Σχέσεις
Η ιστορία της Στέλλας: Δυο φορές, ένα τέλος που δεν επέλεξα!
Είμαι η Στέλλα και είμαι 38 ετών και θέλω να σας πω την ιστορία μου. Μια ιστορία που ξεκίνησε όταν στα 20 μου γνώρισα τον Γιώργο, με τον οποίο λίγους μήνες αργότερα έμεινα έγκυος. Όταν του το είπα ήμουν αποφασισμένη να κάνω έκτρωση διότι δεν ήθελα να μείνει κάποιος μαζί μου για το παιδί αλλά εκείνος με έπεισε πως με αγαπάει και πως ήθελε να κάνουμε οικογένεια. Γυρίζοντας το ίδιο βράδυ στο πατρικό μου και ενώ είχαμε πεί να κρατήσουμε το παιδί και να παντρευτούμε, πήρε η μητέρα του τηλέφωνο τη δική μου και έγινε χαμός. Μας έβριζε και μας καταριόταν ότι τυλίξαμε τον γιό της, ότι το κάναμε επίτηδες, ότι αν δεν ρίξουμε το παιδί θα μας πάει στην Αστυνομία και τι δεν είπε. Σκασμένη εγώ, παίρνω τον γυναικολόγο και κανονίζουμε να κάνουμε την έκτρωση χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν.
Την επόμενη μέρα βρήκα τον Γιώργο έξω από το σπίτι με λουλούδια, μου ζήτησε συγγνώμη για το περιστατικό με τη μητέρα του λέγοντας πως δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Μην σας τα πολυλογώ, ο γάμος κανονίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες και εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι μαύρη. Πρώτον διότι έκανε παζάρια στον ανθοπώλη για την ανθοδέσμη και γίναμε ρεζίλι και δεύτερον επειδή το ίδιο βράδυ στο μαγαζί που κάναμε τη δεξίωση του γάμου με διαολόστειλε επειδή τον ενοχλούσε η καρέκλα μου. Ο πατέρας μου μοίραζε χιλιάρικα για να καλύψει τις γυφτιές του άντρα μου και ο άντρας μου με έβριζε. Θυμάμαι εκείνα τα Χριστούγεννα 7 μηνών έγκυος, να κουβαλάω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο επειδή ο άντρας μου τσαντίστηκε που έδωσα «τόσα λεφτά» και με παράτησε σύξυλη στο μαγαζί. Κλεισμένη στο παλτό μου, με την κοιλιά εκεί, περπατούσα σιγά σιγά κλαίγοντας και κουβαλώντας το κουτί μέσα στην παγωνιά ενώ ο κόσμος γύρω μου γιόρταζε. Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει πιο μόνη στη ζωή μου. Φυσικά σε όλους παρίστανε το καλό παιδί και τον σωστό οικογενειάρχη που με αγαπούσε…αλίμονο!
Παράτησα τις σπουδές μου, τη δουλειά μου, τα πάντα για να είμαι όσο το δυνατόν πιο αφοσιωμένη στην οικογένειά μου. Έκανα τον γιό μου, τον οποίο φρόντιζα μέρα νύχτα ενώ οι δικοί του χωρίς ποτέ να έχουν δώσει ούτε μισό ευρώ, μπαινόβγαιναν στο σπίτι μας έχοντας άποψη για τα πάντα από το τι κρεβατοκάμαρα θα αγοράσουμε μέχρι σε ποιο σχολείο θα πάει το παιδί.
