feautured
Η μέρα που αποφάσισα να πεθάνω.
Της Τίνας Παπαβασιλείου.
Περπατούσα πολλή ώρα και δεν πρόσεχα τίποτα απολύτως γύρω μου. Έπρεπε, όμως, να περπατήσω. Υποτίθεται ότι θα μου έφτιαχνε τη διάθεση, αλλά πρέπει να είχα διανύσει χιλιόμετρα, μέρες τώρα, χωρίς να αλλάζει το παραμικρό. Έπρεπε να θυμηθώ τα πράγματα που κάποτε μου προκαλούσαν ευχαρίστηση, αλλά η ίδια η λέξη φάνταζε πλέον ξένη. Είχαν άραγε υπάρξει πράγματα που μου προκαλούσαν ευχαρίστηση πέραν όσων είχα χάσει;
Η επαφή, λένε, με τη φύση σου κάνει καλό. Ο δροσερός αέρας, το πράσινο, η θάλασσα. Λοιπόν, για μένα, όλα αυτά, είτε βρίσκονταν εκεί, είτε όχι, δεν το ήξερα. Είτε ήταν πράσινα, είτε γαλάζια, δεν έβλεπα τη διαφορά, λες και τα είχε καλύψει όλα ένα γκρι φίλτρο. Όλα. Τα κοιτούσα και δεν τα έβλεπα, τα περπατούσα και δεν τα αισθανόμουν, τα εισέπρατταν τα αυτιά μου και το μυαλό ήταν αλλού.
Κάθε πρωί, ξυπνούσα και το στήθος μου έκαιγε. Τα πόδια μου δεν έφταναν στον προορισμό τους αν δεν κατέβαλλα υπεράνθρωπες προσπάθειες πρώτα. Η καρδιά μου ήθελε να πεταχτεί έξω από το σώμα, λες και της το χρωστούσα να την αφήσω να πετάξει μακρυά. Αυτό όταν ξεχνιόμουν, γιατί τις περισσότερες φορές θυμόμουν καλά πως δεν υπήρχε πλέον τίποτα στη θέση της καρδιάς μου. Όλα τα τραγούδια μου προκαλούσαν έναν πόνο σχεδόν σωματικό, μια ταύτιση μεταφυσική, τραυματική, επικίνδυνη. Κι όλοι εκείνοι οι στίχοι που μιλούσαν για ταλαίπωρα μυαλά, για νεκρά αισθήματα, για κομματιασμένες καρδιές, ξαφνικά, καταλάβαινα ότι δεν ήταν μεταφορικοί, αλλά απόλυτα αληθινοί.
Με μια μικρή διαφορά. Για μένα η καρδιά δεν είχε, πλέον, και τόση σημασία. Την φανταζόμουν κατακρεουργημένη και κρυμμένη στο στήθος μου, μια κατακόκκινη τρόμπα που συσπόταν ασθενικά, υπολειτουργώντας για να στείλει αίμα στον ιθύνοντα νου. Γιατί το μυαλό μου ήταν που έφταιγε για όλα. Το σημαντικά σκευρωμένο μυαλό μου, το αηδιαστικό αυτό όργανο που έστεκε παραλυμένο, με όλα εκείνα τα καμπύλα αυλάκια του, παγωμένα και ανήμπορα να δεχθούν επαρκή τροφοδότηση από την καρδιά.
