Σχέσεις
Πού πήγε η αγάπη;
Κάποτε έμενε σπίτι σου, τώρα κοντεύεις να ξεχάσεις και τη φωνή του. Είναι φυσιολογικό ή υπάρχει τρόπος να συνεχίσεις να κουβαλάς μαζί σου τους σημαντικούς πρώην στη νέα σου ζωή;
Ηταν ωραία γιορτή, όπως ακριβώς έπρεπε, με γέλια, ήλιο και – πολλά – απεριτίφ. Αλλά κάτι έλειπε και την επόμενη μέρα, μόλις συνήλθα από το hangover, κατάλαβα τι: δύο ακόμα τηλεφωνήματα. Εκείνα από τους δύο πιο σημαντικούς πρώην της ζωής μου για να μου ευχηθούν κι εκείνοι χρόνια πολλά για τα 40 μου χρόνια. Θα ήταν κάτι σαν κλείσιμο ματιού από δύο παλιούς φίλους που κάτι παραπάνω ξέρουν κι εκείνοι. Θα ήταν ωραίο δώρο. Συμβολικότατο. Αλλά όχι. Ούτε ο Άλκης (τρία χρόνια μαζί) ούτε ο Θοδωρής (πέντε) θυμήθηκαν τα πιο κομβικά, μέχρι στιγμής, γενέθλιά μου. Αυτό, ενώ μέχρι και πέρυσι με έπαιρναν τηλέφωνο ανελλιπώς μία φορά το χρόνο (και that was it) για να μου ευχηθούν ακόμα κι όταν παντρεύτηκα ενώ εκείνοι ήταν ακόμα εργένηδες, ακόμα κι όταν έγινα μαμά ενώ εκείνοι δεν είχαν ακόμα ιδέα τι σημαίνει «αλλάζω πάνες». Ίσως βαρέθηκαν πια να ασχολούνται με μια πρώην, όσο σημαντική κι αν ήταν κάποτε στη ζωή τους, κατέληξα φοβερά απογοητευμένη από το ερωτικό παρελθόν μου. «Στο κάτω – κάτω ένα τηλεφώνημα ήταν αυτό που μας ένωνε τόσα χρόνια. Με τους πρώην προφανώς αυτή είναι η μοίρα σου – και η δική τους», παραπονιόμουν λίγες μέρες αργότερα σε μια φίλη. «Δεν το καταλαβαίνω και πολύ αυτό», αντέτεινε εκείνη. «Εγώ έχω κρατήσει πολύ καλές σχέσεις και με τον Λευτέρη αλλά και με τον Γιάννη, έχουν γνωρίσει μάλιστα και οι δύο τον άνδρα μου και τώρα τηλεφωνιούνται κάθε τρεις και λίγο και ανταλλάσσουν ηλίθια ποδοσφαιρικά αστεία. Μάλλον κακή ιδέα να τους γνωρίσω». Και μάλλον λάθος φίλη για τη συγκεκριμένη συζήτηση. Ή μήπως, τελικά, εγώ είμαι φάουλ;
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ
Η αλήθεια είναι πως δεν γεννήθηκες για να κρατήσεις για πάντα μαζεμένες γύρω σου, σαν κηφήνες, τις παλιές αγάπες σου. Γιατί αυτό ακριβώς είναι, παλιές. Το να κρατήσεις σχέσεις με τους πρώην σου είναι κάτι που θέλει το χρόνο του, που δουλεύεται σιγά – σιγά (για να μην πω ωριμάζει σαν το καλό κρασί). Απαιτεί μια στοιχειώδη ανωτερότητα απ’ όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και, φυσικά, να υπάρχει ως βάση μια αγάπη που ήταν προφανώς μεγαλειώδης στον καιρό της και δεν έχει καταστραφεί ολοσχερώς στο μεταξύ για διάφορους λόγους. Γιατί, άμα ψάξεις, πάντα βρίσκεται κάποιος λόγος για να μην είστε πια ούτε καν «καλοί γνωστοί». Όπως ότι χωρίσατε πραγματικά άσχημα. Ή ότι εκείνος ζηλεύει ακόμα γιατί δεν έχει προχωρήσει στη ζωή του όπως εσύ. Ή ότι εσύ δεν τον έχεις πραγματικά ξεπεράσει γιατί την τελευταία φορά που τον συνάντησες κι εκείνος είχε περασμένο το χέρι του στη μέση της καινούργιας κοπέλας του έτρεξες μετά ένα δίωρο γύρω – γύρω το πάρκο (υπό κανονικές συνθήκες προτιμάς να σε πατήσει τρόλεϊ παρά να κάνεις τζόκινγκ). Ή, τέλος, μπορεί να θεωρείτε και οι δύο πως δεν έχετε τίποτε άλλο πια να πείτε, τα αναλύσατε όλα τότε, από τον Μαρξ μέχρι την τελευταία ταινία του Γούντι Άλεν.
