Σχέσεις
Άνδρες – γυναίκες: Πόσο ίσοι είμαστε;
Πιο ίσοι στο κρεβάτι από ό,τι στην κουζίνα; Μάλλον. Αν και οι περισσότερες γυναίκες δηλώνουν ότι «δικαιούνται» να ζητήσουν από τον σύντροφό τους ό,τι επιθυμούν στο κρεβάτι, ωστόσο δυσκολεύονται να διεκδικήσουν τη συμβολή του στις οικογενειακές υποχρεώσεις.
Οι γυναίκες αφιερώνουμε κατά μέσο όρο 4,5 ώρες την ημέρα στις δουλειές του σπιτιού, αλλά και στα όσα έχουν ανάγκη τα παιδιά μας, σε αντίθεση με τους άνδρες, που δεν ξοδεύουν περισσότερες από 2 ώρες -στην καλύτερη περίπτωση- στις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Και όπως έχουμε ίσως παρατηρήσει και από την προσωπική μας εμπειρία, οι άνδρες κατά κανόνα επιλέγουν να ασχολούνται με τα παιδιά -για παράδειγμα με το να τα πάνε σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα ή να παίξουν μαζί τους- ή με τις εξωτερικές δουλειές του σπιτιού, όπως είναι τα ψώνια στο σουπερμάρκετ. Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι σύγχρονοι και νέοι άνδρες όλο και περισσότερο ασχολούνται με τη φροντίδα των παιδιών πρωτίστως και του σπιτιού δευτερευόντως, η ισότητα στην οικογενειακή εστία είναι ακόμη ένα μακρινό όνειρο. Αυτό το άνισο «μοίρασμα» των δουλειών του σπιτιού κάνει τελικά για εμάς τις γυναίκες την κάθε ημέρα διπλή, όπως βέβαια και την κούραση που νιώθουμε, αλλά και το στρες που υφιστάμεθα. Πώς θα καταφέρουμε, λοιπόν, να πείσουμε τον σύντροφό μας να λειτουργεί συμπληρωματικά και συνεργατικά με εμάς για τη φροντίδα του σπιτιού και της οικογένειας και να σταματήσουμε να παριστάνουμε τη σούπερ γυναίκα, σύντροφο, εργαζόμενη και μητέρα;
Όταν η γυναίκα δεν δουλεύει, Ο άνδρας πρέπει να βοηθάει στο σπίτι;
Το γεγονός ότι η γυναίκα δεν εργάζεται δεν σημαίνει ότι η δουλειά της είναι το σπίτι και τα παιδιά και ότι ο σύντροφός της θα πρέπει να είναι αμέτοχος. Σίγουρα αν ο σύζυγος δουλεύει πολύ και η σύζυγος όχι, θα κάνει λιγότερα στο σπίτι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να παραμελεί τα οικογενειακά καθήκοντα. Κυρίως θα πρέπει να περνάει χρόνο με τα παιδιά του, που βέβαια είναι σημαντικότερο από το να σκουπίζει και να πλένει πιάτα. Άλλωστε, και οι δύο γονείς πρέπει να αναπτύσσουν τη σχέση με τα παιδιά τους. Είναι, δηλαδή, προτιμότερο ο μπαμπάς που δουλεύει όλη τη μέρα και έχει μία ώρα ελεύθερη το απόγευμα στο σπίτι του να την περάσει με τα παιδιά του παρά σκουπίζοντας. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι και η μαμά, που είναι όλη μέρα στο σπίτι, χρειάζεται βοήθεια, υποστήριξη και συμπαράσταση ώστε να έχει λίγο χρόνο για τα παιδιά της και για τον εαυτό της βέβαια.
Γυναίκες-υπερήρωες;
Οι γυναίκες συχνά νιώθουμε ενοχές επειδή λείπουμε πολλές ώρες από το σπίτι, εργαζόμαστε πολύ, δεν βλέπουμε αρκετά τα παιδιά μας, δεν περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Γιατί; Επειδή το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας -μερικές φορές μάλιστα το ίδιο έχουν και οι άνδρες- λέει ότι δεν δικαιούμαστε πραγματικά να δουλεύουμε και ότι ο πρώτος μας ρόλος θα πρέπει να είναι εκείνος της μητέρας-νοικοκυράς, τον οποίο και δεν πρέπει να αποποιούμαστε. Έτσι, θεωρούμε ότι οφείλουμε να δείχνουμε και να αποδεικνύουμε στον σύζυγο και τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τα προλαβαίνουμε όλα και να είμαστε πολύ δυναμικές, υιοθετώντας με προθυμία τον ρόλο του ήρωα-υπερήρωα της οικογενειακής καθημερινότητας. Γι’ αυτό και βιαζόμαστε να αναλάβουμε -συχνά μάλιστα το κάνουμε στην αρχή της σχέσης για να ευχαριστήσουμε τον σύντροφό μας και η κατάσταση με τον καιρό παγιώνεται- το μαγείρεμα, τα ψώνια, όλες τις δουλειές στο σπίτι, τα πάντα σχετικά με τα παιδιά, με το διάβασμά τους, τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες κ.λπ. Σε αυτήν την προσπάθεια, όμως, χάνουμε από τον εαυτό μας, την ηρεμία μας, την ξεκούρασή μας, αλλά και τη φροντίδα του εαυτού μας.