Ντρεπόμουν εκείνες τις λίστες με τις σκέψεις και τα συναισθήματα που με έβαζε να καταγράφω ο ψυχοθεραπευτής. Ντρεπόμουν τον ίδιο, ντρεπόμουν εμένα, ντρεπόμουν όποιον θα τύχαινε να τα διαβάσει. Ντρεπόμουν για τις μαύρες σκέψεις που είχαν στεριώσει στο μυαλό μου, ντρεπόμουν που μπορούσα και έπλεκα σενάρια εκδίκησης ή ανάκαμψης ή φυγής και ντρεπόμουν που δεν είχα τα κότσια να τα υλοποιήσω. Ντρεπόμουν που ήθελα να πεθάνω, να σταματήσουν όλα απότομα και αναγκαστικά. Ντρεπόμουν που δεν με ένοιαζε τί θα αφήσω πίσω από υποχρεώσεις και χαρές, από αγαπημένους που θα παρέλυαν όταν θα έβρισκαν μπροστά τους το άψυχο κουφάρι μου. Ντρεπόμουν που είχα ξεστομίσει κάποτε ελαφρά τη καρδία μια αποδοκιμασία για κάποιους γνωστούς αυτόχειρες, αλλά ντρεπόμουν, επίσης, που πλέον τους καταλάβαινα. Που είχα πλήρη αντίληψη της πράξης τους και των λόγων που οδηγήθηκαν εκεί. Κι ήξερα πως δεν έψαχναν καμιά ανακούφιση. Στον θάνατο δεν μπορείς ούτε ανακούφιση να νιώσεις. Μπορείς, όμως, αν αποζητάς ένα τέλος, να είσαι σίγουρος ότι εκεί θα το βρεις.
Κι ύστερα; Ύστερα, τέλος σε όλα. Τέλος στις αγαπημένες βόλτες με οικογένεια και φίλους. Αλλά τέλος και στις παρεξηγήσεις και τους τσακωμούς. Τέλος στα παγωτά και τη θάλασσα το καλοκαίρι και τις ζεστές, αχνιστές σούπες του χειμώνα. Αλλά τέλος και στην αφόρητη ζέστη, τέλος και στις καταιγίδες. Τέλος στα ελπιδοφόρα σενάρια αγάπης, στα πρώτα ραντεβού και στη γλυκιά οικειότητα που θα ακολουθούσε. Αλλά τέλος και στις απογοητεύσεις, τέλος και στην απομυθοποίηση των ηρώων, τέλος στον πόνο. Τέλος στη χαρά της επιτυχίας, τέλος στην ικανοποίηση της νίκης. Αλλά τέλος και στην κούραση, τέλος στις υποχρεώσεις, τέλος στις ευθύνες, τέλος σε όλες αυτές τις μάχες που μας αφήνουν ανάπηρους. Τέλος τα χαμόγελα, τέλος και τα κλάματα. Τέλος στην αγάπη, τέλος και στους χωρισμούς. Τελεία.
Και κάπως έτσι, βάλθηκα να ψάχνω ανώδυνους τρόπους να προσφέρω το τέλος στον εαυτό μου. Δεν θα ξεχάσω πόσο με έκαναν να γελάω όσα διάβαζα, τα τραγελαφικά παραδείγματα, οι αποτυχημένες προσπάθειες. Και βρήκα, λοιπόν, και τον τρόπο εκείνο που θα με έστελνε στο πολυπόθητο τίποτά μου ήσυχα κι όμορφα. Από εκεί και πέρα, οι άλλοι θα έβρισκαν κάποια στιγμή το κουράγιο να συνεχίσουν χωρίς εμένα στο παιχνίδι, ακόμα κι εκείνοι που φοβόμουν περισσότερο ότι θα τους σκότωνε η πράξη μου. Δεν με ένοιαζε. Ήμουν ένα τίποτα με χέρια και πόδια κι ήταν απόλυτα φυσικό να ελκύομαι από το τίποτα χωρίς να μπορώ να αντισταθώ.