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΩΝ
Για μένα ήταν πάντα περίπου αυτό. Ότι δηλαδή όσο μεγάλο, γεμάτο αστράκια κι αν ήταν αυτό που κάποτε έζησες με κάποιον δεν έχει πια και τόσο νόημα να το ψάξεις περαιτέρω εφόσον αυτό τελείωσε. Ίσως γιατί πραγματικά είναι άσκοπο το να προσπαθήσεις να επανενώσεις κάποιες παρελθοντικές ψηφίδες σε τέτοιο βαθμό ώστε να πηγαίνεις μαζί τους και σινεμά για να εξακολουθείς να έχεις χειροπιαστή απόδειξη της τότε ζωής σου. Γι’ αυτό μπορεί να είχα κρατήσει κάποιες τυπικές σχέσεις, αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί ασυνείδητα βέβαια και να περίμενα πως αυτό θα γίνει από μόνο του, πως όταν θα είχα επιτέλους προχωρήσει παρακάτω εκείνες θα έρχονταν και θα μου χτυπούσαν την πόρτα από μόνες τους. Μόνο όμως αφού πια (ή ακριβώς επειδή) απέκτησα ολόκληρη δική μου οικογένεια άρχισα να αναπολώ πραγματικά αυτό το παρελθόν. Με συγκεκριμένα παραδείγματα και ερωτήσεις και διλήμματα ικανά να βγάλουν νοκ άουτ και τον πιο στωικό ψυχαναλυτή. Όπως, ας πούμε, όταν ήμουν ζευγάρι με τον Άλκη έπαιζα συνέχεια σκραμπλ με τη μαμά του ενώ τον μπαμπά του, από ένα σημείο και μετά, τον αποκαλούσα με το παρατσούκλι με το οποίο είχε δικαίωμα να τον φωνάζει μόνο η οικογένειά του. Τι να κάνουν τώρα οι γονείς του; Αν τους ξαναδώ κάποια στιγμή, να προσφωνήσω άραγε τον μπαμπά του Πέτροβιτς όπως παλιά ή σκέτα κύριο Άρη; Γιατί δεν μείναμε φίλοι με τον Άλκη; Και πώς είναι δυνατόν ο Θοδωρής, με τον οποίο λέγαμε μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι θα κάνουμε πέντε παιδιά, να μη γνωρίζει ούτε καν εμφανισιακά την ενάμισι έτους κόρη μου; Σε τελική ανάλυση, γιατί δεν πάμε για ένα φαγητό; Αυτό ήταν; Όλα αυτά που ζήσαμε πάει, πέρασαν; Τι απέγινε όλο εκείνο το ανθρώπινο δράμα που έζησα κάποτε; Εκτός από κάτι ραβασάκια και το «τραγούδι μας», δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να μας θυμίζει τα παλιά; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει και κάτι άλλο ύστερα από αυτό; Αν όχι η φυσική παρουσία του άλλου, ξέρω γω, ένας τοίχος σχολίων όπου να πηγαίνεις κι εσύ και όλοι τους και να γράφετε όποτε σας έρθει κάτι για εσάς, όπως «ήταν ωραία που σε συνάντησα» ή «θέλεις να δώσουμε από τώρα ραντεβού σε δέκα χρόνια;» Μιλάω πάντα για μένα, βέβαια, που μόνο μια φορά πήγα σινεμά με πρώην «φιλικά» κι αυτό γιατί είχα απώτερα σχέδια στο μυαλό μου (επανένωση, δεν πέτυχε).
ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ
Ή, πάλι, ίσως συμβαίνει και κάτι άλλο (που με συμφέρει περισσότερο). Όπως λέει και ο πρώτος νόμος της χημείας, «τίποτα δεν χάνεται, τίποτα δεν δημιουργείται από το μηδέν, όλα αλλάζουν». Περίπου αυτό δηλαδή στο οποίο καταλήξαμε τελικά με τη φίλη μου (μια χαρά αποδείχτηκε γι’ αυτήν τη συζήτηση). Μια σημαντική σχέση, δηλαδή, που υπήρχε και που πέρασε παραμένει οιονεί παρούσα, γιατί με τη σειρά της έπαιξε κάποιο βασικό ρόλο στη ζωή σου. Μαρκάρισε (όπως κάνουν τα σκυλιά) τη δική της χρονική περιοχή για πάντα. Σε έκανε ίσως πιο δυνατή, ίσως πιο ευάλωτη, πιο ευγνώμονα, πιο χαρούμενη, πάντως σίγουρα σου χάρισε κάτι λίγο από αυτό που τώρα είσαι, εδώ που έχεις φτάσει, μ’ εκείνον που τελικά (;) έχεις φτάσει. Δεν είναι αλήθεια άλλωστε πως τα πάντα είναι αλληλένδετα;
Άρα η απάντηση στο πού πήγε η αλλοτινή αγάπη (μπορεί να) είναι πως, πολύ απλά, αυτή εξελίχθηκε σε κάτι άλλο. Ότι δεν χάθηκε απαραίτητα μόνο και μόνο επειδή δεν κάνουμε πια και τόση ή καθόλου παρέα. Δεν χάθηκαν αυτά τα τρία, πέντε, δέκα χρόνια συνύπαρξης επειδή οι ζωές μας χωρίστηκαν γιατί ερωτευτήκαμε άλλους στο μεταξύ. Ίσως μερικές φορές περισσότερο από το έμψυχο υλικό να μετράει το άψυχο, σε αυτή την περίπτωση οι ωραίες αναμνήσεις, το σκραμπλ που άφησες για πάντα στη μαμά του Άλκη για να ‘χει να παίζει (με άλλη). Όλο αυτό το, μοναδικό στο είδος του κάθε φορά, δέσιμο που βιώσαμε με τον κάποτε άνδρα της ζωής μας έχει τώρα μετουσιωθεί, χωρίς καμία επιπλέον εξωτερική βοήθεια, σε κάτι άλλο που πάντα θα υπάρχει. Κάτι που θα κουβαλάς μέσα σου είτε το θέλεις στην τελική είτε όχι. Είναι κάπως σαν όταν κάνεις ανακύκλωση: βάζεις στην άκρη ο, τι δεν χρησιμοποιείς πια κι αυτό με τη σειρά του επαναχρησιμοποιείται σε άλλη μορφή, πολλές φορές ακόμα πιο χρήσιμη από την αρχική.
ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΗΤΙΚΕΣ
Για να το πάμε ακόμα πιο πέρα, θυμήθηκα αυτό το υπαρξιακό debate με αφορμή μια διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής της διάσημης καθηγήτριας – ψυχαναλύτριας Τζούλια Κρίστεβα με θέμα το μητρικό πάθος. Για τους ψυχαναλυτές, το μωρό βγαίνει στον κόσμο όταν το ίδιο αισθανθεί πως έχει αυτονομία. Υπάρχει δηλαδή μια συγκεκριμένη θέληση στον ψυχισμό του που το εξωθεί να «ελευθερωθεί». Είμαι ελεύθερος σημαίνει έχω το κουράγιο να πάω πιο πέρα, να αφήσω αυτό που έζησα, να φύγω από εδώ, το τάδε σημείο (τον τάδε άνθρωπο), και να πάω κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο σημείο.
Οπότε το γεγονός ότι πριν από λίγο καιρό που έγινα 40 οι δύο Πρώην μου (και πάντα) Αγαπημένοι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης, για πρώτη φορά ύστερα από αρκετά χρόνια μιας τυποποιημένης, έστω, αλλά σημαντικής για μένα εθιμοτυπίας, λέω να το αποδώσω – λίγο αυθαίρετα – εκτός από τη χημεία και στην ψυχανάλυση. Θέλω να πιστεύω πως δεν εξαφανίστηκαν επειδή με ξέχασαν αλλά, πρώτον, ότι η αγάπη είναι πάντα εκεί άσχετα με το αν σηκώσεις ή όχι το ακουστικό και, δεύτερον, επειδή θεώρησαν πως έγινα επιτέλους μεγάλη γυναίκα, πως δεν έχω πλέον ανάγκη ούτε καν αυτό το ετήσιο τηλεφώνημα – κι έτσι με άφησαν πια ελεύθερη να πάω μόνη μου προς τα μπροστά. Είναι κι αυτό μια μορφή ενηλικίωσης
Σχέσεις
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.
Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.
Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.
“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”
-Kahlil Gibran-
Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.
Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.
“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”
Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.
Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.
Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.
Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!
“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”
Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ
Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.
Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.
Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.
Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.
Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.
Πηγές: share24.gr / Spirit Alive Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
Σχέσεις
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.
Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.
Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.
Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;
Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.
Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.
Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.
Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com
Σχέσεις
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.
Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.
Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.
Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.
Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.
Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.
Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!
Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.
Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».
Σας χαιρετώ,
Ένας ζωντανός άνθρωπος
Πηγή: have2read
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
https://matematika.ostrava.cz/forums/users/vimykuc/
14 December 2021 at 3:50 pm
450189 383510Hello! I could have sworn Ive been to this internet site before but right after browsing via some of the post I realized it is new to me. Nonetheless, Im certainly happy I discovered it and Ill be book-marking and checking back frequently! 746163
best vibrating massage balls
23 January 2022 at 4:16 am
very good post, i certainly enjoy this fabulous website, go on it
nova88
11 March 2022 at 10:39 am
878297 480841Some truly quality posts on this website , saved to favorites . 801514
pop over to this web-site
15 April 2022 at 10:20 pm
44482 995163I gotta bookmark this internet site it seems extremely helpful invaluable 737826
sbo
30 August 2022 at 4:53 am
489228 768074It is difficult to get knowledgeable folks on this topic, but the truth is be understood as what happens youre preaching about! Thanks 636155
federal hst 38 special
1 December 2022 at 12:47 am
579946 615099Hey! Great stuff, please maintain us posted when you post something like that! 243036