκολίες. Από κάθε εμπειρία στη ζωή μας πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε τα θετικά και να μαθαίνουμε από αυτά. Πως δεν υπάρχει σημαντικότερο αγαθό από την υγεία για αυτό και όποιος έχει υγεία δεν πρέπει να νιώθει δυστυχισμένος επειδή δεν έχει κάποια άλλα αγαθά ή δεν έχει εκπληρώσει όλες του τις επιθυμίες! Δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε και να χαλάμε την καρδιά μας για κάτι που μπορεί να αλλάξει! Για αυτό, ας κοιτάμε μπροστά και όλα θα γίνουν!

Πηγή