Έβρισκα αφορμές να τους δω όλους για μια τελευταία φορά. Μερικές φορές δεν μου αρκούσε μία με κάποιους, είναι αλήθεια. Έπρεπε να μιλήσουμε λίγο ακόμα, να μου πούνε για εκείνο το βιβλίο που δεν θα προλάβαινα να διαβάσω ποτέ, για εκείνη την ταινία που δεν θα έβλεπα ποτέ, μια ιστορία που μου άρεσε και δεν θα την ξανάκουγα ποτέ, τα προγνωστικά για την κρίση στη χώρα 10 χρόνια μετά που εγώ δεν θα τα ζούσα ποτέ, τα σχέδια των ανθρώπων μου για το μέλλον που εγώ δεν θα ήμουν πια εδώ να καμαρώσω ή να φοβηθώ. Συμφωνούσα μαζί τους σε όσα μου πρότειναν, ναι θα ξαναβγαίναμε, ναι θα πήγαινα σπίτι τους για ταινία, ναι θα πηγαίναμε σε εκείνο το μπαρ, ναι θα τα ξαναλέγαμε, ναι δεν θα ξαναχανόμουν. Πλέον δεν φοβόμουν να δώσω υποσχέσεις και η σκέψη ότι βάδιζα ολοταχώς προς το τίποτα με είχε οπλίσει με το θάρρος να πω όλα τα παράπονά μου, με τη δύναμη να συγχωρέσω, με το κουράγιο να ζητήσω άφεση, με τα κότσια να δηλώσω την αγάπη μου, με το θράσος να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Είχα γίνει ατρόμητη.
Κι ήρθε κι εκείνη η ωραία κρίση πανικού κάποια στιγμή που με είχε καθηλώσει κοντά μια ώρα. Και για πρώτη φορά δεν φοβήθηκα πως πεθαίνω, αλλά ανακουφίστηκα που θα τέλειωνα με όλη εκείνη την κωμωδία. Κι όταν το σκέφτηκα αυτό, σταμάτησε. Τόσο απλό ήταν τόσο καιρό να πολεμήσω το φόβο και το άγχος κι ήταν πραγματική τραγική ειρωνεία που τώρα στο τέλος είχα βρει τον τρόπο. Ήμουν κυρίαρχος του εαυτού μου. Δεν φοβόμουν πια τίποτα. Μπορούσα να κλείσω το τελευταίο κεφάλαιο.
Κι ήρθε η στιγμή. Έκλεισα τα μάτια και έκανα μια τελευταία κουβέντα με τον εαυτό μου. Δεν θα σας πω τί τρόπο είχα επιλέξει να το τερματίσω το ανέκδοτο. Αλλά θα σας μιλήσω για τη σκέψη εκείνη, εξαιτίας της οποίας τελικά το άρθρο αυτό θα έπρεπε να λέγεται «Η μέρα που αποφάσισα να ζήσω».
Μόνο ένα πράγμα έμενε πια να φοβάμαι. Το ότι δεν φοβόμουν τίποτα. Γιατί αυτή ήταν η στιγμή μου. Δεν φοβόμουν τίποτα. Δεν ήλπιζα τίποτα. Ήμουν ελεύθερη, χωρίς καλά καλά να με έχει απελευθερώσει ο θάνατος όπως εννοούσε ο Καζαντζάκης. Ήμουν ελεύθερη, μα ακόμα ζωντανή. Η απόδειξη ήταν ο φόβος μου. Ο τρόμος που με τύλιξε στη σκέψη πως δεν με τρόμαζε πια τίποτα.
Κι έτσι, θέλετε από περιέργεια, θέλετε από ηλιθιότητα, αποφάσισα να ζήσω. Μέχρι να αποφάσιζε να με τερματίσει μια άλλη δύναμη, εκείνη που με είχε θέσει αρχικά σε λειτουργία.
Γιατί, ξαφνικά, ανακάλυψα πως δεν φοβόμουν τίποτα, παρά μόνο το πόσο μακρυά μπορούσα να φτάσω. Δεν φοβόμουν παρά τα κότσια μου να συνεχίσω. Και ξέρετε κάτι; Μαγκιά μου.