7 άδεια χρόνια μετά, χωρίς σχεδόν καμία επικοινωνία καμία έξοδο και σεξ για την υποχρέωση, έρχεται ένα βράδυ και μου λέει ότι το επόμενο Σαββατοκύριακο θα έφευγε να κάνει κάτι δουλειές στο εξοχικό μας. Λίγες ώρες αφού έφυγε τον πήρα στο εξοχικό μας αλλά δεν απαντούσε οπότε τον πήρα στο κινητό. Μου είπε πως πέρασε πρώτα από το πατρικό των γονιών του και πως με την κουβέντα ξεχάστηκε και ήταν ακόμη εκεί. Δεν ξέρω γιατί, πείτε το ένστικτο, μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, πήρα στους γονείς του. Φυσικά οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα κι αυτός ήταν τόσο ηλίθιος που δεν μπήκε καν στον κόπο να τους ειδοποιήσει. Ίσως να μην ήταν τόσο χαζός και απλά να ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μάθω πως είχε άλλη. Συγκεκριμένα την υπάλληλο του μαγαζιού του, έτσι έμαθα…
Την επόμενη μέρα πήγα το παιδί στο σχολείο και μετά γύρισα σπίτι. Κάτι δεν μου άρεσε στο δωμάτιο, μου φάνηκε διαφορετικό από ότι το είχα αφήσει πρίν μία ώρα, από τα συρτάρια κρέμονταν ρούχα και κάλτσες. Είχε έρθει όσο έλειπα και είχε πάρει όσα πράγματα πρόλαβε. Τον πήρα στο κινητό δεν απαντούσε. Μία βδομάδα δεν είχα νέα του ώσπου χρειάστηκα χρήματα. Δυστυχώς ανακάλυψα ότι μαζί με τα ρούχα του είχε πάρει και τα βιβλιάρια, το δικό μας και του παιδιού και ήταν ήδη πολύ αργά να παγώσω τους λογαριασμούς. Είχε προλάβει να τα σηκώσει όλα!
Μετά από δικαστήρια επί δικαστηρίων για τη διατροφή, την επικοινωνία με το παιδί και όλα αυτά τα όμορφα, μέχρι και σήμερα δεν μου μιλάει επειδή του επιδικάστηκε να δίνει 200 ψωροευρώ διατροφή τα οποία παρόλο που έχει την οικονομική δυνατότητα, δίνει όποτε το θυμάται. Στην αρχή το παιδί δεν ερχόταν ούτε κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο να το πάρει, τώρα που έρχεται δεν τον θέλει το παιδί γιατί ακόμη και σήμερα προσπαθούν να το στρέψουν εναντίον μου. Η ιστορία φυσικά δεν σταματάει εδώ…
Ένα χρόνο μετά το διαζύγιό μου γνώρισα τον Μάρκο και μαζί του, γνώρισα τι θα πεί αγάπη, αφοσίωση και ευτυχία. Ταξίδια, διακοπές, εκδρομές, βόλτες, γιορτές, παντού μαζί.Αγαπούσε και εμένα και το παιδί μου όπως δεν μας αγάπησε ο άντρας μου.Αλλά η ιστορία έμελλε να επαναληφθεί.
Με τον Μάρκο ήμασταν μαζί δυο χρόνια όταν οι γονείς του έμαθαν ότι είμαι χωρισμένη με παιδί και έγινε της τρελλής. Απειλές, βρισιές, με έπαιρνε τηλέφωνο ο αδερφός του μέσα στη νύχτα και μου ζητούσε να τον αφήσω για να κάνει λέει δικά του παιδιά λες και εμένα με είχαν πάρει τα χρόνια. Φυσικά ο Μάρκος δεν τους άκουσε και συνέχισε να είναι μαζί μου. Η σχέση μας όμως δεν ήταν πια η ίδια. Μείναμε μαζί άλλον έναν χρόνο και ύστερα το διαλύσαμε ή καλύτερα…μας το διέλυσαν. Η πίεση στο σπίτι του ήταν μεγάλη δεν άντεχε άλλο τις φασαρίες και τους καυγάδες σε καθημερινή βάση και τον καταλαβαίνω.Η πιθανότητα να συζήσουμε δεν υπήρχε διότι έμενε μακριά από την Αθήνα και θα έπρεπε κάποιος από τους δύο να αφήσει τη δουλειά του (είχα βρεί δουλειά στο μεταξύ) και μπορεί να μην μας χώριζαν οι γονείς του αλλά να μας χώριζε η δυσκολία για επιβίωση. Το μόνο που ήταν υπέρ μας ήταν αυτό που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον.