Ανδρικές και γυναικείες δουλειές;
Επειδή η ισότητα των δύο φύλων δεν φαίνεται να έχει εδραιωθεί στην κοινωνία μας, υπάρχουν πολλές δουλειές που θεωρούνται κυρίως γυναικείες, όπως το σιδέρωμα, η καθαριότητα του μπάνιου και της κουζίνας, το ξεσκόνισμα, το πλύσιμο των πιάτων. Μετά ακολουθούν αυτές που μας φαίνεται πιο αποδεκτό να κάνουν και οι άνδρες, όπως το να μαγειρέψουν, να πάνε τα παιδιά στον οδοντίατρο, να πάνε στο σχολείο για να πάρουν τους βαθμούς ή να τα συνοδέψουν σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα. Και, βέβαια, υπάρχουν και οι ακόμα πιο «ανδρικές» δουλειές, τις οποίες αναλαμβάνουν συνήθως οι άνδρες όταν αποφασίζουν να συμβάλλουν στα οικογενειακά βάρη, όπως είναι η οδήγηση, το να πάνε το αυτοκίνητο στο συνεργείο, να κάνουν τα ψώνια στο σουπερμάρκετ, να βγάλουν έξω τα σκουπίδια. Επιπλέον, όταν κάνουν τέτοιες δουλειές -εκτός σπιτιού κυρίως-, δεν είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν το μοντέλο (τις οδηγίες) της γυναίκας τους και στη συνέχεια να συγκριθούν ή και να κριθούν από εκείνη. Έτσι, φεύγοντας από το σπίτι αναλαμβάνουν ένα αποκλειστικά δικό τους κομμάτι. Γενικά, πάντως, οι άνδρες προτιμούν να επωμίζονται τις οικογενειακές ευθύνες που σχετίζονται με τα παιδιά (π.χ. να τα συνοδέψουν σε κάποια δραστηριότητα, να παίξουν μαζί τους, να τα βοηθήσουν στα μαθήματα του σχολείου) παρά με τις δουλειές του σπιτιού. Η αλήθεια είναι μάλιστα ότι οι σύγχρονοι μπαμπάδες -σε αντίθεση με εκείνους των προηγούμενων ετών- δηλώνουν και είναι ικανοί να φροντίζουν τα παιδιά τους ακριβώς όπως και οι μαμάδες τους.
Πείθουµε τον σύντροφό µας να βοηθήσει
Συνήθως όταν ζητάμε από τους συντρόφους μας να βοηθήσουν στο σπίτι εκείνοι τι κάνουν; Παριστάνουν ότι δεν ακούνε, υπόσχονται ότι θα το κάνουν την επομένη, λένε ότι δεν προλαβαίνουν ή προσπαθούν να μας καλοπιάσουν ή να αλλάξουν τη συζήτηση για να ξεχάσουμε τι τους ζητήσαμε. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι τρόποι για να τους πείσουμε να εμπλακούν πιο ενεργά με τις οικογενειακές υποχρεώσεις.
◗ Επιστρατεύουμε το χιούμορ: Η αλήθεια είναι ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι ένα συνηθισμένο και καθημερινό πρόβλημα και ένα έναυσμα για καβγά ανάμεσα σε πολλά ζευγάρια και οικογένειες. Ίσως όμως, αντί να απειλούμε, να τσακωνόμαστε ή να «απεργούμε» σε σχέση με αυτά που προσφέρουμε στον σύντροφό μας, θα ήταν καλύτερο να το γυρίζαμε λίγο στο αστείο και να χρησιμοποιούσαμε το χιούμορ μας αντί για τον θυμό μας, ώστε να τον πείσουμε να συμβάλλει στα όσα χρειάζεται να γίνονται στο σπίτι. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η αγάπη μεταξύ των δύο συντρόφων. Ο σύντροφος που αγαπάει τη σύντροφό του και θέλει να της συμπαρασταθεί και να την ξεκουράσει συνειδητοποιεί πόσο μεγάλη σημασία παίζει η συμβολή του στο σπίτι και στις υποχρεώσεις.