- Η μέρα που αποφάσισα να πεθάνω. - 13 August 2016
- Όπου κι αν πας, η αλήθεια θα σε βρει. - 27 June 2016
- Επανεκκίνηση από τον πάτο. - 21 May 2016
- Οι στιγμές που στρίμωξα στο συρτάρι… - 22 March 2016
- Εκείνοι οι άνθρωποι που φωτίζουν την ζωή σου - 21 March 2016
- Εκείνοι που δίνουν φως στην ζωή μας - 25 February 2016
- Θα ήθελα να σε δω μια τελευταία φορά… - 3 September 2015
- Δεν σερβίρουμε αγάπη, πλέον, φίλε μου… - 13 June 2015
- Οι στιγμές που στρίμωξα στο συρτάρι… - 11 June 2015
- Οι παραμυθένιοι έρωτες δεν έχουν happy-end - 31 May 2015
feautured
Άντρα σε κάνουν οι πράξεις, όχι τα λόγια
Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
«Όλοι μαλάκες είναι».
Πόσο εύκολα έχουν ειπωθεί αυτές οι λέξεις. Πόσο μελάνι δεν χύθηκε, πόσες συζητήσεις έμειναν στη μέση μόνο και μόνο γιατί το συμπέρασμα ήταν το εξής ένα. «Όλοι μαλάκες είναι».
Συμφωνώ, υπάρχουν πολλών ειδών «μαλάκες». Αν, όμως, εσύ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το αγόρι απʾ τον άντρα, και τον άντρα απʾ το αρσενικό δε σου φταίει κανένας, είναι δικό σου θέμα και καθόλου δεν με ενδιαφέρει.
Κρύβεσαι πίσω από δύο αποσιωπητικά, βουτηγμένη μέσα στο δήθεν φεμινισμό σου και δεν καταλαβαίνεις πως ουσιαστικά κάνεις ζημιά μόνο σε εσένα.
Το αγόρι, ο άντρας ή το αρσενικό (αν και τα δυο τελευταία έχουν λίγο μπερδεμένο νόημα) υπάρχει πιθανότητα να μην πάψει ποτέ να έχει αυτή του την ιδιότητα μέχρι τέλους.
Υπάρχει, όμως, καλή μου, μια κατηγορία αγοριών τα οποία «μυρίζουν» από μακριά πως όταν τα μαλλιά τους ασπρίσουν, θα έχουν αποδείξει ότι είναι αρσενικά (κρατώντας το «αρσενικά» ως τον υπέρτατο χαρακτηρισμό σʾ έναν άντρα).
Θα ωριμάσει μέσα από τον αυτοσαρκασμό του και θα βάλει την εκτίμηση που έχει στη γυναίκα δίπλα του πάνω απʾ όλα.
Είναι αυτός ο άντρας που θα ήθελες να δεις δίπλα στην κόρη σου, εκείνος στον οποίο θα ήθελες να μοιάσει ο γιος σου.
Είναι αυτός που θα καταφέρει να σʾ ανεβάσει ψηλά χωρίς να έχει μπράτσα και κοιλιακούς. Ξέρει να ξεχωρίσει το γυναικάκι απʾ την γυναίκα και θα διυλίσει την κάθε σου ματιά.
Ξέρει τι θα πει ευγένεια, εκτίμηση και θα στη δείξει ακόμα και στον τρόπο που περπατάει δίπλα σου ή στον τρόπο που μιλάει για εσένα στους φίλους του.
Δεν πιστεύω να νομίζετε πως ακόμα κι αυτός ο τύπος άντρα δε θα κοιτάξει άλλη γυναίκα.
Φυσικά και θα κοιτάξει, μα το νόημα δεν είναι τι θα κοιτάξει, αλλά πού θα καταλήξει τελικά το βλέμμα του, γιατί πολύ απλά εκείνο ανήκει μόνο σʾ εσένα.
Τα υπόλοιπα απλά τα προσπερνά σαν την πρώτη ματιά που ρίχνει μπαίνοντας σʾ ένα bar προσπαθώντας να βρει ένα κενό τραπέζι να κάτσετε.