6 μήνες μετά το χωρισμό τα ξαναβρήκαμε κρυφά. Συνεχίζαμε μαζί, χωρίς οι γονείς του να το ξέρουν.Φυσικά βρήκαν μηνύματα στο κινητό του και το έμαθαν. Πάλι χαμός, πάλι καυγάδες, πάλι «καρδιακά»επεισόδια. Δεν ξέρω τι είχα κάνει σε αυτούς τους ανθρώπους που ούτε γνώριζα ούτε με γνώριζαν. Δεν ξέρω γιατί έκαναν σαν τρελλοί λες και είχα κανένα κόκκινο φωτάκι έξω από την πόρτα μου.Εκείνη τη φορά όμως, απομακρύνθηκα εγώ. Τον αγαπούσα αλλά έπρεπε να προστατέψω το παιδί μου.
Δύο χρόνια μετά από εκείνο το τελευταίο μας βράδυ, ο Μάρκος παντρεύτηκε.Όλο αυτό το διάστημα κρατήσαμε μια τυπική επικοινωνία σε γιορτές και γενέθλια, ένα «γειά σου τι κάνεις» και μετά σιωπή, τίποτα. Το βράδυ που παντρευόταν, με πήρε τηλέφωνο μεθυσμένος και έκλαιγε. Μου έλεγε πόσο με αγαπούσε, πόσο άδικο ήταν να καθορίζουν άλλοι τη ζωή μας, ότι ήθελε να πεθάνει και εγώ του έλεγα να μην κάνει στη γυναίκα του όσα έκανε σε μένα ο πρώην άντρας μου. Μία εβδομάδα ήμουν ράκος. Δεν έμαθα ξανά νέα του, τώρα τελευταία μου είπαν πως χώρισε με τη γυναίκα του. Γιατί η ζωή κάνει κύκλους και πολλές φορές φέρνει στον γονιό, ακριβώς αυτό που απορρίπτει στους άλλους…!
Τον Μάρκο δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ και το «στίγμα» της χωρισμένης. Διότι υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που δυστυχώς φροντίζουν να μου το θυμίζουν κάθε φορά που πάω να κάνω κάτι στη ζωή μου αλλά δεν μου «επιτρέπεται». Φυσικά υπάρχουν και άνθρωποι που με αγκαλιάζουν και με στηρίζουν αλλά συνήθως είναι είτε χωρισμένοι οι ίδιοι είτε έχουν κάποιο χωρισμένο στην οικογένειά τους και λόγω των συνθηκών, έχουν «αναγκαστεί» να κατεβάσουν τους τόνους. Ο Μάρκος ήταν ο μόνος που δεν έδωσε σημασία σε όλα αυτά και ,αν διαβάζει τη σελίδα σας, με αυτό το γράμμα θέλω να τον ευχαριστήσω για όλη του την αγάπη και την αποδοχή απέναντι σε εμένα και στο παιδί μου το οποίο προστάτεψα με νύχια και με δόντια από όλη αυτή την ιστορία. Κι έτσι σήμερα αισθάνομαι τυχερή που τουλάχιστον έχω τον γιό μου και που στην ψυχή του δεν υπάρχουν τραύματα ή κατάλοιπα, παρά μόνο η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον. Με τον άντρα που με ένοιαζε πραγματικά να «στεριώσω» στη ζωή μου, ήταν ο γιός μου…και τα κατάφερα!
Σχέσεις
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Όταν σκεφτόμαστε συνεχώς πράγματα από το παρελθόν μας, είτε αναπολώντας τα, είτε αναθεωρώντας τα, εγκλωβιζόμαστε σε μία παγίδα που μας κρατάει πίσω. Δεν δίνουμε αξία στο παρόν μας και έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε τις εμπειρίες που βιώνουμε καθημερινά.
