diaforetiko.gr : 7482338358 1f8edea888 b 600x400 Θέλω να σε ξεπεράσω μα δε γίνεται...

Της Στεύης Τσούτση.

Δεν μπορώ να σε ξεπεράσω.
Απλά δεν μπορώ.
Κι ας λένε όλοι ότι χάνω σιγά σιγά το μυαλό μου. Ας μιλάνε για εγωισμούς, για αυτοσεβασμό κι ό,τι άλλο “λογικό” μπορεί να ακούσεις από κάποιον. Από έναν άνθρωπο που μπορεί κάποτε να πέρασε ό,τι κι εγώ αλλά που μάλλον ξέχασε.
Όπως πιθανότατα θα ξεχάσω κι εγώ. Προς το παρόν, όμως, μου είναι αδύνατο.
Πιο αδύνατο πεθαίνεις… πως να το εξηγήσω αλλιώς;
Ο κόσμος γύρω μου καίγεται στην κυριολεξία. Δημοψηφίσματα, eurogroup κι ατέλειωτες ουρές σε βενζινάδικα, σούπερ μάρκετ και τράπεζες.
Κακός χαμός.
Κι εγώ αρμενίζω αλλού…
Προχθές πέρασα έξω από το σπίτι σου. Δεν ήταν ο δρόμος μου, αλλά τον έκανα να γίνει. Πέρασα δήθεν τυχαία κι είχα έτοιμη τη δικαιολογία για το ενδεχόμενο να σε δω. Ένα ενδεχόμενο που ήταν η πιο τρελή μου ελπίδα.
Αλλά δεν…
Το αμάξι δεν ήταν εκεί. Που να ήσουν άραγε; Με ποια να γυρνάς;
Με σκέφτεσαι καθόλου ή απλά με ξέχασες;
Τέτοια τρελά με βασανίζουν και χάνω τη μπάλα.
Οι φίλοι μου σε λένε κόλλημα. Σε λένε απωθημένο και φωνάζουν να ξεκολλήσω.
Μου το ουρλιάζουν όταν βλέπουν τη μανία με την οποία κοιτώ το τηλέφωνο κάθε τρεις και λίγο.
Λες και θα πάρεις. Σιγά μην πάρεις…
Ό,τι είχες να πεις, το είπες και τελείωσες. Μόνο που εγώ δεν έχω τελειώσει ακόμη.
Και πάνε μήνες ρε γαμώτο.
Περνώ κάτω από το σπίτι σου, δε βλέπω κανένα σου σημάδι και τρελαίνομαι στη σκέψη πως μπορεί και να έχεις μετακομίσει. Πως μπορεί να μη σε ξαναδώ ποτέ, ούτε και κατά λάθος. Ποιος πήγε και την έκανε τόσο μεγάλη την Αθήνα, μου λες;
Δε σκέφτηκε κανείς τους ερωτοχτυπημένους; Τους κολλημένα ερωτευμένους;
Δεν ξέρω τι θα κάνω. Προς το παρόν ευγνωμονώ που τα λευκά πουκάμισα τα φορώ ακόμη με το δέσιμο μπροστά. Αλλιώς κλείνω σουίτα και μιξ από μικρά γυαλιστερά χαπάκια σε κάποια πτέρυγα. Για ανίατα ερωτευμένους.
Γιατί κάπου πρέπει να φιλοξενούνται κι αυτοί. Δεν μπορούμε να τους πετάξουμε στα χαντάκια ρε άνθρωποι. Πονούν…
Πονάω…
Και σε θέλω πίσω.
Για μένα, άλλωστε, δε χωρίσαμε ποτέ.
Η πλευρά στο κρεβάτι σου παραμένει άθικτη. Ευλαβικά στρωμένη σε περιμένει. Με τις παντόφλες σου από κάτω και την οδοντόβουρτσα στο μπάνιο. Όσο για τη ντουλάπα; Σα στοιχειωμένα μένουν άδεια τα συρτάρια. Ρούχο δικό μου δε θα πατήσει εκεί μέσα.
Τρελαίνομαι, έτσι;
Πριν λίγο καθόμουν στην ουρά του ATM και μου φάνηκε ότι σε είδα. Αρρενωπό, με εκείνο το μπλε μπλουζάκι που λάτρευα να φοράς κι εσύ γκρίνιαζες γιατί σε ζέσταινε.
Αλλά δεν ήσουν.
Άλλος φορούσε το μπλουζάκι, διαπράττοντας ιεροσυλία.
Ναι, μάλλον τρελαίνομαι.
Αλλά δε βαριέσαι.
Τρελή με λέγανε μια ζωή. Τουλάχιστον τώρα, με σένα, θα πάρω και το χαρτί.
Σφραγίδες κι υπογραφές λέμε, δεν παίζουμε!

Αλλά δε θέλω άλλον. Δε μπορώ να με φανταστώ με άλλον. Δεν αντέχω με άλλον, πως το λένε.
Νόμιζαν πως βγαίνοντας ραντεβού θα σε ξεχάσω. Πως θα πάω μπροστά και θα σ’αφήσω πίσω μου. Μα εγώ σε κρατώ μέσα μου κι αδυνατώ να σε αφήσω.
Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τι ήσουν εσύ για μένα. Ούτε κι εσύ.
Όλη μου την αγάπη την έβλεπες καταπιεστική. Μπορεί και να ήμουν. Αλλά πως να φρενάρεις τον έρωτα, την έννοια, την αδυναμία, τη ζήλια;
Λάθη… λάθη… λάθη…
Έκανα πολλά. Τα συσσώρευσα σε ένα πύργο και σε κλείδωσα μέσα.
Κι επαναστάτησες.
Και δραπέτευσες.
Και μεταξύ μας, πολύ καλά έκανες.
Έφταιξα… Το ομολογώ…
Αλλά το κατάλαβα αργά. Δε διορθωνόταν πλέον. Γιατί δεν μετρά μόνο η καλή θέληση και η πρόθεση να διορθώσεις κάτι.
Μακάρι να αρκούσαν μόνο αυτά.
Έπαιξα κι έχασα. Σε έχασα….
Ούτε εγώ θα γύριζα σε μένα, δεν έχω αυταπάτες.
Δεν περιμένω να γυρίσεις, αν και μόνο η καρδιά μου το ξέρει πόσο πολύ θέλω κάτι τέτοιο.
Μα δε θα γίνει ποτέ.
Πέταξες…
Το μόνο που σου εύχομαι είναι να είσαι καλά…
Το μόνο που θέλω να μου ευχηθείς είναι να καταφέρω να σε ξεπεράσω κάποια στιγμή…
Προς το παρόν, όμως, δε γίνεται…

Πηγή