Αυτό είσαι για εκείνον, η ξεχωριστή, μοναδική γωνιά, το μοναδικό τραπέζι που ψάχνει να βρει για νʾ αράξει.
Για τον πραγματικό άντρα, το «σʾ ευχαριστώ» και το «συγγνώμη» είναι ένα σύνολο γραμμάτων τα οποία με μεγάλη ευκολία θα τα συντάξει στη σωστή σειρά, για να τους αποδώσει τις τιμές που τους αναλογούν και μαζί μʾ αυτά και σε εσένα.
Την αποδοχή σου την έχει γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων του, μιας κι αυτό που αναζητά είναι η εκτίμηση κι ο σεβασμός σου.
Θα αποζητήσει σʾ εσένα τη γνώμη σου, την άποψή σου κι όχι ένα κοριτσάκι που θα του ψελλίζει συνεχόμενα, φοβισμένα «ναι».
Απλώνει το χέρι του να σε κρατήσει, έτσι απλά, επειδή είναι ικανός να κάνει το απλό, σημαντικό.
Είσαι η ιδανική για εκείνον, όχι επειδή συμμορφώνεσαι με κάποια πρότυπα, αλλά επειδή δεν τον ενδιαφέρει το ιδανικό και δεν το ψάχνει. Ξέρει τον τρόπο να σε κάνει να νιώσεις ιδανική για εκείνον κι αυτό του αρκεί.
Είναι ο άντρας που δεν είναι όμορφος, αλλά θα σου αποδεικνύει καθημερινά πως μοναδικός σκοπός του είναι το να νιώθει όμορφος στα μάτια σου.
Ξέρει να ηγηθεί, και μέσα απʾ την ηγετική του υπόσταση θα καλύψει όλες σου τις ανασφάλειες, την ίδια στιγμή που στα μάτια σου θα αναζητά εκείνη που θα μείνει στα δύσκολα χωρίς πολλές φαμφάρες.
Να ξέρεις πως τα λόγια του είναι οι πράξεις του, αλλά ακόμα κι όταν τα χρησιμοποιεί, το κάνει για να μην ξεχνιέσαι, γιατί ξεχνιέστε, αγαπητή μου.
Είναι εκείνος που στο άκουσμά του θα ριγήσεις από πόθο, θα σε κάνει να τον ποθήσεις παίζοντας με το μυαλό σου κι όχι με το κορμί σου.
Στο τέλος της ημέρας, στο κρεβάτι σου, θα είναι αυτός που, κλείνοντας τα μάτια σου δίπλα του, θα σε κάνει να χαμογελάσεις με την εικόνα ενός γέρου γκριζομάλλη που σε πλησιάζει από πίσω κουτσαίνοντας, και σε παίρνει αγκαλιά, την ίδια στιγμή που φιλά τον ρυτιδιασμένο σου λαιμό.
Αυτός ο ίδιος που το πρωί δε θα ξεχάσεις ποτέ να τον αποχαιρετήσεις με μια καλημέρα και ένα φιλί.
www.loveletters.gr
feautured
Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους.
Της Ανθής Κατερίνη.