Η ζωή δεν είναι ένα ημερολόγιο γεγονότων που χρειάζεται ξεφύλλισμα από έναν παθητικό αναγνώστη, αλλά μία αρένα δραστηριοτήτων που πάντα έχει κάτι να μας τραβήξει το ενδιαφέρον. Το βέλος της ζωής δεν δείχνει ποτέ προς τα πίσω, δείχνει πάντα μπροστά.Έτσι, είναι ανώφελο κάποιος να κολλάει τη σκέψη του στο παρελθόν ή στο μέλλον σα να μην υπάρχει το “εδώ” και το “τώρα”.
Φυσικά, οι αναμνήσεις είναι εγγενές μέρος της ζωής και συχνά αναπόφευκτες. Είναι ένας τρόπος να μένουμε κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε και σε όσα είμαστε παθιασμένοι. Είναι το συστατικό της προσωπικής μας ταυτότητας και του χαρακτήρα μας. Είναι οι ρίζες βαθιά μέσα στον πυρήνα του εαυτού μας.
“Τό χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και τo αύριο, τo όνειρο του σήμερα”
-Kahlil Gibran-
Οι μνήμες είναι συχνά κάτι το απατηλό μιας και είναι φτιατσιδωμένες από τα γεγονότα του παρόντος και έτσι πέφτουν στη φάκα του νου. Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις γνήσιες αναμνήσεις μοιάζει με τον τρόπο που ξεχωρίζουν τα φο-μπιζού από τα πραγματικά κοσμήματα, τα φο-μπιζού μοιάζουν αληθινά επειδή αστράφτουν πιο έντονα.
Η μνήμη μοιάζει με ένα όχι τόσο έξυπνο σκύλο που όταν του πετάξεις ένα ραβδί θα σου φέρει ένα διαφορετικό που βρίσκεται πιο δίπλα.
“Να ζείτε την κάθε μέρα της ζωής σας”
Η ζωή θα ήταν αδύνατη αν θυμόμασταν όλα όσα μας έχουν συμβεί
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν σε μία συνέντευξή του στο παρελθόν είχε ερωτηθεί τι κάνει όταν του έρχεται μία νέα ιδέα. Αν για παράδειγμα την καταγράφει σε ένα χαρτί ή σε κάποιο συγκεκριμένο σημειωματάριο. Απάντησε αποφασιστικά πως «Όταν έχω μια νέα καταπληκτική ιδέα, δεν τη ξεχνώ εύκολα». Και αυτή είναι η αλήθεια. Όταν κάτι μας συγκινεί σχεδόν αδύνατο να το ξεχάσουμε.
Έτσι, θυμόμαστε όσα είναι πραγματικά σημαντικά για μας και μας συναρπάζουν, γιατί ενεργοποιούνται οι περιοχές και οι νευρωνικές συνδέσεις του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη διατήρηση αυτής της μνήμης.
Το πρόβλημα ανακύπτει όταν ο εγκέφαλος διατηρεί έντονα αναμνήσεις που θα πρέπει να ξεχάσουμε, γιατί δεν μας κάνουν καλό. Και ακριβώς αυτή η σήμανση συγκεκριμένων αναμνήσεων που επιθυμούμε να σβήσουμε είναι ο μηχανισμός που τις κρατά ζωντανές στο μυαλό μας.
Όπως πρεσβεύει και η μέθοδος της αντίστροφης ψυχολογίας, η διαδικασία της λήθης ξεκινά όταν αντίστοιχες καινούργιες μνήμες αντικαθιστούν τις παλιές μη επιθυμητές. Έτσι στο τέλος, όταν το μυαλό ανακτά μνήμες του παρελθόντος, έχει κάτι πιο φρέσκο να φέρει μπροστά μας!
“Πρέπει να ζουμε στο παρόν, να αναβαθμίζουμε τον εαυτό μας σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά μας, να κερδίζουμε την αιωνιότητα κάθε στιγμή. Μόνο οι ανόητοι κάθονται στο νησί που κρύβει το θησαυρό κοιτώντας από μακριά άλλες παραλίες. Όπως δεν υπάρχουν άλλα νησιά για μας, έτσι υπάρχει μόνο μία ζωή που καλούμαστε να ζήσουμε.”