◗ Επιλέγουμε το σωστό timing: Σημαντικό είναι επίσης να ξέρουμε να διαλέγουμε την κατάλληλη στιγμή για να αναθέσουμε κάποια δουλειά στον σύντροφό μας, αλλά και για να καθίσουμε να κάνουμε τον απολογισμό των οικογενειακών υποχρεώσεων και το πώς αυτές θα μοιραστούν. Το καλύτερο είναι αυτές οι συζητήσεις να μη γίνονται όταν είμαστε και οι δύο εκνευρισμένοι ή/και κουρασμένοι. Σκόπιμο είναι να ζητάμε κάτι μέσω της συζήτησης και σε ένα πλαίσιο ηρεμίας και όχι την ώρα της κρίσης. Μια καλή ιδέα είναι να κάνουμε οικογενειακό συμβούλιο μία φορά την εβδομάδα και να συζητάμε με τον σύντροφό μας για τις ανάγκες τις δικές μας και της οικογένειάς μας. Άλλωστε και οι γυναίκες δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε τις δυνατότητές μας και χρειάζεται να ζητάμε έγκαιρα βοήθεια. Η οργάνωση και το πρόγραμμα βοηθούν να έχουν οι δύο σύντροφοι ξεκαθαρισμένους τους ρόλους και τις υποχρεώσεις τους, να κουράζονται λιγότερο και να ολοκληρώνονται ευκολότερα οι οικογενειακές υποχρεώσεις.
◗ «Εκπαιδεύουμε» τον σύντροφό μας: Αν ο σύντροφός μας δεν ολοκληρώνει τα όσα έχει αναλάβει, τα αμελεί ή τα φορτώνει και πάλι σε εμάς, δεν πρέπει να θυμώνουμε ή να τον τιμωρούμε. Χρειάζεται να του εξηγούμε με ηρεμία, σταθερότητα και να τον επιβραβεύουμε (π.χ. επαινώντας τον) ή να τον τιμωρούμε (π.χ. μη αναλαμβάνοντας τη δουλειά που παραμέλησε και αφήνοντας την εκκρεμότητα για να την ολοκληρώσει). Στο πλαίσιο των σχέσεων «εκπαιδεύουμε» τον σύντροφό μας, ακριβώς όπως μαθαίνουμε κάτι καινούργιο σε ένα παιδί. Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε συνήθως οι γυναίκες είναι ότι τιμωρούμε τον σύντροφό μας με κάποιον άλλον τρόπο, για παράδειγμα όταν δεν κατεβάζει τα σκουπίδια (που είναι η δουλειά που έχει αναλάβει), τον «τιμωρούμε» μη μαγειρεύοντάς του. Αυτό είναι λάθος. Θα πρέπει να αγνοήσουμε τα σκουπίδια, μέχρι να μαζευτούν πάρα πολλά και να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να αδιαφορεί για αυτά.
◗ Αποφεύγουμε την αρνητική κριτική: Δεν πρέπει να κρίνουμε και να κατακρίνουμε το πώς φέρει σε πέρας τις δουλειές που έχει αναλάβει ο σύντροφός μας. Το να του ζητάμε να κάνει κάτι και μετά να τον κρίνουμε αρνητικά δεν έχει καμία αξία. Αν τον εμπιστευτούμε να κάνει κάποια δουλειά στο σπίτι ή σε σχέση με τα παιδιά, θα πρέπει να δεχτούμε ότι θα την κάνει με τον τρόπο του και ότι δεν μπορούμε να επέμβουμε σε αυτόν. Αντίθετα, θα πρέπει να επαινούμε τις προόδους και την προσπάθεια του συντρόφου μας.
ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγος υγείας, με εκπαίδευση στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία και τη Συμβουλευτική, διευθύντρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.
Σχέσεις
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.
Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.
Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.
“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”
-Kahlil Gibran-
Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.
Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.
“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”
Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.
Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.
Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.
Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!
“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”
Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ
Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.
Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.
Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.
Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.
Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.
Πηγές: share24.gr / Spirit Alive Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
Σχέσεις
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.
Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.
Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.
Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;
Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.
Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.
Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.
Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com
Σχέσεις
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.
Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.
Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.
Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.
Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.
Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.
Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!
Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.
Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».
Σας χαιρετώ,
Ένας ζωντανός άνθρωπος
Πηγή: have2read
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
buy browning guns
13 June 2022 at 2:53 pm
389456 214569A truly exciting examine, I may possibly not concur entirely, but you do make some actually legitimate points. 541189