Αποκτάς μεγαλύτερη αγάπη για τους άλλους όταν αρχίζεις να φροντίζεις τον εαυτό σου. Εάν θέλεις να τους αγαπήσεις και δεν μπορείς να το εκφράσεις, η ίδια αυτή δυσκολία υπάρχει στην σχέση σου με τον εαυτό σου. Και αν σήμερα θέλεις να τους πεις πόσο όμορφοι είναι, είναι γιατί τα λόγια και οι πράξεις σου δεν κατευθύνονται εχθρικά προς τον εαυτό σου όπως χθες. Από τις σωστές για σένα επιλογές απορρέει από μέσα σου η επιθυμία να σου πεις μπράβο και έτσι καταλήγεις να επιβραβεύεις την ύπαρξη των άλλων που υπάρχουν εκεί και στέκουν τόσο όμορφοι. Με ιδιαίτερη ομορφιά, με την φιλικότητα και τον αυθορμητισμό τους, με την επιμονή και την εργατικότητά τους, με το άγχος τους, με την ντροπαλότητά τους. Όλοι βλέπεις σου αρέσουν τέτοιες μέρες που έχεις φροντίσει τον εαυτό σου και όλους τους αγαπάς ακόμη και αν είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους. Αποτελούν πλευρές του εαυτού σου και τις αποδέχεσαι. Μα εάν κάποια έχεις αποκλείσει από την ταυτότητά σου και δεν την θεωρείς δική σου πλευρά καταβάθος την ζηλεύεις και την αποστρέφεσαι σαν ατελής άνθρωπος που είσαι, που δεν του αρέσει να τον βαραίνει μία αίσθηση κατωτερότητας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβάσαι να γίνεις όλα αυτά που έχεις αποκλείσει πως μπορείς να είσαι. Αυτό ήταν μέχρι χτες. Σήμερα μπορείς να επιλέξεις από την αρχή. Μια επιλογή σε κρατά και η ιδέα πως δεν ήταν τέτοια όμορφα πράγματα στο πεδίο των επιλογών σου.
Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους. Όσο πιο όμορφο σε βρίσκεις τόσο θα βλέπεις ομορφιά στους άλλους.
Σταμάτα τις πράξεις που σε οδηγούνε σε φαύλους κύκλους αρνητικών συναισθημάτων. Αν σε τρέφει αυτή η ρόδα που πάνω της τσουλάς και ταυτόχρονα στην άσφαλτο πατιέσαι, μάθε να μην φοβάσαι να μείνεις εκτεθειμένος με τον πόνο σου, αντί να τον καλύπτεις με σκουπίδια. Μάθε πως όταν σταματήσεις τα εφήμερα παυσίπονα τότε θα σε διδάξει ο πόνος σου. Πρέπει να τον κοιτάξεις και μια φορά στα μάτια. Να μην τον πνίγεις με μία κουβέρτα για να εξαφανιστεί. Αντιθέτως, να καλύψεις εσένα με την κουβέρτα αυτή, να ζεσταθείς και ό, τι άσχημο ,θα δεις, που θα φύγει σαν μικρόβιο που δεν μπόρεσε να επιζήσει μέσα σε έναν οργανισμό που οι στρατιώτες του πολέμησαν με τόλμη και δύναμη για την προστασία του παλατιού τους. Γύμνασε τους πολεμιστές της ψυχής σου και θα γίνεις ο καλύτερος προστάτης του εαυτού σου. Γιατί όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε εάν κατηγορούμε κάποιον για το κακό που μας έκανε, στην πραγματικότητα κατηγορούμε εμάς που μας φερθήκαμε με τέτοια αναισθησία και δεν μας προστατέψαμε όπως μας άξιζε. Και τέτοια ντροπή πώς να την ξεχάσεις; Με το να κάνεις τον εαυτό σου να σε εμπιστευτεί ξανά. Να πιστέψει πως εάν αφεθεί χαλαρός στα χέρια σου δεν θα βρεθεί ξανά στο πάτωμα, αλλά θα είσαι εκεί να τον αφήσεις να πέσει απαλά μέσα στην τρυφερή σου χούφτα.
- Όσο αγαπάς τον εαυτό σου τόσο θα αγαπάς τους άλλους. - 18 November 2017
- Πρέπει πρώτα να σε αγαπάς για να προχωρήσεις μπροστά. - 13 November 2017
- Αν νομίζεις πως ξέρεις έναν άνθρωπο, κάνεις λάθος. - 6 November 2017
- Σε αγαπούσα γιατί νόμιζα πως θα με αγαπήσεις. - 30 October 2017
- Θέλω να είμαι ο ήχος που ερωτεύεσαι. - 24 October 2017
- Ενεργός στο Facebook και ανενεργός στο τώρα. - 16 October 2017
- Σεξ χωρίς την ψυχή σου είναι βιασμός που επιλέγεις. - 9 October 2017
- Μην ανησυχείς γονιέ που δεν είσαι τέλειος. - 2 October 2017
- Όχι άλλο σχέσεις με ημερομηνία λήξης. - 18 September 2017
- Δεν είναι δειλός αυτός που βουλιάζει στα σκοτάδια του. - 11 September 2017
feautured
Η Ελλάδα πάντα από κάπου αιμορραγεί.