Η ανάμνηση μοιάζει με άρωμα που κρατά για πολύ
Οι απολαύσεις είναι λουλούδια που ανθίζουν όταν ζούμε τη ζωή μας, την παίρνουμε στα χέρια μας και τη γευόμαστε. Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι εκείνες που συνέβησαν τις στιγμές που έπρεπε και που δεν ξεχείλωσαν πέρα από τα όριά τους μη αφήνοντας να γευτούμε καινούργιες στιγμές.
Δεν θυμόμαστε γεγονότα στην ολότητά τους παρά μόνο συγκεκριμένες στιγμές, γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχουμε βιώματα και εμπειρίες ξανά και ξανά. Ο πλούτος της ζωής βρίσκεται στις αναμνήσεις που συνεχίζουμε να κάνουμε και επιλέγουμε να κρατάμε. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τολμήσουμε νέες εμπειρίες, ειδικά αν είμαστε κολλημένοι και περιχαρακωμένοι στη ζώνη άνεσης μας. Ωστόσο, αν θέλουμε να έχουμε ευχάριστες αναμνήσεις θα πρέπει να ζούμε μία έντονη ζωή.
Μολονότι, έχουμε ένα απτό και ικανό φυσικό σώμα και με τις αισθήσεις μας μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το εξωτερικό κόσμο και να τον καθορίσουμε όπως θέλουμε, εγκλωβιζόμαστε σε όσα μας λέει το μυαλό μας και η εσωτερική μας φωνή. Παρ’ όλο αυτό, θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Είτε Θα περάσουμε τη ζωή μας αναμασώντας όσα μας συνέβησαν στο παρελθόν και ενθυμούμενοι τις άσχημες εμπειρίες που είχαμε, είτε θα πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας, θα ζήσουμε νέες εμπειρίες και φυσικά θα ελέγξουμε τα συναισθήματά μας. Μόνο αν τολμήσουμε κάτι τέτοιο, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την ύπαρξή μας.
Το κλειδί για να βιώνουμε περισσότερο είναι να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν λιγότερο και να περιορίζουμε τις προσδοκίες που περιμένουμε να υλοποιηθούν στο μέλλον. Να αποδεχτούμε αυτά που έχουμε στο εδώ και στο τώρα και τίποτα περισσότερο. Να ζούμε τις στιγμές μας εμποδίζοντας τους εαυτούς μας να αποπροσανατολιστούν από τις παγίδες που βάζει το μυαλό.
Εν τέλει, ο προορισμός μας είναι να ζήσουμε, όμως καταλήγουμε να ζούμε ελάχιστα. Είναι η ώρα να αντιστρέψουμε αυτόν τον κανόνα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται σε άλλο τόπο και χρόνο, αλλά στο παρόν στο εδώ και στο τώρα. θυμάστε πάντα.
Πηγές: share24.gr / Spirit Alive Εικόνα: Johnny Palacios Hidalgo paint
Σχέσεις
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Έμαθες να έλκεσαι από τα δύσκολα. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που σε πλήγωναν εύκολα, που δεν δίσταζαν να σου πουν όχι, που δεν σε φρόντιζαν όσο θα ήθελες. Έμαθες να έλκεσαι από ανθρώπους που ενώ γνώριζες ότι δεν είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένη, παρέμενες και το ονόμαζες σχέση.
Παλιά έλεγες ότι αξίζεις περισσότερα, σταδιακά όμως σταμάτησες να το λες. Τον ξέχασες τον εαυτό σου. Δικαιολογούσες όλες τις συμπεριφορές των άλλων. Έμαθες να εφευρίσκεις δικαιολογίες για όλες τις συμπεριφορές, για όλα τα λόγια, για αυτά που σε πλήγωναν. Έμαθες να λες ότι γίνεσαι πιο δυνατός, πιο δυνατή έτσι.