Της Δικαίας Μαραβέλια.
Αγαπητέ μου Έλληνα, ξέρεις από τότε που η Ελλαδίτσα μας θυμάται τον εαυτό της, πάντα από κάπου αιμορραγεί.
Τραβάς εσύ από την μια, τραβούν οι υπόλοιποι από την άλλη και τώρα είναι η ώρα που χρειάζεται την καλύτερη περίθαλψη γιατί αιμορραγεί στο κέντρο της.
Οι αξίες μας, ο πολιτισμός μας, η ψυχή μας, εμείς οι ίδιοι αφήσαμε να μας τα πάρουν… και τώρα απαιτείς να στα επιστρέψουν.
Φοβάσαι να πεις δημόσια, ότι φοβάσαι για τα παιδιά σου;
Ξέρεις φοβάμαι, που φοβάσαι. Φοβάμαι που νομίζεις ότι τα θέματα που απασχολούν ολόκληρο τον πλανήτη δεν σε απασχολούν.
Ναι ζούμε στην πιο ευλογημένη χώρα στο κόσμο, στην χώρα της δημοκρατίας, στην χώρα που κάνουμε ποστ μόνο, τις σοφίες των σοφών μας, χωρίς να γνωρίζουμε το βαθύτερο νόημα τους.
Φοβάμαι… αλλά είμαι αισιόδοξη. Για τα παιδιά ρε, για τα παιδιά μας!
- Η Ελλάδα πάντα από κάπου αιμορραγεί. - 18 November 2017
- Παραδέχομαι ότι έπεσα έξω στο σκανάρισμα κάποιων βλεμμάτων. - 11 November 2017
- Θα ήθελα μια μέρα να γίνω καθώς γουστάρω για λίγο. - 4 November 2017
- Όταν μια πόρτα κλείνει μια άλλη περιμένει να την ανοίξεις. - 14 October 2017
- Πολλοί σου χαμογελούν αλλά λίγοι σε καταλαβαίνουν. - 30 September 2017
- Δεν αγαπάμε πάντοτε εκείνους που τους αξίζει να θαυμάζουμε. - 23 September 2017
- Πλέον, επιλέγω πολύ προσεκτικά τους ανθρώπους της ζωής μου. - 19 September 2017
- Λατρεύω τους ανθρώπους διαμάντια! - 9 September 2017
- Γαμώτο… κόντρα σε όλα και όλους εγώ κρατώ το χαμόγελο. - 5 September 2017
- Ρε καμάρια μου ζήστε την κάθε μέρα οποίας εποχής. - 2 September 2017
Digital Transformation Strategies
15 December 2021 at 8:46 am
635279 270072you use a fantastic weblog here! do you wish to earn some invite posts on my small blog? 542559
sbobet
13 August 2022 at 5:36 am
511418 813420An attention-grabbing dialogue is value comment. I believe which you want to write more on this matter, it wont be a taboo topic however typically individuals are not sufficient to speak on such topics. To the next. Cheers 149410
Magic mushroom chocolate bar in stock for sale
9 October 2022 at 7:18 am
668424 812087Genuinely clear web internet site , thanks for this post. 595349
sbobet
29 November 2022 at 6:02 pm
525877 148805There couple of fascinating points at some point in this posting but I dont determine if these folks center to heart. There is some validity but Let me take hold opinion until I check into it further. Excellent write-up , thanks and then we want more! Combined with FeedBurner in addition 982442