Έμαθες να προσπαθείς να σώσεις, ακόμα και αυτά που δεν σώζονται. Προσπαθούσες για χρόνια να πείσεις τον εαυτό σου ότι έτσι είναι οι σχέσεις. Δύσκολες, πρέπει πάντα να καταλαβαίνεις τον άλλον, απαιτούν μόνιμα συμβιβασμούς και μόνιμα έπρεπε να προσφέρεις εσύ.
Να σου πω όμως κάτι; Δεν είναι έτσι οι σχέσεις. Έμαθες να αγαπάς όσους πληγώνουν την αγάπη, όσους πλήγωναν εσένα. Ονόμαζες το λίγο πολύ και πάντα δικαιολογούσες. Πάντα έλεγες ότι καταλαβαίνεις τους άλλους και ότι στην αγάπη πρέπει πάντα να ακούμε. Να σου πω όμως κάτι;
Δεν είναι αυτό αγάπη. Στην αγάπη προσφέρουν και οι δύο, νιώθουν και οι δύο, ακούνε και οι δύο, φροντίζουν και θαυμάζουν και οι δύο, ρωτάνε και οι δύο, ενδιαφέρονται και οι δύο, είναι παρόντες και οι δύο, επιδιώκουν και οι δύο, προσφέρουν και οι δύο, θέλουν τη σχέση έμπρακτα και οι δύο.
Δεν πληγώνουν. Δεν μειώνουν. Δεν παραμελούν. Δεν αγνοούν. Δείχνουν, με λίγα ή με πολλά, δεν έχει σημασία. Σέβονται. Και είναι τόσο όμορφο να σε σέβονται, να σε θαυμάζουν, να σου λένε πόσο όμορφος είσαι ή πόσο όμορφο είναι αυτό που έφτιαξες.
Σταμάτησε να δικαιολογείς και να αρκείσαι στα λίγα. Φρόντισε τον εαυτό σου και αγάπησέ τον μέσα από τις επιλογές σου. Μην περιμένεις μία γιορτή για να σου δείξει ο άλλος αν σε αγαπάει. Αγάπη σημαίνει να σου δείχνω καθημερινά ότι αξίζω εγώ να είμαι δίπλα σου.
Ελένη Σολταρίδου – enallaktikidrasi.com
Σχέσεις
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
Ναι κλαίω. Κλαίω γιατί δεν είναι «ντροπή», επειδή δεν «εκτίθεμαι» όταν το κάνω όπως εσύ υποστηρίζεις. Κλαίω γιατί τα χω καλά με τον εαυτό μου κι έχω μάθει να μην τον καταπιέζω μόνο και μόνο για να μπορώ να εντάσσομαι στην κάθε κοινωνική νόρμα που θέλει τους «δυνατούς» αναίσθητους.
Κλαίω γιατί δεν είμαι αναίσθητος και επιλέγω να μην μηδενίζω τον ανθρώπινο συναισθηματισμό και την πηγαία δύναμη ξεσπάσματος που έχω μέσα μου και που όσο κι αν εσένα σου φαίνεται περίεργο, θέλει πολλά κουράγια να καταφέρεις να βγάλεις προς τα έξω.
Γιατί όταν αυτή η δύναμη απελευθερώνεται μένει εκεί για να σε ξυπνήσει, να σε κινητοποιήσει και να κατευθύνει την συνείδησή σου εκεί που έχεις ξεχάσει πώς να πάς.
Εκεί που είσαι άνθρωπος και εκφράζεσαι με ειλικρίνεια και θάρρος, όχι απέναντι στους άλλους αλλά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκεί που κοιτάς κατάματα την ψυχή σου και της ζητάς παραπονεμένα το λόγο που σ’ αφήνει να ζεις όπως σου λένε οι άλλοι. Εκεί που ο πόνος, η συγκίνηση, η αγανάκτηση , η χαρά είναι και πάλι μέρος του εαυτού σου κι όχι απαγορευμένες, ξεχασμένες καταστάσεις του είναι σου.
Και ναι έφτασα εκεί. Και ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου, μάλλον, ήταν δύσκολο να τον βρω γιατί συνεχώς τον έχανα ψάχνοντάς τον πίσω από καλώς δημιουργημένα, κοινωνικώς αποδεκτά προσωπεία.
Κι όταν τον βρήκα επιτέλους φοβήθηκα, κι άρχισα να τρέχω με πανικό για να μην συνειδητοποιήσω άλλα. Και μακριά από αυτόν έτρεχα κι από όλους τους άλλους, που μου έδιναν ρηχά διδάγματα επιβίωσης και επέμεναν πως είμαι αδύναμος και πως πρέπει να «σκληρύνω» και να κρύψω τον εαυτό μου για να επιβιώσω.
Στο τέλος όμως σταμάτησα. Γιατί ήταν μάταιο και γιατί κουράστηκα. Σταμάτησα αποφασιστικά, γύρισα προς τα πίσω, είδα τον εαυτό μου, του χαμογέλασα, τον πήρα αγκαλιά και μαζί πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Και μαζί ήμασταν πιο δυνατοί απέναντι στους άλλους. Και δυσκολευτήκαμε και συναντήσαμε εμπόδια αλλά δεν είχε πλέον σημασία γιατί είμαι πλέον ζωντανός! Κι όταν αισθάνομαι το κάνω με όλη την έννοια της λέξης!
Κι αν θέλω να κλάψω θα το κάνω, ακόμη κι αν είναι με μια μικρή λεπτομέρεια που με συγκίνησε και βελτίωσε ολιγόλεπτα την βαρετή καθημερινότητα που έχετε δημιουργήσει, και που ευτυχώς πλέον βιώνω ως απλός παρατηρητής. Και ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα και θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι.
Θα κλάψω γιατί είμαι ζωντανός και αν ο λόγος δεν σας αρκεί και θέλετε κάτι πιο «λογικό», θα κλάψω για σας και τον χαμένο σας συναισθηματισμό. Όχι για να σας θρηνήσω αλλά για να σας κάνω να θυμηθείτε τι θα πει «είμαι ζωντανός».
Σας χαιρετώ,
Ένας ζωντανός άνθρωπος
Πηγή: have2read
Η διαφοροποίηση της μουσικής – η απόλυτη συνταγή επιτυχίας;
Όσο αφήνεις το παρελθόν να σε στοιχειώνει, τόσο λιγότερο θα απολαμβάνεις τη ζωή σου
Τάσος Λειβαδίτης: «Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη»
Δε κλαίω γιατί είμαι αδύναμος! Κλαίω γιατί είμαι ζωντανός!
wow slot
24 January 2022 at 9:27 am
577713 349188Real wonderful data can be identified on web blog . 320525
Paulina
13 June 2022 at 12:51 am
I was curious if you ever thought of changing the structure of your blog?
Its very well written; I love what youve got to say.
But maybe you could a little more in the way of content so
people could connect with it better. Youve got an awful
lot of text for only having 1 or 2 pictures. Maybe you could space
it out better?
maxbet
15 August 2022 at 6:31 am
888526 638228Cheers for this exceptional. I was wondering in case you were thining of writing comparable posts to this 1. .Maintain up the wonderful articles! 322124
sbobet
19 August 2022 at 1:45 am
274845 276013Undoubtedly,Chilly spot! We stumbled on the cover and Im your own representative. limewire limewire 962385
sbobet
6 September 2022 at 8:54 pm
331365 211981Hi there! I could have sworn Ive been to this web site before but right after reading by means of some of the post I realized its new to me. Anyhow, Im certainly glad I discovered it and Ill be book-marking and checking back often! 970521
best merchant services agent program
26 March 2023 at 3:36 pm
A further issue is really that video gaming became one of the all-time most significant forms of fun for people of any age. Kids play video games, and adults do, too. The particular XBox 360 is one of the favorite games systems for many who love to have a huge variety of video games available to them, in addition to who like to experiment with live with other people all over the world. Thanks for sharing your thinking.